எனது பக்கத்து வீட்டிலிருக்கும் மாயாவினது ஒரு தமிழ் கிறிஸ்தவக் குடும்பம். மாயா அநேகமாக ஒவ்வொரு ஞாயிறும் புனித அந்தோனியார் தேவாலயத்துக்கு செல்லும் பழக்கமிருப்பவர். (உயிர்த்த ஞாயிறன்று, தனது தம்பி நீண்ட நாளைக்குப் பிறகு வீட்டுக்கு வந்தபடியால் செல்லவில்லை) மாயாவுக்கு ஒரேயொரு மகன். மாயாவின் மகனை தினமும் பாடசாலைக்குக் கூட்டிச் செல்ல தனது ஸ்கூட்டரில் மாயாவின் தோழி வருவதுண்டு. விடுமுறை நாட்களிலும் ஒரு கொஞ்ச நேரத்துக்கேனும் அந்தத் தோழிகள் சந்தித்துக் கொள்வார்கள். அந்தத் தோழி சிலபோது கறுப்பிலும், பலபோது நிறங்களிலுமான ‘அபாயா’ என்னும் நீண்ட ஆடையினை அணிந்து வருவார். முஸ்லிம் பெண்ணான அவளைக் கடந்த உயிர்த்த ஞாயிறிலிருந்து வீட்டுப்பக்கம் காணவில்லை. என்னவென்று விசாரிக்க மாயா சொன்ன பதில் “ அய்யோ! சரியான பாவம். போன ஞாயிற்றுக் கிழமையில இருந்து அவ வீட்ட விட்டு வெளியிலயே வரல்ல. நான்தான் போய் பார்த்துட்டு வந்தன். நல்லா பயந்து போய் இருக்கிறா. அவவுக்கு அபாயா இல்லாம வெளிய வர பழக்கமில்லதானே. உடுத்தாத மாதிரி இருக்கும் என்டு வராம இருக்கா. உடுத்துட்டு வந்தா இப்ப பிரச்சினையா இருக்குமோ என்டு பயந்து போய் வீட்டு உள்ளுக்கேயே இருக்கா. சரியான கவலையா இருந்திச்சு…’ நானும் சல்வார், கமீஸ் உடுத்து தலையை மூடும் ஒரு முஸ்லிம் பெண் என்ற அடிப்படையில், அந்த அச்ச உணர்வை என்னால் புரிந்து கொள்ளக் கூடியதாக இருந்தது.
உயிர்த்த ஞாயிறுக் கொண்டாட்டத்தில் உயிர்ப் பலியெடுத்த பயங்கரவாதத்தின் அதிர்விலிருந்து நான் இன்னும் மீளவில்லை. ‘அர்ரஹீம்’- ‘நிகரற்ற அன்புடையோனின்’ பெயரில் என்று எந்தவொரு காரியத்தையும் ஆரம்பிக்கும் முஸ்லிமாக இருப்பதற்கும், அன்பேயற்று கொடூரக் கொலைகளை இஸ்லாத்தின் பெயரில் புரிவதற்கும் எப்படிப் பார்த்தாலும் தொடர்பே இல்லையே என்ற குழப்பம் எனக்குள்.
பெரும் அனர்த்தத்தின் பின்னரான மூன்றாவது நாளில் நான் மருத்துவமனை செல்ல வேண்டியிருந்தது. நான் அறிய என்னைத் தவிர முஸ்லிம் என்று அடையாளப்படுத்தப்படக் கூடியதாக யாரும் அங்கிருக்கவில்லை. வந்திருந்த அனைவரது பார்வையும் என்னை துளைத்தெடுத்ததனை அவதானித்தேன். எனது தலையில் இருக்கும் முக்காடு அவர்களுக்கு எத்தனை தூரம் பயத்தைத் தோற்றுவிக்கிறது என்பதனை ஒருபுறம் உணர்ந்தாலும், மறுபுறம் எதிர்வினையாக எனக்கேதும் ஆகிவிடுமோ என்ற அச்சமும் என்னுள் எழாமல் இருக்கவில்லை. மருத்துவமனையின் கழிப்பறைக்குள் சென்று சிறிது நேரம் அமர்ந்திருந்தேன். எனக்குள் எழுந்த பதற்றத்தினை தணித்து நான் நிதானிக்க வேண்டியிருந்தது. அன்று வீடுவந்து சேரும் வரையும் பயந்தபடியே வந்தேன். சகவாழ்வின் மீது நம்பிக்கை கொண்டு பன்மைத்துவத்தை கொண்டாடி வாழும் எங்களுக்கு, முஸ்லிம் பெண்களுக்கான அடையாளப்படுத்தல்களுடன் வாழ்தல் பெரும் பயங்கரத்தையும், அச்சத்தையும் விதைத்திருக்கிறது.
பெண்களது உடலும், ஆடையும் எப்போதும் பெரும் அரசியல் சார்ந்ததாகவே இருக்கின்றன. அரசும், சமுதாயமும், சமய ஸ்தாபனங்களும், குடும்பமும் எப்போதும் பெண்களின் ஆடைகள் குறித்த தீர்மானங்களை எடுப்பவர்களாகவும், கட்டுப்படுத்துபவர்களாகவும் இருக்கின்றனர். இதில் முஸ்லிம் பெண்கள், முஸ்லிமல்லாத பெண்கள் என்ற வேறுபாடு கிடையாது. பாடசாலைக்குள், வணக்கஸ்தலங்களுக்குள் செல்வது முதல் அரச நிறுவனங்களுக்குச் செல்வது வரை பெண்களது ஆடை பெரும் அரசியலாகவே இருந்து வந்திருக்கின்றது.
புர்காவிற்கும் பயங்கரவாதத்திற்கும் என்ன தொடர்பு? புர்கா என்பது உச்சி முதல் உள்ளங்கால் வரை மறைக்கும் ஒருவித ஆடையைக் குறிப்பிடுகின்றது. முகத்தை மறைப்பது நிகாப் எனப்படும் முகத்திரையாகும். (இலங்கையின் பிரச்சினை நிகாப் என்னும் முகம் மறைத்தல் பற்றியது. எனினும் இந்த சந்தர்ப்பத்தில் இலங்கையில் புர்கா என்ற பெயரிலேயே பிரச்சினைக்குள்ளாக்கப்பட்டு வருவதனால் நான் அந்த பதத்தினையே முகத்தை மறைத்தல் என்பதாக இந்தக் கட்டுரையில் பாவிக்கிறேன்.) முகத்தை மறைத்தல் என்கையில் முற்றாக முகத்தை மறைப்பதாகவோ அல்லது கண்கள் மட்டும் தெரியும் வகையிலோ சில முஸ்லிம் பெண்களால் அணியப்படுவதாக இருக்கிறது. குறிப்பாக முஸ்லிம்கள் உள்ளடங்கலாக, பல இலங்கையருக்கு இது இலங்கையில் ஏன் அணியப்பட வேண்டும் என்ற கேள்வியும், எரிச்சலும், எழுவதுண்டு. இதற்கு சில முஸ்லிம்களும் இது எமது கலாசாரமல்ல, இது அராபிய கலாசாரம் என்று கடுப்புடன் பதிலளிப்பதையும் கேட்டிருக்கிறேன். எது எமது கலாசாரம்?
புழுங்கித் தள்ளும் வேளையிலும் எமது காலநிலைக்கு ஒவ்வாத மேற்கத்தேய கலாசார ஆடையினையோ, வட இந்திய, தென் இந்திய கலாசாரத்தினையோ சுடச் சுட நாகரிகம் மாறுவதற்கேற்ப கேள்விகள் இன்றி பின்பற்றும் நாம் மத்திய கிழக்கு கலாசாரத்தினை பின்பற்றும் போது மட்டும் கொதிப்பது ஏன்? பிறிதொருவருக்கு தீங்கிழையா வண்ணம் ஒரு தனிநபர் எந்தக் கலாசாரத்தைப் பின்பற்ற வேண்டும் அல்லது பின்பற்றக் கூடாது என்பது அவரவர் தெரிவு இல்லையா?
இஸ்லாமிய வெறுப்பு, இஸ்லாமிய பயங்கரவாதம், முஸ்லிம் பெண்கள் ஒடுக்குமுறைக்குள்ளாக்கப்படுகிறார்கள் என்ற பரப்புரையினால் பயங்கரவாதத்திற்கும், புர்காவிற்கும் எப்போதோ முடிச்சுப் போட்டுவிட்டார்கள். அதன் தொடர்ச்சிதான் தற்போது இங்கு ஆரம்பமாகியுள்ளது எனலாம். இதுவரை வந்த தகவல்களின்படி, இலங்கையின் இந்த துயர் மிகு நாட்களின் பயங்கரவாதத்துடன் நேரடியாகத் தொடர்புடையவர்கள் மிகவும் ‘நவ நாகரிகமாகவே’ வந்து இரத்தப்பலி எடுக்கிறார்கள். பயங்கரவாதிகளுடன் தொடர்புடையவர்கள் என அவர்களது மனைவிகளாகவும், குடும்பத்தினராகவும் அடையாளங் காணப்பட்டு வெளியிடப்பட்ட படங்கள் ஒன்றிலும் கூட எந்தவொரு பெண்ணும் முகத்திரையினை அணிந்து கொண்டிருந்ததாகக் காணவில்லை. இச்சந்தர்ப்பத்தில் ஏன் திடீரென்று புர்காவினை தடை செய்யக் கோரப்பட்டது என்பதுதான் இங்குள்ள கேள்வி.
அரசல் புரசலாக இருந்த இந்த புர்காவிற்கு அதிகார, மார்க்க அஸ்திவாரம் கொடுத்து வலுச் சேர்த்த முக்கிய சூத்திரதாரி அகில இலங்கை ஜம்இய்யத்துல் உலமா. பெண்களின் ஆடைகள் பற்றி விதம்விதமாக வகுப்பெடுத்த இந்த உலமா சபை புர்கா அணிவது வாஜிப் (கட்டாய கடமை) என்றும் பத்வாவும் (மார்க்கத் தீர்ப்பு) கொடுத்திருந்தது. 2012, அதற்குப் பின்னரான காலப்பகுதிகளில் முஸ்லிம்கள் மீது கட்டவிழ்த்து விடப்பட்ட இனவாதம், இஸ்லாமிய வெறுப்பு என்பவற்றிற்கு (ஏனையவர்களுக்கு பார்ப்பதற்கு சங்கடமாக இருப்பதனால்) முஸ்லிம் பெண்களை கறுப்பு ஆடை அணியாமல் நிறங்களிலான ஆடைகளை அணியும்படி கேட்டுக் கொண்டது. இங்கு மிகவும் முக்கியமாக கருத்தில் எடுக்கப்பட வேண்டிய விடயம் இந்த முகம் மூடுதலுக்கு முஸ்லிம் சமூகத்தில் பெரும்பான்மைக்கும் அதிகமானோர் கடும் எதிர்ப்புத் தெரிவித்துக் கொண்டிருந்தமையாகும்.இவையெல்லாம் நடந்து கொண்டிருந்த அதே காலகட்டத்தில் மார்க்கத்தில் முகம் மூடுதல் கட்டாயமில்லை, விரும்பினால் அணியலாம், அதிலும் முஸ்லிம்களுக்கு எதிராக இன வன்முறை, எதிர்ப்பு காணப்படுகையில் பல்லின சமூகத்தில் சிறுபான்மைகளாக முஸ்லிம்கள் வாழும் நாடுகளில் முகம் மூடுதலை தவிர்த்தல் நலம் என வாதிட்ட முஸ்லிம் உலமாக்களை, குறுகிய மார்க்கப் பிரிவினைகளுக்குள் தள்ளி, தனது செல்வாக்கினைப் பயன்படுத்தி அந்நிய சக்திகளாகச் சித்தரித்து, பகிரங்கமாக அவமானப்படுத்தியது இந்த ஜம்இய்யத்துல் உலமா சபை.
புர்கா இன்றோ, என்றோ, எங்குமே பாதுகாப்புக்கு அச்சுறுத்தல் தரக் கூடிய ஒரு ஆடையாக இருக்க முடியாது என்று கொள்ளுப்பிட்டி பள்ளிவாசலில் வெள்ளிக் கிழமை பிரசங்கத்தில் (11.03.2016) வீர வசனம் பேசிய அதே உலமா சபையின் தலைவர் இன்று, புகைந்து கொண்டிருந்த பகை எரிதணலாக மாற அரசாங்கம் தடை செய்ய முன்னரே, புர்காவினை தவிர்ந்து கொள்ளும்படி கூறியதுடன், பின்னர் அரசாங்கத்துடன் இணைந்து எதுவித மறுப்பும் இன்றி முற்றாகத் தடை செய்தும் விட்டது.
(அவசரகால நிலைமையின் கீழ் தற்காலிகத் தடை என்றால் என்ன என்பது போர்க்கால வரலாற்றை அறிந்த மக்களுக்கு நன்கு தெரியும்) மார்க்க ரீதியாக அது கடமை என பெண்களை நம்ப வைத்து அணிய வைத்தான பின், எனது மார்க்க உரிமையாக நான் புர்காவினை அணிவதனை ஜம்இய்யத்துல் உலமா எப்படித் தடை செய்ய முடியும்?
இதுவரை துரதிஷ்டவசமாக உலகில் பல்வேறு இடங்களிலும் ஆயிரமாயிரம் பயங்கரவாத சம்பவங்கள் இடம்பெற்றுள்ளன. அவற்றில் யெமனில் ஒரு ஆண் புர்கா அணிந்து ஆயுதங்களை வைத்திருந்தான் என்ற ஒரேயொரு சம்பவத்தினைத் தவிர ஏனைய அனைத்து சந்தர்ப்பங்களிலும் ஆண்கள் வெளிப்படையாகவே தாக்குதல் நடத்தியிருந்தனர். கடந்த மூன்று தசாப்தங்களாக ‘பயங்கரவாதத்தை ஒழிக்க’ என்று அரசாங்கம் கடுமையாக போராடிய காலம் அத்தனைக்கும் ஒரு நாளிலேனும் முகத்திரையினை தடை செய்ய அரசாங்கம் முயற்சிக்கவில்லை.
பொது இடத்தில் முகத்திரை அணிவது தடை செய்யப்பட்டுள்ள நாடுகளில் பிரான்சும் ஒன்று. 2016 ஆம் ஆண்டு பிரான்ஸ் நாட்டில் கடற்கரையில் குளிப்பதற்கு முஸ்லிம் பெண்கள் ‘புர்கினி’ என்ற முகத்தைத் தவிர முழு உடலும் மறைத்த ஆடையினை உடுத்தபோது அதற்கெதிராக பிரஞ்சு அரசாங்கம் புர்கினி அணிந்து கடலில் குளிக்க முடியாது என்று தடைவிதித்தது. இதன் போது பிரான்சிய பெண்களும், ஏனைய பெண்களும் ஆடை பற்றிய ஒடுக்குமுறைக்கு எதிராக முஸ்லிம் பெண்களுக்கு ஆதரவாக புர்கினியை உடுத்து ஆர்ப்பாட்டம் செய்தனர். பெண் உடல்களை, பெண் ஆடைகளை அரசியலாக்க வேண்டாம் என்பது இவர்களின் கோரிக்கையாக இருந்தது. இங்குள்ள விடயம் எவ்வாறு குறித்த இனத்தின் மீதான எதிர்ப்பும், காழ்ப்புணர்ச்சியும் படிப்படியாக செயற்படுத்தப்படுகின்றது என்பதற்கான உதாரணமாகும்.
இந்தத் தடைக்கான காரணமாக ஒன்றேயொன்று மட்டுமே வலுவானதாகத் தோன்றுகின்றது. ‘அது என்ன புர்கா? அதனைப் பார்த்தாலே பற்றிக் கொண்டு வருகிறது. ஏன்தான் இதனைப் போடுகிறார்களோ?’ பல முஸ்லிம்களதும், பல முஸ்லிமல்லாதோரினதும் அங்கலாய்ப்பு. குறித்த ஆடை தொடர்பாக எமக்குள்ள வெறுப்பு. நீண்ட நாட்களாக கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வளர்ந்து வந்த எதிர்ப்பு சந்தர்ப்பம் பார்த்து வெடித்திருக்கிறது. தற்போதைய நிலைவரத்தின்படி பாதுகாப்புக் காரணம் என்பதனையும் தாண்டி, ‘பயம்’ அல்லது ‘அசௌகரியம்’ அல்லது ‘வெறுப்பு’ என்பதாகக் கொள்ளலாம்.
புர்கா அணிந்த நிலையில் என்னருகில் ஒரு நபரிருந்தால் எனக்கு எழக்கூடிய அசௌகரியம்,. இந்த அசௌகரியம் எங்களுக்குள் எப்பொழுதும் இருந்து வந்ததுதான் என்பதனை நாங்கள் ஏற்றுக் கொண்டாக வேண்டும். எனது தனிப்பட்ட வெறுப்பினை அடிப்படையாகக் கொண்டு எப்போது எனக்கு ஒருவரின் ஆடை பிடிக்கவில்லை. ஆகவே அந்த நபர் வேறு ஆடை அணிய வேண்டும் எனக் கருதுகிறேனோ மாற வேண்டியது அந்த நபர் அல்ல, நான்தான். (இது புர்காவினை எதிர்க்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் சேர்த்துத்தான்.) எனது விருப்பு, வெறுப்புகளை நான் இன்னொருவர் மீது திணிக்க ஆரம்பித்தலிலேயே எனது ஒடுக்குமுறை ஆரம்பிக்கிறது.
இந்த ஆடை தொடர்பான அசௌகரியம்தான் புர்கா தடைக்குக் காரணம் என்பதற்கு மிகச் சிறந்த ஆதாரமாக உலமா சபையின் வேண்டுகோள் கடிதத்தைக் (28.04.2019) கூறலாம். இது பெண்கள் கறுப்பு நிறத்திலான ஆடைகளை முற்றாகத் தவிர்ந்து கொள்ளல், கறுப்பு நிறம் தவிர்ந்த ஏனைய நிறத்திலான ஆடைகளை அணிதல் என்று குறிப்பிடுகிறது. அபாயாவைத் தடை செய்யாமல் கறுப்பை தடை செய்ய என்ன காரணம்? கறுப்பு நிறத்துக்கும் பயங்கரவாதத்துக்கும் என்ன சம்பந்தம்? இது பாதுகாப்புக் காரணமல்ல, மாறாக குறித்த ஆடையினதும், அந்த நிறத்திலும் இருக்கும் வெறுப்பு என்பது தெட்டத்தெளிவு.
காத்தான்குடியைச் சேர்ந்த சிலர் தற்கொலைத் தாக்குதல் நடத்தியிருக்கிறார்கள். எனக்குத் தெரிந்து அந்த ஊரில் பள்ளிவாசலில் நூற்றுக்கணக்கான முஸ்லிம்களை படுகொலை செய்த சம்பவத்தால் பாதிக்கப்பட்ட முஸ்லிம் குடும்பங்களுக்கும், சில தமிழ் குடும்பங்களுக்கும் இடையில் இன நல்லுறவினைப் பேண கடுமையாக பல வருடங்களாக நம்பிக்கையோடு சமூகப் பணியாற்றுகின்ற, ஆரையம்பதிக்கும், காத்தான்குடிக்கும் காணிப்பிரச்சினை வரும்போது இன முறுகலின்றி சுமுகமாக பிரச்சினையைத் தீர்க்க இரவு பகலாகத் திரிந்த, கலையின் ஊடாகவும், இலக்கியத்தின் ஊடாகவும் இன நல்லுறவுக்காக உழைக்கின்ற, பெண்களது முன்னேற்றத்துக்காக அயராது பாடுபட கடும் எதிர்ப்புக்கு மத்தியிலும் புர்கா, அபாயா அணிந்து வருகின்ற, களனிப் பிரதேசம் வெள்ளத்தில் அள்ளுண்டபோது ஓடோடி வந்து நாட்கணக்காக பொருட்கள் சேகரித்து சிங்கள கிறிஸ்தவ பகுதிகளிலே நிவாரணப் பணிகள் செய்த என் அத்தனை தோழமைகளும் காத்தான்குடியிலிருந்து வந்தவைதான்.
சிலர் ஒட்டுமொத்தமாக காத்தான்குடி அப்படித்தான் என்னும் போது என்னால் உடன்படவே முடியவில்லை. எப்படிச் சொல்ல முடியும் காத்தான்குடியே அப்படித்தான் என்று? (குறிப்பு: நான் காத்தான்குடியைச் சேர்ந்தவள் அல்ல) அண்மையில் சம்மாந்துறையில் இடம்பெற்ற சுற்றிவளைப்பும், சாய்ந்தமருதுவில் பயங்கரவாதிகளைக் கொன்றொழித்தமையும் ஊர் மக்களின் ஒத்துழைப்பினால் செய்யப்பட்டவையே என்பதையும் ஞாபகமூட்ட விரும்புகிறேன். முஸ்லிம் பொது சனங்கள் தாமும் எவ்வாறு இலங்கை பிரஜைகளாக பயங்கரவாதத்துக்கு எதிராக செயற்படுகிறார்கள் என்பதற்கு இவை சிறு உதாரணங்கள். (முஸ்லிம்கள் அனைவரும் பயங்கரவாதிகள் அல்ல என்பதனை நாம் மீண்டும் மீண்டும் நினைவுபடுத்த வேண்டிய துர்ப்பாக்கிய நிலையில் இருக்கிறோம்.)
புர்கா அணிந்தவர்கள் எல்லாம் பயங்கரவாதிகளா? அபாயா அணிந்த பெண்கள் தற்கொலைக் குண்டுதாரிகளுடன் தொடர்புடையவர்களாக இருந்தார்கள். உண்மைதான். இலங்கையில் ஒரு மில்லியன் முஸ்லிம் பெண்களில் அதிகமானோர் அந்த கறுப்பு ஆடையைத்தான் அணிகிறார்கள் என்றால் அது ஒரு ஆடையே தவிர பயங்கரவாதிகளின் சீருடை அல்ல என்பதை எப்படி விளங்கிக் கொள்ளப் போகிறோம்? நாட்டின் நிலைமை கருதி எம் ஒவ்வொருவருக்கும் பொறுப்புண்டு. நாட்டின் பாதுகாப்பு மிக அவசியம். இச்சந்தர்ப்பத்தில் பாதுகாப்பு நிமித்தம் பாதுகாப்பு பிரிவினருக்கு நாம் பூரண ஒத்துழைப்பினை வழங்குதல் வேண்டும். இயலுமான அளவு எமது அடையாளங்களை வெளிப்படுத்தல் எவ்வாறு அல்லது பொது வெளியில் இந்த நெருக்கடி நேரத்தில் எவ்வாறு நடந்து கொள்ள முடியும் என்பது தொடர்பில் கரிசனை எடுத்தல் வேண்டும். இதுவரை காலமும் முஸ்லிம் பெண்கள் அதற்கு பூரண ஒத்துழைப்பு வழங்கியும் இருக்கிறார்கள். புர்கா அணிந்திருந்தாலும் இலங்கையில் அடையாள அட்டை, கடவுச் சீட்டு, வாகன சாரதி அனுமதி என்று அனைத்து சந்தர்ப்பங்களிலும், ஏனைய சோதனைச் சாவடிகளிலும் முஸ்லிம் பெண்கள் தமது அடையாளத்தினை உரிய முறையில் வெளிப்படுத்தி வந்திருக்கின்றனர். எந்த ஒரு இடத்திலும் அடையாளத்தினை வெளிப்படுத்துவதில் முஸ்லிம் பெண்கள் முரண்பட்டது கிடையாது. உலகில் அனைத்து நாடுகளிலும் புர்கா அணியும் பெண்கள் செய்வதும் இதுவே.
இவ்வாறிருக்க, நமது நாட்டில், பாதுகாப்பு காரணங்களுக்காக முன்வைக்கப்பட்ட அனைத்து ஆதாரங்களிலும் முகத்தை மறைத்த அல்லது அடையாளத்தை வெளிப்படுத்தாத எதுவித பயங்கரவாத செயலும் இடம்பெறாத நிலையில் எதற்காக இந்தத் தடை? இஸ்லாத்தின் பெயரில் பயங்கரவாதிகள் செய்த பயங்கரவாதத்தின் காரணமாக ஏன் அமைதியான முறையிலான முஸ்லிம் பெண்கள் பழிக்கும் ஆளாகி, பாவத்துக்கும் ஆளாக நேரிட வேண்டும்? இன்னும் குறிப்பாக சொல்லப்போனால் புர்காவினைத் தடை செய்த உலக நாடுகளில் பயங்கரவாதம் ஒன்றும் முடிந்து போய்விடவில்லை என்பதனைக் கவனத்தில் கொண்டு பயங்கரவாதத்துக்கு எதிராக இறுக்கமாக, உறுதியாக என்ன நடவடிக்கை எடுத்தல் வேண்டும் என்பதில் அரசாங்கம் அரசியல் பண்ணாமல் சிரத்தை காட்ட வேண்டும். உள்காயத்திற்கு மருந்திடாமல் வெளிப்புண்ணிற்கு மருந்திடும் அரச கோமாளித்தனம் முற்றுப்பெற வேண்டும்.
பெண்கள் உரிமைகளுக்கான ஒரு செயற்பாட்டாளராக நான் அதிகம் முஸ்லிம் பெண்களுடன் வெவ்வேறு முஸ்லிம் கிராமங்களில் பெண்களோடு களத்தில் நேரம் செலவழிக்கிறேன். கட்டுப்பாடான முஸ்லிம் ஊர்களுக்குள் இருந்து கொண்டு சிறுமிகளுக்கு செய்யப்படுகின்ற திருமணங்களைத் தடை செய்வதற்கும், திருமணமானதால் பாடசாலைகள் தள்ளி வைத்த விவாகரத்தான சிறுமிகளுக்கு கல்விக்கான தனிப்பட்ட வசதிகளைச் செய்து கொடுக்கின்ற, கணவனால் கைவிடப்பட்ட பெண்களுக்கு பிள்ளைகளுக்கான தாபரிப்பு வழக்கு வைக்கவும், தனித்து வாழும் பெண்கள் சுயமாக வாழ்வாதாரம் ஈட்டவும் உதவி செய்கின்ற, அரசியலில் பெண்களின் பிரதிநிதித்துவத்துக்காய் பங்கேற்கின்ற இன்னும் பெண்களது ஒடுக்குமுறைகளுக்கு தம்மாலானவற்றை துணிந்து செய்கின்ற எத்தனை எத்தனையோ பெண்கள் இந்த கறுப்பு அபாயாக்களுக்குள்ளும், முகத்திரைக்குப் பின்னாலும் இருந்துதான் சமூகப் பணியாற்றுகிறார்கள்.
எத்தனையோ பாடசாலை மாணவிகளுக்கும், பல்கலைக்கழகம் செல்லும் மாணவிகளுக்கும் உகந்த தெரிவாக அவர்களால் அடையாளப்படுத்தப்படுவதும் அபாயாக்களும், புர்காக்களும்தான். மாறாக சமூகத்தின் அனைத்து கட்டமைப்புகளிலும் பெண்களுக்கு எதிரான ஒடுக்குமுறை சட்டம் சார்ந்தும், நடைமுறைசார்ந்தும் விரவிக் கிடக்கும் போது தமது நிலையை, எதிர்ப்பை, செயலாளுமையை இந்த ஆடைத் தெரிவின் ஊடாக இப்பெண்கள் தெரிவிக்கின்றனர். புர்காவினை அணிவதன் ஊடாக கல்வித் தகைமை முதற் கொண்டு, சிறந்த தொழிலாளுமையைப் பெற்றுக் கொண்டது வரை இப்பெண்கள் சாதித்து வருகின்றமை ஏராளம். புர்கா நிர்ப்பந்திக்கப்பட்டதா அல்லது அவர்களது தெரிவா என்ற வாதாட்டத்திற்கு நான் வரவில்லை. மாறாக நீண்டகாலமாக அதனையே தங்கள் ஆடையாக அடையாளப்படுத்தி வந்த முஸ்லிம் பெண்களைப் பொறுத்தளவில் புர்காவினைத் தடை செய்வது நானறிந்த வகையில் ஏற்கனவே பலவகையிலும் தமக்கான உரிமைகளுக்காக தமக்கு இயைபான வழிகளில் போராடும், செயற்படும் எத்தனையோ முஸ்லிம் பெண்களை விளிம்பு நிலைக்குள் நிச்சயமாகத் தள்ளிவிடும்.
மார்க்க ரீதியாக இத்தனை காலமும் முகத்தைக் காட்டுவது பெரும் பாவம் என்று கூறி பல தசாப்தங்களாக முகத்திரையிட்டு வாழ்ந்த பெண்களை திடீரென்று கழற்றி விட்டு பொதுவெளியில் நடமாடு என்று கூறுவது எத்தனை கொடுமையான விடயம் என்பதனை உணர முடிகிறதா? புர்காவினை அணிவது எண்ணிக்கை அடிப்படையில் மிகச் சொற்பமான தொகையினரே என்று தொகையில் சிறுபான்மை என்பதனால் நாம் அவர்கள் தெரிவினை ஒடுக்குமுறைக்குள்ளாக்க முடியுமா?
இந்த அத்தனை பெண்களினதும் நடமாடும் சுதந்திரத்தினைப் பறித்து பலவந்தமாக வீடுகளுக்குள் ஒடுக்கப் போகிறோம் என்பதனை நாம் உணர்ந்திருக்கிறோமா? வசதி படைத்த வர்க்கத்தினரன்றி பொதுவெளியில், பொதுப் போக்குவரத்தை பாவிக்கும் அடித்தள மட்ட முஸ்லிம் பெண்களை இது எவ்வளவு தூரம் பாதிப்புக்குள்ளாக்கும் என்று யோசித்திருக்கிறோமா?
தொடர் குண்டு வெடிப்புகளின் பின்னர், தொலைக்காட்சி நேர்காணல் ஒன்றில் புர்கா என்பது அவசியம்தானா என்ற கேள்விக்கு பேர் பெற்றதொரு உலமா வழங்கிய பதில் ‘பெண்களது இடம் வீடுதான். அவர்கள் வீட்டுக்குள்ளேயே இருந்து கொண்டால் இந்த புர்கா பிரச்சினையே இல்லை. அவர்கள் வெளியில் வருவதனால்தான் இந்த புர்கா பற்றிய பிரச்சினையே வருகிறது’ என்பதாக அமைந்தது. முஸ்லிம் சமூகத்தின் பிரதிநிதிகளாக தம்மைக் காட்டிக் கொள்ளும் பெரும் மார்க்கத் தலைமைகளிடமிருந்து இந்தப் பதில் வருகின்றதாயின் புர்காவினை தடை செய்வதன் ஊடாக ஏற்கனவே பல்வேறு தடைகளுக்குள் சிக்கியுள்ள முஸ்லிம் பெண்களது நிலைமை நிச்சயமாக இன்னும் மோசமாகி விடும் என்பதனை நாம் உணர வேண்டும்.
அடையாளம் தெரியாமல் முகத்தை மறைத்தல் தடை என்பது புர்காவுக்குத் தடை என்பதாக அர்த்தப்படுத்தப்பட்டு அதனை எதிர்த்தவர்களால் கொண்டாடப்படுகிறது. ஆனால் துரதிஷ்டவசமாக பல்லின சமூகங்கள் வாழும் நாட்டில், நெருக்கடியான இந்த நேரத்தில் போதிய விளக்கம் இன்மையினாலும், இன வெறுப்பினாலும் காதுகள் உட்பட முகத்தை மறைத்தல் தடை என்பதனை சரியாக விளங்கிக் கொள்ளாமல் பொதுவெளிகளில் ஹிஜாபால் (தலையை மட்டும் மறைத்தல்) தலைமூடக் கூடாது, ‘சோளாலும்’ மூடக் கூடாது, மூடினால் உள்ளே வர முடியாது என்று வைத்தியசாலைகள் உட்பட பல்வேறு இடங்களிலும் பல்வேறு கெடுபிடிகளும், அடாவடித்தனங்களும் முஸ்லிம் பெண்களுக்கு எதிராக ஏற்கனவே ஆரம்பமாகி விட்டன. (எனக்கும் நடந்தது! ஆனால் என்ன சட்டத்தரணி என்ற ‘மேல் வர்க்க சலுகை’ அரசியல் என்னைக் காப்பாற்றியது. ஏனைய பெண்கள்?) இதனை விடவும் முக்கியமான விடயம் அடையாளத்தை காட்டும்படி கோரும் அதிகாரம் யாரிடம் கொடுக்கப்பட்டிருக்கின்றது? குழப்பகரமான இந்தத் தருணத்தில் முகம் மறைக்காமல் தலையை மூடுகின்ற பெண்களைக் கூட சூழலில் உள்ள அனைவருமே பொறுப்புதாரிகளாக மாறி முஸ்லிம் பெண்களது சோளைக் கழற்றச் சொல்வதற்கு என்ன எதிர்வினையாற்ற முடியும்? நாட்டு நிலைவரத்தின்படி பாதுகாப்பு என்பது மிக மிக முக்கியமான அம்சம். இதற்கு மாற்றுக் கருத்துக்கே இடமில்லை. ஆனால் பாதுகாப்புத் தேவைகளுக்கான ஆதாரங்கள் இன்றிய இந்த புர்கா தடை பெரும் அரசியல் சார்ந்தது என்பதனையும் அதன் பாதிப்பு நமது முஸ்லிம் பெண்களுக்கே என்பதை நாம் உணரவாவது வேண்டாமா?
குறிப்பு: தனிப்பட்ட ரீதியில் எனக்கு புர்காவை ஒரு சொட்டும் பிடிக்காது. ஆனாலும் பாதுகாப்புக் காரணிகளுக்காக அல்லாமல் இஸ்லாமிய வெறுப்பு அரசியலால் இத்தடை ஏற்படுகையில் என்னால் அதனை ஏற்க முடியாது. இழப்புற்றவர்களை ஆறுதல்படுத்த என்னிடம் வார்த்தைகளே இல்லை. இன, மத வேறுபாடுகளறியாத அன்பையும், ஆதரவையும் காட்டுவதன் ஊடாக உயிர்ப்போடு நம்மை வைத்திருக்கும் அத்தனை தோழமைகளுக்கும் நன்றி. மனிதம் வாழட்டும். அன்பு ஓங்கட்டும்.
ஹஸனாஹ் சேகு இஸ்ஸடீன்
vidivelli