லிபியா சட்டியிலிருந்து அடுப்புக்குள் விழுந்த கதையாகுமா?
வட ஆபிரிக்க நாடுகளில் ஒன்றான லிபியாவில் 34 ஆண்டுகள் அதிபராக இருந்த கடாபிக்கு எதிராக 2011 ஆம் ஆண்டு அங்கு உள்நாட்டுப் போர் வெடித்தது. அவர் ஆட்சியில் இருந்து அகற்றப்பட்டதோடு, கிளர்ச்சியாளர்களால் கடத்தி கொலை செய்யப்பட்டார். அத்துடன் உள்நாட்டுப் போர் முடிவுக்கு வந்தது. அதன் பின்னர் 2015 ஆம் ஆண்டு ஐ.நா. ஆதரவுடன் தேசிய இடைக்கால பேரவையின் கீழ் ஆட்சி அமைந்தது. எனினும் அங்கு தொடர்ந்து அரசியலில் நிலையற்ற தன்மை உருவானது. இதனால் அதே ஆண்டு லிபியாவில் மீண்டும் அரசுக்கு எதிராக உள்நாட்டுப் போர் மூண்டது.
அல்கைதா மற்றும் ஐ.எஸ். உட்பட பல்வேறு பயங்கரவாத அமைப்புகளும் அங்கு காலூன்றின. அரசுக்கு எதிராக போராடி வரும் புரட்சிகர லிபிய இராணுவத்தின் தளபதி கலிபா ஹப்தரின் படைகள் பெங்காசியில் இருந்த அல் கைதாவை விரட்டிவிட்டு அதை கைப்பற்றிக்கொள்ள, மிஸ்ராதாவில் உள்ள படைகள் ஐஸ் ஐஸை தோற்கடித்து சிர்தே நகரை கைப்பற்றிக்கொண்டார்கள். இந்த நிலையில் தனது படைகளை தலைநகர் திரிபோலியை நோக்கி முன்னேறும்படி கடந்த ஏப்ரல் மாதம் கலிபா ஹப்தர் உத்தரவிட்டிருந்தார்.
இதையடுத்து ஐ.நா. ஆதரவு பெற்ற அரசு படை வீரர்கள் திரிபோலியில் குவிந்தனர். புரட்சிகர லிபிய இராணுவத்தினரும் அங்கு விரைந்தனர். இருதரப்புக்கும் இடையே நடந்த கடுமையான மோதலில் இதுவரை 21 பேர் கொல்லப்பட்டுள்ளதாக அரசு தரப்பில் கூறப்பட்டுள்ளது. மோதலில் 14 வீரர்களை இழந்துவிட்டதாக புரட்சிகர லிபிய இராணுவம் கூறுகிறது. மேலும் 100 க்கும் மேற்பட்டோர் காயம் அடைந்திருப்பதாகவும் அங்கிருந்து வரும் தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றன.
இருதரப்பினர் இடையிலான கடுமையான மோதல் காரணமாக தலைநகர் திரிபோலியில் பதற்றமான சூழல் நீடிக்கிறது. இதற்கிடையில் திரிபோலியின் தெற்கு பகுதியில் உள்ள இராணுவ தளத்தை புரட்சிகர லிபிய இராணுவத்தினர் கைப்பற்றியுள்ளனர். அவர்களிடம் இருந்து இராணுவ தளத்தை மீட்கும் முயற்சியில் அரசு படைகள் ஈடுபட்டுள்ளன.
வட ஆபிரிக்கா நாடான லிபியா உலகின் செல்வமிக்க பத்து எண்ணெய் உற்பத்தி நாடுகளில் லிபியா ஒன்றாகத் திகழ்கிறது. உலக உற்பத்தியில் 2% லிபியாவினுடையதாகும். அதிபர் கடாபியின் ஆட்சிக் கவிழ்ப்புக்கு முன்புவரை லிபியாவின் தேசிய எண்ணெய்க் கழகம் அமெரிக்க ஐரோப்பிய ஏகபோக எண்ணெய் நிறுவனங்களை அகழ்வு சுத்திகரிப்புப் பணிகளில் ஈடுபடுத்தி வந்த போதிலும் அரசுடமையாக்கப்பட்ட அந்நிறுவனம் சுயேச்சையாக எண்ணெய் வர்த்தகத்தை நடத்தி வந்தது. ஐரோப்பிய எண்ணெய்க் கழகங்களின் நிர்ப்பந்தம் ஒருபுறம் இருந்தாலும், முற்றாக ஐரோப்பிய சந்தையை மட்டுமே நம்பியிருக்க முடியாது என்று கருதிய லிபியா எண்ணெய் அகழ்வு சுத்திகரிப்பு, வர்த்தகம் முதலானவற்றில் சீனா, ரஷ்யா, பிரேசில் ஆகிய நாடுகளையும் அனுமதித்தது. இதனால் ஐரோப்பிய எண்ணெய்க் கழகங்களின் நிர்ப்பந்தங்கள் லிபியாவில் செல்லுபடியாகவில்லை.
எண்ணெய் ஏற்றுமதி செய்யும் நாடுகள் அமைப்பிடம்(OPEC) தமது நாட்டின் எண்ணெய் விலையை டாலரில் அல்லாமல் தினாரில் தீர்மானித்து, அதன்படி வழங்குமாறு கடாபி கோரிவந்தார். நாட்டின் செல்வத்தை டாலரில் அல்லாமல் தினாரில் சார்ந்திருக்கச் செய்ய அவர் முயற்சித்தார். அந்நிய கடனுதவியைச் சார்ந்திராமல் நிலத்தடி நீர் திட்டங்களை அவர் நிறைவேற்ற முயற்சித்தார். வளைகுடா நாடுகளின் சில வங்கிகளைத் தவிர, மேற்கத்திய சர்வதேச ஏகபோக வங்கிகளை லிபியாவில் நுழைய அவர் அனுமதிக்கவில்லை. டாலரை மையமாகக் கொண்ட ஏகாதிபத்திய நிதி மூலதன ஆதிக்கத்தின் கீழ் லிபியா வராததும், எண்ணெய் வளங்களும் வர்த்தகமும் முழுமையாக ஐரோப்பிய ஏகாதிபத்தியக் கொள்ளைக்குத் திறந்துவிடப்படாமலிருந்ததும் ஏகபோக எண்ணெய் நிறுவனங்களுக்கு பெரும் இடையூறாக இருந்தன.
இந்நிலையில், பிரிட்டனின் மிகப் பெரிய கச்சா எண்ணெய் வர்த்தக நிறுவனமான விடோல், லிபியாவின் எண்ணெய் வர்த்தகத்தைக் கைப்பற்றத் துடித்தது. இதற்காக பிரிட்டிஷின் அன்றைய அனைத்துலக வளர்ச்சித்துறை அமைச்சரான அலன் டங்கனுடன் அடிக்கடி பேச்சுவார்த்தை நடத்தி வந்தது. இவர் அமைச்சராவதற்கு முன், விடோல் நிறுவனத்தின் ஆலோசகராகச் செயல்பட்டவராவார். இன்னொருபுறம், பிரான்ஸ் நாட்டின் எண்ணெய் வர்த்தக நிறுவனங்களும் லிபியா மீது குறிவைத்தன. எண்ணெய் நிறுவனங்களின் நோக்கம் இந்நாட்டு அரசுகளின் கொள்கையாக மாறியது. பிரிட்டனும் பிரான்சும் லிபியாவில் கடாபியின் ஆட்சியை நீக்கிவிட்டு, தமது விசுவாச ஆட்சியைக் கொண்டுவர சந்தரப்பம் பார்த்திருந்தன.
லிபியாவில் அரபு வசந்தம் ஒரு பெரும் உள்நாட்டுப் போராக வெடித்தது. கடாபியைப் பதவியில் இருந்து வெளியேற்றத் துடித்த மேற்கு ஐரோப்பிய நாடுகள் சந்தர்ப்பத்தை தமக்கு சாதகமாக பயன்படுத்திக்கொண்டனர். இதற்கமைய நேட்டோ தலைமையிலான கூட்டுப் படையினர் கிளர்ச்சியாளர்களுக்கு ஆயுத, மற்றும் வான் வழி உதவிகளைத் தாராளமாக வழங்கினர். கடாபி மற்றும் அவரது உறவினர்களின் வெளிநாட்டுச் சொத்துக்கள் அனைத்தும் முடக்கப்பட்டன. அவரது படையினருக்கு எதிராக போர் விமானத் , ஏவுகணைத் தாக்குதல்களைத் தொடுத்து அவரை ஆட்சியில் இருந்து அகற்றிக் கொள்ள வழி வகுத்தன.
லிபியாவின் தேசிய இடைக்காலப் பேரவை தேசிய அரசாங்கம் (Government of National Accord – GNA) லிபிய எழுச்சியை தொடர்ந்து கடாபிக்கு எதிரான இயக்கத்தினர் அமைத்த அரசு அமைப்பு ஆகும். இதன் உருவாக்கம் 27 பெப்ரவரி 2011 அன்று பெங்காசியில் அறிவிக்கப்பட்டது. லிபியாவில் ஓர் முறையான அரசமைப்பு ஏற்படும்வரை இப்பேரவையே சட்டபூர்வ அரசமைப்பாக சர்வதேச அங்கீகாரம் பெற்றுள்ளது. ஐக்கிய நாடுகள் அவையிலும் லிபியாவின் இடத்தை பெற்றுள்ளது. அரபு நாடுகள் கூட்டமைப்பு மற்றும் ஐரோப்பிய ஒன்றியத்தின். அங்கீகாரத்தையும் பெற்றுள்ளது. எனினும் முன்னாள் இராணுவ தளபதியான கலிபா ஹப்தர் அதை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. கடாபிக்கு பிறகு ஆயுத குழுக்களை இணைத்து உருவாக்கப்பட்ட இராணுவத்தின் முக்கிய தலைவர்கள் ஹப்தரை ஆதரிக்க அவரின் அணி லிபியா தேசிய இராணுவம் (Libya National Army – LNA) என்று அழைக்கப்படுகிறது.
இந்த இரு அணிகளையும் இணைக்க பல முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்ட போதும் அது சாத்தியப்படவில்லை. இதற்கு உள்நாட்டு பிரச்சினைகளை விட வெளிநாட்டு அழுத்தங்களே காரணமாகும். GNA இற்கு ஐ.நா., மேற்கு நாடுகளுடன் துருக்கி, கட்டார் மற்றும் தியூனிசியா போன்றவை ஆதரவை வழங்க, LNA இற்கு ரஷ்யா, பிரான்ஸ், எகிப்து , ஐக்கிய அமீரகம் மற்றும் சவூதி அரேபியா போன்றவை ஆதரவை வழங்குகின்றன. லிபியாவின் GNA, தூனிசியா மற்றும் அல்ஜீரியா போன்ற நாடுகள் ஒரு கூட்டணியாக செயற்பட வாய்ப்பிருப்பதால். அந்த கூட்டு கலீபா ஹப்தரின் மீதான அழுத்தத்தை அதிகரிக்க வாய்ப்புள்ளது. ஆகவே அதற்கு முன்னர் திரிப்போலியை தனது கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வருவதே அவரது இலக்காக இருக்கிறது.
அயல் நாடுகளான தூனிசியாவிலும், எகிப்திலும் ஆட்சியாளர்களுக்கெதிரான மக்கள் எழுச்சி இடம்பெற்றதனால் லிபியாவையும் அதன் தொடர்ச்சியாக நோக்குவது தவறானது. அந்த நாடுகளில் வீதிக்கு வந்து போராடிய மக்கள், அரச அடக்குமுறையை அஹிம்சை வழியில் எதிர்த்து நின்றனர். இராணுவத்தை பகைப்பதும், திருப்பித் தாக்குவதும் போராட்டத்தை சீர்குலைக்கும் நடவடிக்கையாக கருதினார்கள். சுடுவதற்கு மட்டுமே பயிற்றப்பட்ட படைகளையும், கனரக ஆயுதங்களையும், கண்டு அஞ்சாது வெறுங்கையுடன் எதிர்த்து நின்றதாலேயே உலக மக்களின் அனுதாபத்தை பெற்றார்கள்.
லிபியாவிலோ நிலைமை வேறு விதமாக இருந்தது. மக்கள் எழுச்சி ஏற்பட்ட முதல் நாளிலேயே சில ஆர்ப்பாட்டக்காரர்கள் கைகளில் ஆயுதங்கள் காணப்பட்டன. ஆர்ப்பாட்டம் தொடங்கி ஒரு சில நாட்களிலேயே, நவீன ஆயுதங்கள் புழக்கத்திற்கு வந்தன. ஊடகங்கள் கதை புனைய ஆரம்பித்தன. லிபிய இராணுவம் முழுவதும் ஆர்ப்பாட்டக் காரர்கள் பக்கம் சேர்ந்து விட்டது போன்ற அர்த்தம் தொனிக்கும் செய்திகளைக் கூறின. கடாபி ஆபிரிக்க கூலிப்படைகளை அனுப்பி ஆர்ப்பாட்டத்தை ஒடுக்கிய கதை பரப்பப் பட்டது. ஆனால் ஓரிரு வாரங்களில் கிளர்ச்சியாளர் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த நகரங்களை, கடாபிக்கு விசுவாசமான படைகள் சண்டையிட்டு மீட்டன.
துனிசியாவிலும், எகிப்திலும் உணவு விலையேற்றத்தை எதிர்த்து தான் மக்கள் எழுச்சி பெற்றனர். லிபியாவில் அது போன்ற நிலைமை இருக்கவில்லை. ஏற்கனவே லிபிய அரசு அத்தியாவசிய உணவுப் பொருட்கள் மீதான வரியை இரத்துச் செய்திருந்தது. மேலும் உணவுப் பொருள் விலையேற்றத்தால் வாழ முடியாமல் கஷ்டப்படும் ஏழைகள் யாரும் லிபியாவில் கடாபியின் ஆட்சியில் இருக்கவில்லை. ஜனநாயகக் கோரிக்கை லிபியாவில் ஓரளவுக்கு இருந்து வந்தது என்பதும், மக்களில் ஒரு பிரிவினர் கடாபியின் மேலான நம்பிக்கையை இழந்திருந்தனர் என்பதும் உண்மை தான். ஆனால், துனீசியா, எகிப்து உள்ளிட்ட அரபு தேசங்கள் போல் அல்லாது லிபியாவில் பெருமளவிலான மக்கள் போராட்டங்களோ எதிர்ப்புகளோ உருவாகிவிடவில்லை.
பொதுவில் நீண்ட நாட்களாக மக்களுக்கான ஜனநாயகத்தை கடாபி மறுத்து வந்துள்ளார். மொத்த நாட்டையும் அதன் பொருளாதாரத்தையும் அவரது குடும்பமே கட்டுப்படுத்தி வந்திருக்கிறது. ஆனால், அடிப்படையில் வேறு ஒரு முக்கியமான அம்சத்தில் கடாபி மற்றவர்களிடம் இருந்து வேறுபட்டார். அது தன் தேசத்தின் வளங்களை மேற்கத்திய ஏகாதிபத்தியங்களின் கைகளில் முழுமையாக ஒப்படைக்காமல் இருந்தது தான். ஈராக்கின் அமைதியின்மையைத் திட்டமிட்டு உருவாக்கிய அமெரிக்கா, மத்திய கிழக்கைத் தன் முழுக் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டுவரும் வாய்ப்பாக அதைக் கருதியது. சதாமுக்கு அடுத்த எதிரியாகப் பெரும் எண்ணெய் வளத்தைக் கொண்டிருந்த லிபியாவின் கடாபி இருந்தார்.
அமெரிக்க இரட்டை கோபுர தாக்குதலை அடுத்து தீவிரவாதத்திற்கு எதிரான போர் எனும் பெயரில் தன் எதிரி நாடுகளை வேட்டையாட அமெரிக்கா துவங்கியிருந்த ஆரம்ப நாட்களில் லிபியாவையும் தனது நாடுகள் பட்டியலில் சேர்த்திருந்தது. ஆப்கான், ஈராக்கைத் தொடர்ந்து தனது ஆக்கிரமிப்பு பட்டியலில் லிபியாவை வைத்திருந்த நிலையில் வேறு நாடுகளின் ஆதரவு இல்லாத நெருக்கடியில் கடாபி தன்னிச்சையாக அமெரிக்க ஆதரவு நிலையை எடுக்கத் தள்ளப்படுகிறார்.
அவரே சுயமாக முன்வந்து தமது நாட்டின் அணு ஆயுதத் திட்டங்களைக் கைவிடுவதாக அறிவித்ததோடு அல்லாமல், அது தொடர்பாக லிபியா சேகரித்து வைத்திருந்த தொழில்நுட்ப விபரங்களையும் கருவிகளையும் ஒப்படைக்கவும் செய்கிறார். மட்டுமல்லாமல், அல்கைதா அமைப்பைப் பற்றிய மிக முக்கியமான உளவுத் தகவலையும், அணு ஆயுதக் கள்ளச் சந்தை பற்றிய உளவுத் தகவல்களையும் கூட அமெரிக்க உளவுத் துறைக்கு கையளிக்கிறார். அதைத் தொடர்ந்து லிபியா திருந்தி விட்டதாக அறிவிப்பு செய்யும் அமெரிக்கா அதன் மேல் இருந்த பொருளாதாரத் தடைகளையும் 2004 ஆம் ஆண்டே விலக்கியது.
ஆக, தெளிவாக ஒரு மேற்கத்திய ஆதரவு நிலையை கடாபி எடுத்த பின் இந்தப் போருக்கான தேவை ஏன் எழுந்தது? ஒரு பக்கம் கடாபியோடு உறவாடி வந்த நிலையில், இன்னொரு பக்கம் அவரின் எதிர்ப்பாளர்களை அமெரிக்காவும் அதன் அல்லக்கை நாடுகளும் ஏன் வளர்த்து விட வேண்டும்? லிபியர்களுக்கு ஜனநாயகத்தை வழங்குவதற்காகவே அப்படிச் செய்தார்கள் என்பதை கிஞ்சித்தும் ஒப்புக் கொள்ள முடியாது.
ஈராக் மற்றும் ஆப்கானில் காலை விட்டு மாட்டிக் கொண்டதைப் போல் அல்லாமல் உள்நாட்டிலேயே கூலிப்படையினரை உருவாக்கி லிபியாவை மறைமுகமாக ஆக்கிரமித்த அமெரிக்கா. மேலும், ஈராக் ஆப்கான் போல் அல்லாமல், பிறருடைய பங்கேற்புடனும் செலவிலும் தனது போரை நடத்தியுள்ளது. அமெரிக்காவின் உலக மேலாதிக்கக் கனவுகள் நிறைவேறத் தேவையென்றால் எந்த நாட்டின் மேலும் எப்போது வேண்டுமானாலும் தனது இராணுவத்தை ஏவி விடலாம் என்கிற ஒரு யதார்த்தத்தை ஈராக் யுத்தத்திற்குப் பின் அமெரிக்கா லிபியாவில் நிலைநாட்டியுள்ளது.
லிபியாவில் உள்நாட்டுப் போர் மூர்க்கமாக நடந்து வந்த நிலையில், அமெரிக்கா மற்றும் நேட்டோ கூட்டணியின் வான்வழி குண்டுவீச்சுத் தாக்குதலை நியாயப்படுத்த பென்காசி நகரில் பல்லாயிரக்கணக்கானோர் அரசுப் படைகளால் படுகொலை செய்யப்பட்டதாக அப்போதைய அமெரிக்க அதிபர் ஒபாமா கூறியிருந்தார். ஈராக்கில் பேரழிவுக்கான ஆயுதங்கள் குவித்து வைக்கப்பட்டுள்ளன என்று முன்பு அமெரிக்க அதிபராக இருந்த புஷ் ஈராக்கின் மீதான ஆக்கிரமிப்புப் போரைத் தொடுத்ததைப் போல லிபியா மீது ஆக்கிரமிப்புப் போரைத் தொடுக்க புஷ் வழியில் ஒபாமா செயற்பட்டார். ஆனால், பென்காசி நகரில் பல்லாயிரக்கணக்கானோர் அரசுப் படைகளால் படுகொலை செய்யப்பட்டதாக ஒபாமா கூறியதற்கும், ஊடகங்களால் பீதியூட்டப்பட்ட செய்திகளுக்கும் இதுவரை எந்தவிதமான ஆதாரமும் இல்லை.
இனப்படுகொலையும் மனித உரிமை மீறலும் ஒரு நாட்டில் நடப்பதாகக் குற்றஞ்சாட்டி, சர்வதேச சமூகம் என்று அழைக்கப்படும் அமெரிக்க ஐரோப்பிய ஏகாதிபத்தியங்கள் இனி நேரடியாகத் தலையிட்டு ஆக்கிரமிப்புப் போரை நடத்தும் என்பதும், லிபியாவைப் போன்ற கதி இனி உலகின் மூன்றாம் மண்டல நாடுகளிலும் நிகழும் என்பதும் இப்போது எழுதப்படாத விதியாகிவிட்டது.
கடாபியை ஆட்சியில் இருந்து அகற்றிய எதிரணிக்குள் எழுந்த உள்வீட்டு சண்டை எட்டு வருடங்கள் கழித்தும் தீர்ந்தபாடில்லாமல் தொடர்ந்து வருகிறது. கடாபிக்கு பின்னர் தடியெடுத்தவன் எல்லாம் வேட்டைக்காரன் என்ற அடிப்படையில் லிபியாவின் அரசியல் எதிர்காலம் கேள்விக்குறியாக மாறியுள்ளது. அதாவது லிபியாவின் தற்போதைய நிலை சட்டியிலிருந்து அடுப்புக்குள் விழுந்த கதையை கட்டியம் கூறுவதாக அமைந்துள்ளது.
vidivelli