இலங்கையின் முப்பது வருட கால யுத்த வரலாற்றில், யாழ்ப்பாண முஸ்லிம்களின் வெளியேற்றத்தின் பின்னரான காலப்பகுதியில், 04.08.2006 இல் நடந்த ஒரு கொடூரமான நிகழ்வு மூதூர், தோப்பூர் முஸ்லிம்களின் வெளியேற்றமாகும். இதன் பதின்மூன்றாது ஆண்டு நிறைவு தற்போது நினைவு கூரப்படுகின்றது.
கிழக்கு மாகாணத்தினைப் பொறுத்த வரைக்கும் தமிழ், முஸ்லிம் உறவில் யுத்த காலப்பகுதியில் பல்வேறு விரிசல்கள், பிரச்சினைகள் காணப்பட்ட போதிலும் மூதூர், தோப்பூர் பிரதேசங்களில் வாழ்ந்த தமிழ்,முஸ்லிம் மக்களின் உறவு நிலை சற்று வித்தியாசமானதாகவே காணப்பட்டது. அவர்கள் ஒற்றுமையுடனே வாழ விரும்பினர் எனலாம்.
ஏனெனில் முஸ்லிம்கள் தமிழ் மக்களுடைய பிரதேசங்களை ஊடறுத்தும், தமிழ் மக்கள் முஸ்லிம்களுடைய பிரதேசங்களை ஊடறுத்தும் பிரயாணம் செய்ய வேண்டிய நிலை, இரு பக்க மக்களையும் நம்பியே வியாபாரம் செய்ய வேண்டிய நிலை காணப்பட்டமை, பயிர்ச்செய்கை நிலங்கள் இரு பிரதேசங்களிலும் பரந்து காணப்பட்டமை, இவை எல்லாவற்றையும் விட அவர்கள் ஆரம்ப காலம் முதல் கொண்டிருந்த ஆழமான உறவு நிலை என்பன தமிழ் முஸ்லிம் உறவை வலுப்படுதியது.
ஆனால் இவை யாவும் கடந்த 2006 ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம் 01 ஆம் திகதி மூதூர் பிரதேசம் தமிழீழ விடுதலை புலிகளினால் சுற்றி வளைக்கப்பட்ட கணம் தவிடு பொடியாகிப் போனது. மாவிலாற்றில் பாரிய பின்னடைவை சந்தித்த விடுதலைப் புலிகள், அதனை சரி செய்வதற்கான அடுத்த கட்ட வியூகமாக மூதூர் பிரதேசத்தினையும், அதனை அண்டிய கடற்பரப்பு, கப்பற் போக்குவரத்தினையும் தமது கட்டுப்பாட்டின் கீழ் கொண்டு வர எண்ணினர்.
இதனடிப்படையில் மூதூர் பிரசேத்தை இணைக்கின்ற அனைத்து பாதைகளும் தமிழ் பிரதேசங்களோடு இணைந்து காணப்பட்டமையினால் அதனூடாக ஊடறுத்து மூதூர் மக்கள் வெளியே செல்ல முடியாதவாறு முற்றுகையிட்டு அதில் முதல் நாளே வெற்றியும் பெற்றார்கள்.
அதனைத் தொடர்ந்து மின்சாரத்தை துண்டித்து விட்டு நள்ளிரவில் ஊருக்குள் புகுந்து குடியிருப்புப் பிரதேசங்களுக்குள் நின்று கொண்டு மக்களையும், அவர்களது சொத்துக்கள், வாழிடங்கள் என்பனவற்றையும் கேடயமாகப் பாவித்து இராணுவத்தை நோக்கி ஷெல் தாக்குதல் நடத்தினர். புலிகள் திட்டமிட்டு எதிர்பார்த்தது போலவே ஷெல் வந்த திசையை நோக்கி இராணுவம் சரமாரியான ஷெல் தாக்குதல்களை மேற்கொண்டது.
தாக்குதல்கள் ஆரம்பமானதைத் தொடர்ந்து மக்கள் பாடசாலைகளிலும் சமயத் தலங்களிலும் அகதிகளாகத் தஞ்சம் புகுந்தனர். தொடர்ந்து மூன்று நாட்களாக நடந்த ஷெல் தாக்குதல்களினால் பொதுமக்களுக்கு பாரிய உயிர், உடமை இழப்புக்கள் ஏற்பட்டன. தொடர்ந்தேர்ச்சியான ஷெல் தாக்குதல்களினால் குழந்தைகள், கர்ப்பிணிகள், வயோதிபர்கள், நோயாளிகள், வலது குறைந்தோர் உட்பட தஞ்சமடைந்திருந்த மக்கள் பட்டினிச் சாவுக்கு இட்டுச் செல்லப்பட்டனர். மேலும் மரணமானோரை உடன் நல்லடக்கம் செய்யவோ காயப்பட்டோருக்கு மருத்துவம் அளிக்க அவகாசமோ, மருந்தோ இல்லாமல் போனமையினால் பலர் மருந்தின்றி இரத்தப் பெருக்கினால் பரிதாபகரமாக இறந்தனர்.
குறுகிய இடத்தில் நிரம்பி வழிந்த மக்கள் பிணங்களுடனும் காயமடைந்தவர்களுடனும் தஞ்சம் புகுந்தவேளை அவ்வடக்கத்தலங்களுக்கு அருகில் வந்த புலிகள் அங்கிருந்த மக்களை மனிதக் கேடயங்களாகப் பாவித்து மேலும் இராணுவத்தைத் தாக்கினர்.
மூதூர் நத்வதுல் உலமா அரபிக் கல்லூரியினுள் சேர்ந்திருந்த மக்களின் நெரிசல் காரணமாக கல்லூரியைச் சூழவுள்ள வீடுகளிலும் மக்கள் தங்கியிருந்தனர். அவ்வேளை மர்க்கஸ் சந்தியில் நின்ற புலிகள் இராணுவத்தை தாக்கியபோது அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக பல ஷெல்கள் சமகாலத்தில் அறபுக் கல்லூரியை சூழ வந்து விழுந்தன. இதனால் அங்கு தங்கியிருந்த சிவிலியன்கள் ஆங்காங்கு கொல்லப்பட்டனர். இதில் ஒரு வீட்டினுள் தஞ்சம் புகுந்த 15 பேர் பாதிக்கப்பட்டனர்.
இடைவிடாத இருதரப்பு ஷெல் பரிமாற்றங்கள் மூதூர் மக்களை ஊரைவிட்டு வெளியேற வேண்டிய நிர்ப்பந்தத்திற்கு உள்ளாக்கியது. எனவே உயிராபத்துகளைச் சந்திப்பதைத் தவிர்க்க ஊரை விட்டு வெறிவேறுவதே உசிதமானது என முடிவெடுத்த மக்கள் 04.08.2006 காலையில் ஊரை விட்டு வெளியேற நிர்ப்பந்திக்கப்பட்டனர்.
வெளியேற்றப்பட்ட மக்கள் A15 பாதையினூடாக தோப்பூர், கந்தளாய் பிரதேசங்களை நோக்கி தமது குழந்தைகளையும், வயது முதிர்ந்த பெரியவர்களையும் தோளிலும், முதுகிலும் சுமந்த வண்ணம், கண்ணீரும் கம்பலையுமாக கால்நடையாக வரும் வேளையில் ஜபல் நகர் பிரதேசத்தில் வைத்து மக்கள் ஆயுதம் தரித்த புலிகளால் மறிக்கப்பட்டனர். நேரே செல்லாமல் தமது பிரதேசமான கிணாந்தி முனைப் பக்கமாக வந்து வெளியேறுமாறு புலிகள் கேட்டனர். ஆனால் புலிகளது பிரதேசத்துக்குச் செல்ல மக்கள் மறுத்தனர்.
அதேநேரம் நேரே சென்றால் அப்பாதையில் தாம் கண்ணி வெடி புதைத்து வைத்திருப்பதாகவும் மீறிச் சென்றால் அவை வெடித்து விடலாம் என அச்சுறுத்தி, முட்களும் கற்களும் நிறைந்த பாதையினூடாக அழைத்துச் சென்றனர். மூன்றாம் கட்டை மலையின் கிழக்குப் புறமாக உள்ள கிணாந்தி முனைப் பிரதேசத்தில் கொதிக்கும் வெயிலில் மக்கள் அனைவரையும் நிற்கவைத்து கனரக ஆயுதம் தரித்த புலிகள் சுற்றி வளைத்துக் கொண்டனர்.
பின்பு ஆண் புலிகளும் பெண் புலிகளும் பொதுமக்களை ஆண்கள் வேறு பெண்கள் வேறாகப் பிரித்து நிறுத்தினர். இதனிடையே உயிர்போகும் அளவுக்கு ஏற்பட்ட தாகத்தை தீர்க்க நீர் அருந்த விடவில்லை. மக்கள் சிறு பள்ளங்களில் தேங்கியிருந்த மிகவும் அசிங்கமான அசுத்த நீரை குடிக்க நிர்ப்பந்திக்கப்பட்டனர். மர நிழலில் ஒதுங்கவோ குழந்தைகளுக்கு பால் கொடுக்கவோ அனுமதிக்கவில்லை. வரிசையில் நிற்கத் தவறியவர்களுக்கு வெல்லங் கம்பினால் அடித்ததுடன் இனத்தை இழித்துரைத்தும் தூஷிக்கப்பட்டனர்.
இந்நிலையில் மூதூரில் உள்ள ஆண்களுள் சுமார் 13 வயது தொடக்கம் 40 வயது வரையானவர்களை வேறுபிரித்து அவர்கள் அனைவரையும் சுட்டுக் கொலை செய்து விடும் திட்டத்தை நடை முறைப்படுத்தத் தொடங்கினர். ஆண்களுக்குள் ஆயுதங்களுடன் புகுந்த புலிகள் தமக்குத் தேவையான இளைஞர்களை துப்பாக்கி முனையில் வேறுபிரித்தனர். ஏனைய புலிகள் அவ் இளைஞர்கள் அணிந்திருந்த மேலாடைகளால் கையை பின்னே வைத்து பிணைத்துக் கட்டினர். மனைவி, தாய், தந்தை பிள்ளைகள், சகோதரர்கள் ஊரவர், உறவினர்கள் பார்த்திருக்க அவர்களது கண்முன்னே சுமார் 60 மீற்றர் தூரத்தில் வைத்து இளைஞர்களை சுட்டுக் கொல்லத் தொடங்கினர்.
அந்நேரம் தெய்வாதீனமாக அவ்விடத்தில் பல ஷெல்கள் வந்து விழுந்து முழங்கத் தொடங்கின, இதனால் பொதுமக்களும் புலிகளும் அவ்விடத்திலேயே கொல்லப்பட்டனர். ஏனையோர் சிதறியோடினர். அவ்வாறு ஓடியோர் கிழக்கே இருக்கும் சதுப்பு நிலத்திற்கூடாக ஓடியதில் சேற்றில் புதையுண்டனர். பின்னர். அவர்களது எலும்புக் கூடுகள் சேற்றிலிருந்து பிடுங்கி எடுக்கப்பட்டன. அப்பிரதேசத்தில் கொல்லப்பட்டவர்களது உடல்கள் நல்லடக்கம் செய்யப்படும் வாய்ப்பை கூட இழந்தன.
இதே சமகாலப் பகுதியில் தோப்பூர் பிரதேசத்தினை சூழவுள்ள அனைத்து இராணுவ முகாம்களும் தாக்கப்பட்டன. அதனைத் தொடர்ந்து இராணுவத்தினராலும் விடுதலைப் புலிகளினாலும் மேற்கொள்ளப்பட்ட பல்குழல், எறிகணைகள் மக்கள் குடியிருப்புகளை நோக்கி விழத் தொடங்கின.
இதனால் தோப்பூர் முகைதீன் ஜும்ஆ பள்ளிவாசல் எறிகணை தாக்குதலுக்குட்பட்டு பலத்த சேதமடைந்தது. அன்றைய நாள் இரவு ஹிதாயதுல்லா என்பவரின் வீட்டில் எறிகணை விழுந்து வெடித்ததில் அவர் ஸ்தலத்திலேயே மரணமடைந்தார்.
இவ்வாறு நாளுக்கு நாள் உயிருக்கு உத்தரவாதமில்லாமல் நிலைமை மோசமடைய மூதூர் மக்களோடு சேர்ந்து தோப்பூர் மக்களும் வெளியேறி கந்தளாய் பிரதேச அகதி முகாம்களிலே சுமார் ஒரு மாத காலம் செல்லொணாத் துயரங்களோடு தமது வாழ்வைக் கழித்தார்கள்.
இந்த மூதூர், தோப்பூர் முஸ்லிம்களின் வெளியேற்றத்தின் போது சுமார் 54 பேரின் உயிர்கள் காவு கொள்ளப்பட்டதோடு, 196 பேர் படுகாயமடைந்தும், 24 பேர் காணாமலும் போயிருந்தனர். 05 பேர் மனநிலை பாதிப்புக்குள்ளாயிருந்தனர். 1425 வீடுகள் பகுதியளவிலும், 286 வீடுகள் முற்றாகவும் சேதமாக்கப்பட்டன. பெரும்பாலானவர்களின் வீடுகளில் இருந்த அனைத்து பொருட்களும் சூறையாடப்பட்டன. வயல் நிலம், கால்நடைகள், மீன்பிடி, வியாபாரம் என ஜீவனோபாயத்தின் வழிகள் யாவும் முற்றாக அழிந்து போயின. மூதூர் மக்கள் வெளியேற்றப்பட்டதன் பின்பு அவர்களது 99% மான வீடுகள் கொள்ளையடிக் கப்பட்டன என்பதும் இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது.
கந்தளாய்க்கு அகதிகளாகப்போன மக்களை அரசும் அரச சார்பற்ற நிறுவனங்களும் தனியாரும் பராமரித்தனர். இப்பராமரிப்பு பணியில் அரசைவிட அரசசார்பற்ற நிறுவனங்களினதும் பொதுமக்களினதும் பங்களிப்பே பாரிய அளவினதாகும்.
மூதூர் முஸ்லிம்கள் புலிகளால் வெளியேற்றப்பட்டதை புலிகளுக்கு எதிராக பிரசாரப்படுத்துவதில் அரசு எடுத்துக்கொண்ட ஆர்வத்தின் அளவுக்கு அகதிகளைப் பராமரிப்பதில் எடுக்கவில்லை என்பது ஒரு கசப்பான உண்மை.
ஏறக்குறைய ஒரு மாதத்தின் பின்பு மூதூரில் இயல்பு வாழ்வுக்கான அனைத்து ஏற்பாடுகளும் செய்யப்பட்டுள்ளதாக கூறி மூதூர் மக்கள் மூதூருக்கு திரும்புமாறு கேட்கப்பட்டனர். இச்சந்தர்ப்பத்தில் மூதூர் மக்கள் சார்பாக மூதூர் மஜ்லிஸ் அஷ் ஷூறா பின்வரும் வேண்டுகோள்களை அரசாங்கத்திடம் முன்வைத்தது.
மூதூரின் எல்லைகளில் பலமான பாதுகாப்பு வழங்கப்பட வேண்டும்.
இராணுவமும் புலிகளும் மோதிக்கொள்ளும் இடமாக மூதூர் இருக்காது என இரு தரப்பும் உறுதியளிக்க வேண்டும்.
மூதூரில் உள்ள 99% வீடுகள் கொள்ளையிடப்பட்டுள்ள படியால், மீளக்குடியேற முன்பு குடும்பம் ஒன்றுக்கு தலா 25,000/- ரூபா வழங்க வேண்டும் .
விவசாயம், மீன்பிடி, வியாபாரம், காட்டுத்தொழில் என்பன வெளியேற்றத்திற்கு முன்பே தடைப்பட்டிருந்தபடியால், மேற்படி தொழில்களை சுதந்திரமாக அச்சமற்று மேற்கொள்ளும் வரை குறைந்தது 6 மாதங்களுக்கு நிவாரணம் வழங்கப்பட வேண்டும்.
மரணித்தோர் பெயரில் 100,000/- ரூபாவும் காயப்பட்டோருக்கு 75,000/- ரூபா வழங்குவதோடு, அழிந்த வீடுகளை விரைவில் புனரமைப்புச் செய்து தரவேண்டும்.
முஸ்லிம் மக்களும் தமிழ் மக்களும் சமகாலத்தில் மீளக் குடியேற்றப்படல் வேண்டும்.
இவ்வாறான கோரிக்கைகளுடன் மீண்டும் ஊருக்கு மீண்ட போதும் சொத்துக்களை மீண்டும் ஈட்டிக் கொண்ட போதும் இழந்த உயிர்களின் வலிகள் இன்றும் உறவுகளிடம் தொடரத்தான் செய்கிறது.
எஸ்.ஏ.எம். அஸ்மி
தோப்பூர்
vidivelli