சந்தர்ப்பவாத தேசியவாதம் ஆபத்தின் உச்சகட்டமே

By vidivelli Last updated Feb 8, 2019

நளீர்அஹமட்
உதவி ஆய்வாளர் – லக்ஷ்மன்
கதிர்காமர் நிறுவகம்

வரலாற்றுப் பின்னணி

15 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதிக் காலப்பகுதியிலிருந்து 450 வருடங்களுக்கு மேற்பட்ட காலம் போர்த்துக்கேயருக்கும், ஒல்லாந்தருக்கும் இறுதியாக பிரித்தானியர்களுக்குமாக அந்நியரின் ஆதிக்கஆட்சியின் கீழ் இத்தேசம் இருந்தது. 1948 ஆம் ஆண்டு பெப்ரவரி மாதம் 4 ஆம் திகதி அந்நிய ஆதிக்க ஆட்சியிலிருந்து சுதந்திரம் பெற்றது. இறுதியாக 150 வருட பிரித்தானிய ஆதிக்கத்திலிருந்து விடுபட்டு ஓர் ஆசிய வலய நாடு என்ற வகையில் அப்போது சர்வதேச ரீதியாக வளர்ச்சியடைந்திருந்த அரசியல் கட்சிமுறை, பாராளுமன்ற ஆட்சிமுறை, அரசியல் யாப்பு சீர்திருத்தம் என்பனவற்றின் மூலம் சுதந்திரமான அரசொன்றை நோக்கி முன்செல்வதற்கு முடிந்தது.

பிரித்தானியா இலங்கைக்கு சுதந்திரம் வழங்குவதென முடிவெடுத்ததையடுத்து 1947 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் மாதம் அன்றைய பிரதமர் டீ.எஸ்.சேனநாயக்கவுடன் மூன்று ஒப்பந்தங்கள் கைச்சாத்திடப்பட்டன. முதலாவது, பாதுகாப்பு ஒப்பந்தம். இதன்படி திருகோணமலை கடற்படை முகாமிலும், கட்டுநாயக்க விமான நிலையத்திலும் பிரித்தானியப் படைகளை வைத்திருப்பதற்கு இலங்கை இணங்கவேண்டும்.

இரண்டாவது, வெளிவிவகார ஒப்பந்தம். இதன்படி பிரித்தானிய ஆட்சியிலிருந்து சுதந்திரம் பெற்ற நாடுகளுடன் தொடர்புகளை மேற்கொள்ளும் போது பிரித்தானியா விதிக்கும் நிபந்தனைகளை ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டும். மூன்றாவது, அரச ஊழியர்கள் தொடர்பான ஒப்பந்தம். அதன்படி இலங்கையில் அப்போது தொடர்ந்தும் கடமையாற்றும் பிரித்தானிய ஊழியர்களுக்கு ஓய்வூதியம் மற்றும் ஊழியர் சேமலாபநிதி என்பவற்றை தெடர்ச்சியாக வழங்க இலங்கை சம்மதிக்க வேண்டும் என்பனவாகும். இதன் பிரகாரமே இலங்கை சுதந்திர சட்டம் அமுலுக்கு வந்ததாக வரலாறு கூறுகிறது.

இலங்கை சுதந்திர சட்டம் இவ்வாறு கிடைத்தாலும், 1947 ஆம் ஆண்டு தொடக்கம் 1972 ஆம் ஆண்டு வரை சோல்பரி அரசியல் யாப்பே நடைமுறையில் இருந்துள்ளது. இதன் பிரகாரம் இலங்கை சுயாதீன முழுமையான சுதந்திரத்தை பெற்றிருக்கவில்லை. இலங்கையில் பிரித்தானிய முடியே தொடர்ந்தும் செயற்பட்டமையும், ஆட்சி நடவடிக்கைகளில் பிரித்தானியாவின் தலையீடு இருந்ததாகவும், அதாவது, சட்டத்துறை, நீதித்துறை, நிர்வாகத்துறை போன்ற மூன்று முக்கிய துறைகளிலும் பிரித்தானியாவின் செல்வாக்கு காணப்பட்டதாக வரலாறு கூறுகிறது.

இவைகளை களைந்து தன்னாதிக்கம் கொண்ட சுதந்திர யாப்பொன்றின் தேவைபற்றி அன்றைய தலைவர்களினதும், படித்த வர்க்கத்தினர்களினதும் விழிப்பினால் 1972 ஆம் ஆண்டு அரசியல் யாப்பு உருவாக்கப்பட்டது. கம்யூனிஸ, சோசலிஸ, தாராண்மைவாதிகளின் ஆதரவுடன் அமைக்கப்பட்ட அரசாங்கத்தினால் கொண்டுவரப்பட்ட புதிய யாப்பில் தமிழரசுக் கட்சியின் சிபாரிசுகள் புறக்கணிக்கப்பட்டன. தமிழ் சமூகத்தின் நியாயமான கோரிக்கைகளை அரசியலமைப்பு சபை புறக்கணித்தது.

சிறுபான்மையினர் புறக்கணிக்கப்பட்ட ஒரு யாப்பாக இருந்தது. அன்றைய ஆட்சியின் தன்னிச்சையான யாப்பாகவே அது இருந்தது. கம்யூனிஸ்டுகள், சோசலிஸ்டுகள்கூட அன்று சிறுபான்மையினரின் உரிமைகளை அங்கீகரிக்காதது துரதிஷ்டமே. அதன்பின்னர் 1978ஆம் ஆண்டு புதிய அரசியல் யாப்பு உருவாக்க முயற்சிகளின் பின்னணி பற்றி நாங்கள் அறிந்ததே. மனித உரிமைகள், அடிப்படை உரிமைகள் 1978 ஆம் ஆண்டு யாப்பில் இருந்தாலும் அதிகாரப் பகிர்வு கைகூடவே இல்லை. அன்றும்கூட அப்போதைய தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியின் சிபாரிசுகள் புறக்கணிக்கப்பட்ட யாப்பாகவே இருந்தது.

அன்று தொடக்கம் இன்றுவரை இந்த யாப்பின் குறைபாடுகளும், சிலபோது யாப்பிலுள்ள விடயப்பரப்புகளை இந்நாட்டின் பெரும்பான்மை சமூகத்தவர்களை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் அரசியல் தலைவர்களினால் வெறும் அரசியல் நோக்கங்களுக்காக முழுமையாக நடைமுறைப்படுத்த முடியாமல் போனதனால் ஏற்பட்ட அரசியல், சமூக விபரீதங்களை நன்குணர்ந்து வைத்திருக்கிறோம். அதுபோக யுத்தவெற்றிக்கு அப்பாலும் இந்த நாட்டிலே மிகக்குறுகியகால இடைவெளியில் ஏற்பட்ட பிறிதொரு அச்சம் இன்னும் தொடர்கிறது. அது வெறும் அச்சமல்ல. இந்நாட்டில் சிறுபான்மை மக்களின் இருப்புக்கான கேள்விகளை விட்டுச் செல்கிறது.

மிக அண்மையில் இடம்பற்ற அரசியல்யாப்பு மீறல்கள்கூட இன்று ஒரு சாதாரண விடயமாகப் பார்க்கப்படுகிறது. எந்தவிதக் கேள்விகளுக்கும், அவதானிப்புகளுக்கும், எந்தவித குற்றம் சார்ந்த விடயப்பரப்புக்குள்ளும் உள்வாங்கப்படாத விடயமாகத் தொடர்கிறது. இந்நாட்டிலுள்ள ஜனநாயக சமூகம் சிந்திக்கவேண்டும்.

பன்மைச் சமூகத்தின் இயல்பை உள்வாங்காத பௌத்த சமூகத்தின் மூடிய தேசிய விழிப்புணர்வு அல்லது குறுகிய தேசிய உணர்வு இந்நாட்டுக்கு மிக ஆபத்தான விடயம், மிக கவலையளிக்கும் விடயம் இந்நாட்டிலுள்ள சக்திவாய்ந்த பௌத்த பிரிவெனாக்கள், அதன் பிரதான சங்கைக்குரிய தலைமை தேரர்கள் மௌனமாக இருப்பதும், கலந்துரையாடல்களுக்குரிய சந்தர்ப்பங்களை ஏற்படுத்தாமலிருப்பதும், அரசியல் ரீதியாக உணர்ச்சிவசப்பட்டு நிலைமைகளை அங்கீகரிப்பதும் துரதிஷ்டவசமான விடயங்களாகும். இந்நாட்டு மக்கள் அனைவரும் ஒன்றிணைந்து பன்மைத்துவத்தை அங்கீகரித்து புரிதலினூடாக ஒருமித்த தேசிய உணர்வை வெளிப்படுத்தாதபோது இந்நாடு முன்னேறுவது பற்றி சிந்திப்பதும் கொள்கை வகுப்பதும் பயனளிக்காத செயல்களே.

இலங்கை முஸ்லிம்கள் இந்நாட்டின் தேசிய இறைமைக்கு பங்கம் ஏற்படுத்தாத ஓர் தேசிய சமூகம். முஸ்லிம்கள் தங்கள் உரிமைகளை பற்றி பேசும் அதேநேரம், தங்களின் கடமைகளைப் பற்றியும் சிந்திக்க வேண்டும். தங்களின் முயற்சியாண்மைகளை இந்நாட்டிற்கு வழங்க வேண்டும். இலங்கை முஸ்லிம் சமூகத்திலிருந்து கட்டமைக்கப்பட்ட இனவாத செயற்பாடுகள் குறைவு. முஸ்லிம்கள் முற்றாக இதிலிருந்து தூரவிலகி இருக்கவேண்டும். அவ்வாறு ஏதும் நடக்கும் பட்சத்தில் இந்நாட்டின் நீதிக்கு முன்நிறுத்தப்படவேண்டும். முஸ்லிம்கள் எப்போதும் அரசினை நோக்கியே செற்பட்டு வந்துள்ளனர். தற்போது ஆயுதப் போராட்ட தோல்வியின் பின்னர் தமிழ் சமூகமும் அரசினை நோக்கியே திரும்பியிருக்கிறது. இதனை பௌத்த சமூகம் சரியாக விளங்கிக்கொள்ள முயற்சிக்க வேண்டும்.

இலங்கையின் தேசியவாதம் அந்நிய ஆட்சிக்கு எதிரான போராட்ட வாசகமாக சுதந்திரத்திற்கு முன்னிருந்தது. இடதுசாரிக் கட்சிகளும் ஆளுமையும் உள்ளக இனவாத மேலுகைகளை தணித்து சுதந்திரப் போராட்டத்தில் பன்மை சமூகத்தை இணைத்துக் கொண்டு வெற்றிகண்டது. துரதிஷ்டவசமாக சுயநல அரசியல் நோக்கங்களுக்காகவும், அதிகார அரசியலுக்காகவும் இன்றுள்ள அதே கொள்கைகளைக் கொண்ட இடதுசாரிகள் உள்ளக இனவாத செயற்பாடுகளை கண்டும் காணாமலும் இருப்பதையும், பல் எண்ணிக்கை இனவாத குழுக்களுடன் தொடர்புகளை வெளிப்படையாக வைத்திருப்பதும் நாட்டின் நலனைப் பாதிக்கும் மிகக் கீழ்த்தர அரசியல் எண்ணப்பாடுகளையே வெளிப்படுத்தி நிற்கிறது.

பௌத்த தேரர்களை கொண்ட அரசியல் அமுக்கக் குழுக்கள், சமூக அமுக்கக் குழுக்கள், சிவில் அமைப்புக்கள், அதிலும் குறிப்பாக இளம் பிக்குகளைக் கொண்ட அமைப்புக்கள் மிக குறுகிய காலத்தில் பல்கிப் பெருகியிருக்கின்றன. அதேபோன்று பல் வேறு பிரிவெணாக்களை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் தேரர்கள் அடிக்கடி அரசியல் பேசும் வீதம் கூடிக் கொண்டு போவதை அவதானிக்கும்போது புரிந்துகொள்ளலாம். தேரர்களின் ஊடக மாநாட்டு பங்கேற்புகள், ஊடகவெளியீடுகள் என்பனவற்றிலும் அதிகரித்த போக்கு காணப்படுகிறது. இது அங்கீகரிக்க முடியாத விடயமாக இங்கு சுட்டிக்காட்ட முனையவில்லை. ஆனால் வெறும் குறுகிய இனவாதங்களுக்காவும், தனிப்பட்ட சில நபர்களின் அரசியல் நிலைத்தலுக்காகவும் கட்சிகளின் வாக்குகளை அதிகரிப்பதற்காகவும் உபாய ரீதியாக செயற்படுவது பிழையான விடயம்.

இந்நாட்டின் நீதி யாவருக்கும் சமம். நீதிக்குமுன் கட்டுப்பாடு இருக்கவேண்டும். தேரர்களுக்கும் விதிவிலக்கல்ல. அந்த மனநிலை இந்நாட்டுத் தேரர்களுக்கு வரவேண்டும்.

இன்று சிங்கள தேசியவாதம், சிங்கள தேசம், பௌத்த தேசம், பௌத்த தேசிய உணர்வு தானாக குறுகிய பார்வையை தன்னகத்தே உருவாக்கி வரையறுத்துக் கொண்டுள்ளது. அகிம்சை போதிக்கும் பிரிவினரிலிருந்து துவம்சமும், துவேசமும் தீவிரமாக வெளிப்படுகிறது. ஒருவகையான பாசிச சிந்தனை ரீதியான செயற்பாடுகளை இந்நாட்டு இளம் தேரர்கள் வெளிப்படுத்துகிறார்கள். சிறுபான்மையினத்தவர்களுக்கு எதிரான தேசிய உணர்வாக வெளிப்படுகிறது. மக்கள் நலன் சார்ந்த கொள்கைகளினாலும், சமூக மேம்பாட்டு கரிசனையினாலும், மனிதாபிமான உணர்வினாலுமே ஒரு மதத் தலைவரின் சமூக அடையாளம் வடிவம் பெறவேண்டும்.

பெரும்பான்மை, சிறுபான்மை இன அரசியல்வாதிகள் சாதாரண மக்களுக்குள்ளிருக்கும் அடிப்படையான நிலைப்பாடுகளை நேர்மையாக வளர்த்தெடுத்து சமூக மேம்பாட்டை ஏற்படுத்துவதற்கு முயற்சிக்கவேண்டும். சிலபோது பெளத்த தேரர்களால் அதிதீவிர செயற்பாடுகளையும் வெளிப்படுத்தி நிற்கிறது. ஏனைய இனத்தவர்களுக்குப் பாதுகாப்பற்ற தேசியவாதமாக மேலுயர்ந்து நிற்கிறது. இந்நாட்டில் புத்திஜீவித்துவ முற்போக்கு பௌத்த தேரர்கள் இதுபற்றி தீவிரமாக சிந்திக்கவேண்டும். இல்லையெனில் இந்நாட்டின் கிராமப்புறங்களிலிருந்து சாதாரண குடிமகனிலிருந்து திட்டமிடப்படாத இனவாத செயற்பாடுகள் வெளிவருவதை தடுக்கமுடியாமல் போகும். இந்நாட்டில் இனவாத அரசியலின் தீவிரப் போக்கை தணிக்கவேண்டும். இது சாதாரண பொதுமக்கள் சார்ந்தவிடயம். வாக்களிக்கும் மக்கள் தங்கள் வாக்குரிமைகளை விழிப்பு நிலையில் பிரயோகிக்க வேண்டும். சிங்கள கிறிஸ்தவர்களுக்கும் சங்கடமான நிலையை இது தோற்றுவித்திருக்கிறது. இதிலிருந்து வெளிவரும் பொதுவெளிகள் குறித்து சகல இன மக்களும் திறந்த மனப்பான்மையுடன் சிந்திக்கவேண்டும்.

‘சந்தர்ப்பவாத தேசியவாதம்’ இது மிகப் பெரிய ஆபத்தான விடயம். இது சிலபோது பௌத்த சமூகத்திலிருந்து வெளிப்பட்டாலும் அவ்வப்போது தமிழ் சமூகத்திலிருந்தும், முஸ்லிம் சமூகத்திலிருந்தும் வெளிப்படுவதை நன்றாக அவதானிக்கும்போது புரிந்துகொள்ள முடியுமாக இருக்கிறது. அதிலும் குறிப்பாக அரசியல் நோக்கங்களுக்காக வந்துபோகிறது. இதிலிருந்தும் நாங்கள் மிக அவசரமாக விடுபடவேண்டும். 71 ஆவது சுதந்திரதின வருடம் தொடர்ச்சியான தேர்தல் வருடமாக இருக்கப் போகிறது. தேர்தல்களை இலக்காகக் கொண்ட இனவாத தேர்தல் பிரசார முடிச்சுக்களை அவிழ்த்து அதன் செயற்பாட்டுத் தன்மையை இந்நாட்டிலிருந்து முற்றாக நீக்கும் வகையில் சகல இன மக்களும் விழிப்பாக இருக்கவேண்டும். நீண்டகால இலக்கினை அடைவதற்கான வலுவான பன்மைத்துவ அங்கீகாரம் தேவைப்படுகிறது. ஒன்றிணைந்து தேசிய வலுவை சக்திப்படுத்தவேண்டும். இலங்கையின் ஜனநாயகம் அரசியல்வாதிகளின் கைகளிலிருந்து மக்களிடம் வரவேண்டும். சுதந்திர தின உணர்வு தனிமனிதர்களிடம் வரவேண்டும். இந்நாட்டில் சகோதரத்துவத்துக்கான வாய்ப்புகளை இன்னும் இன்னும் தூரமாக்காமல் இருக்கட்டும்.
-Vidivelli