சபீர் மொஹமட்
“எங்களுக்கு இனிமேலும் உங்களுடைய அனுதாபம் தேவையில்லை. நாங்கள் கேட்பது இந்நாட்டிலே தலை நிமிர்ந்து வாழ்வதற்கான எங்களுடைய உரிமைகளையே ஆகும்”
வேர்களை மீட்டு உரிமைகளை வென்றிட மாண்புமிகு மலையக மக்கள் ஏற்பாடு செய்த நடைப்பயணத்தின் போது நுவரெலியா மாவட்டத்தில் இருந்து வருகை தந்திருந்த முதியவர் ஒருவர் கூறியதே இது.
இக்கட்டுரையில், கடந்த ஜூலை மாதம் 28ஆம் திகதி தலைமன்னாரில் ஆரம்பித்து ஆகஸ்ட் மாதம் 12ஆம் திகதி மாத்தளையில் நிறைவடைந்த மாண்புமிகு நமது சகோதர மலைநாட்டு தமிழ் மக்களின் நடைப்பயணத்தையும் அவர்களின் அடிப்படை உரிமைகளை பெற்றுக்கொடுப்பதில் இந்நாட்டின் ஏனைய இன மக்களுக்கு காணப்படுகின்ற சமூக பொறுப்புக்கள் குறித்து வலியுறுத்தப்படுகிறது.
நாங்கள் அருந்துகின்ற தேயிலை எவ்வளவுதான் இனிப்பாக இருந்தாலும் அதனை பறிப்பவர்களின் வாழ்க்கை மிகவும் இருண்டதாகவே உள்ளது. மலையக மக்கள் இலங்கைக்கு வரவழைக்கப்பட்டு இந்த ஆண்டுடன் 200 வருடங்கள் பூர்த்தியடைகின்றன. எமது நாட்டுடைய பொருளாதாரத்தின் முதுகெலும்பாக ஐந்து தலை முறைகளாக அடிப்படை உரிமைகள் கூட இல்லாதவர்களாகவே இன்னும் இந்நாட்டிலே வாழ்ந்து வருகின்றார்கள். ஒரு நாட்டின் குடிமகன் என்றால் அந்த நாட்டின் சகல விதமான உரிமைகளும் அவனுக்கு சரிசமமாக கிடைக்க வேண்டும். ஆனால் இலங்கையிலோ மலைநாட்டு இந்திய வம்சாவளி மக்கள் தமது அடிப்படை வாழும் உரிமைக்காக இன்று போராட வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டுள்ளது. 200 வருடங்களாக ஒரு மனித சமூகம் இப்படிப்பட்ட கசப்பான வாழ்க்கையைப் பெறுவது ஒரு பாரதூரமான பிரச்சினை. ஒரு நாட்டிற்கு தொடர்ச்சியாக அன்னியச் செலாவணியை வழங்கி வரும் சமூகத்திற்கே இந்நிலை இன்னும் சோகமானது.
200 வருடங்களுக்கு முன்னர் இந்தியாவிலிருந்து இலங்கைக்கு தேயிலை தோட்டங்களில் வேலை செய்வதற்காக மலையக மக்கள் வரவழைக்கப்பட்டனர். அவர்களின் முதலாவது தலைமுறை மன்னாரில் இருந்து மாத்தளைவரை கால்நடையாக கொண்டுவரப்பட்டதாக வரலாறு கூறுகின்றது. வருகின்ற வழியில் பல்வேறுபட்ட நோய்களை அவர்கள் எதிர்கொண்டார்கள். மேலும் காடுகளை துப்பரவு செய்யவும் அவர்கள் பணிக்கப்பட்டார்கள். ஆயிரம் தொழிலாளர்கள் கரையொதுங்கி மாத்தளை சென்றால் அதிலே 600 பேர் மட்டுமே இறுதியில் எஞ்சுவார்கள் என புள்ளி விவரங்கள் குறிப்பிடுகின்றன.
மேலும் அவ்வாறு வரவழைக்கப்பட்ட மக்கள் பெரியம்மை, கொலரா, மற்றும் மலேரியா போன்ற கொடிய நோய்களுக்கும் முகம் கொடுத்து உயிரை விட்டதாகவும் குறிப்பிடப்படுகின்றது. மலைய மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பின்படி 1891 ஆம் ஆண்டளவில் 235,000 இந்திய தமிழர்கள் இந்த நாட்டிற்கு வந்துள்ளனர். அந்த எண்ணிக்கை 1911 கணக்கெடுப்பில், 530,983 ஆக மாறியதுடன் 1931 கணக்கெடுப்பின் போது இலங்கை வாழ் இந்திய தமிழர்களின் எண்ணிக்கை கிட்டத்தட்ட 7 இலட்சத்தைத் தாண்டியுள்ளது.
இழைக்கப்பட்ட பாரிய துரோகம்
அது ஒரு கணித சிக்கலைத் தீர்ப்பது போல் வெறும் எண்களின் அடிப்படையில் எடுக்கப்பட்ட ஒரு இராஜதந்திர முடிவு. ஆனால் அந்த இலக்கங்கள் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தியது உயிரற்ற பொருட்களை அல்ல, மாறாக சுவாசிக்கக்கூடிய என்னையும் உங்களையும் போன்ற மனிதர்களை, பெண்களை மேலும் குழந்தைகளை. சில வரலாற்று ஆசிரியர்களின் கூற்றுப்படி, கடந்த நூற்றாண்டின் உலகின் நிகழ்ந்த மிகப்பெரிய இன வெளியேற்றம் இதுவாகும். 1964ஆம் ஆண்டு சிறிமா – சாஸ்திரி ஒப்பந்தம் மற்றும் 1974 சிறிமா – இந்திரா ஒப்பந்தம் ஆகிய இந்தியா மற்றும் இலங்கை அரச தலைவர்கள் கைச்சாத்திட்ட இருதரப்பு ஒப்பந்தங்கள் மூலம் ஆயிரக்கணக்கான மனித உயிர்களின் எதிர்காலம் நிர்க்கதியாக்கப்பட்டது. அவ்வாறு கலைக்கப்பட்ட ஏராளமான மனித உறவுகளின் புராணக் கதைகள் இன்றும் மலை நாட்டு மக்களின் மனதில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றன.
நவீன அடிமைத்தனமானது பல்வேறு இன பரிமாணங்களைக் கொண்டுள்ளது. 200 வருடங்களுக்கு முன்னர் இலங்கைக்கு தோட்டங்களில் வேலை செய்வதற்காக அழைத்து வரப்பட்ட மலையகத் தமிழ்த் தொழிலாளர்கள் தற்போது பெயரளவிலான குடிமக்களாக இருந்தாலும் இலங்கையின் நவீன கால அடிமைத்தனத்தின் அடையாளமாக உள்ளனர். பிரித்தானியப் பேரரசின் கீழ் உருவாக்கப்பட்ட மிகப்பெரிய நலன்புரி அரசான இலங்கை, இந்த மலையகத் தமிழ்ப் பழங்குடியினரின் வருமானத்தில் கட்டப்பட்ட ஒரு ராஜ்யமாகும்.
ஆனால் பிரித்தானியர் இலங்கைக்கு சுதந்திரம் வழங்கியதன் மூலம் மலையகத் தமிழ் சமூகத்தின் குடியுரிமையை உள்ளூர் தலைவர்கள் இல்லாதொழித்தனர். 1964ஆம் ஆண்டு கையெழுத்தான ‘சிறிமா சாஸ்திரி ஒப்பந்தம்’ மூலம் மலையகத் தமிழர்களில் ஒரு பகுதியினரை இலங்கையில் இருந்து வெளியேற்ற முடிவு செய்யப்பட்டது.
மன்னார் முதல் மாத்தளை வரை
“நாங்கள் வருகின்ற வழியில் முஸ்லிம்கள் எங்களை கட்டி அணைத்தார்கள். எமது பெண்களின் கைகளைப் பிடித்து ஆறுதல் கூறினார்கள். பள்ளிக்குள்ளே எங்களை வரவழைத்து எமக்காக பிரார்த்தனை செய்தார்கள். நாங்கள் ஒருபோதும் முஸ்லிம்களிடம் இவ்வாறான ஒரு ஆதரவை எதிர்பார்க்கவில்லை. அது கள்ளங்கபடமற்ற உள்ளார்ந்த ஒரு ஆதரவாக இருந்தது. தலைமன்னார் முதல் மாத்தளை வரையான நடைபயணத்தில் தொடர்ந்து 15 நாட்கள் பயணித்த சமூக ஆர்வலர் வீரசிங்கம் இவ்வாறு கூறினார். மேலும் வீரசிங்கம் கூறுகையில், நாங்கள் பேசாலையிலிருந்து வருகின்ற சந்தர்ப்பத்தில் தோட்டவெளிக்கு பக்கத்தில் காணப்படுகின்ற ஒரு முஸ்லிம் கிராமத்தின் மக்கள் நாங்கள் வருகின்றதை அறிந்து கையில் இருக்கின்ற நீரையும் உணவையும் எடுத்து வந்து எம்மக்களை கட்டியணைத்தார்கள்.
நாங்கள் மதத்தில் இரு வேறு பிரிவினராக இருந்தாலும் மொழியில் ஒன்றுபட்டவர்கள் என்பதை அம்மக்கள் எமக்கு உணர்த்தினார்கள்.
மேலும் மடுவில் இருந்து செட்டிகுளம் வருகின்ற வழியில், ‘வாழவைத்த குளம்’ மக்கள் எங்களை தொட்டுத் தழுவி நாங்களும் இந்நாட்டின் சிறுபான்மை மக்களே, உங்களுடைய பிரச்சினைகளை நாங்களும் உணர்கின்றோம் என்பதை உணர்வு பூர்வமாக எமக்கு உணர்த்தினார்கள். மேலும் அவர் குறிப்பிடுகையில் “உயிர்த்த ஞாயிறு தாக்குதலுக்கு பின்னர் முஸ்லிம் சமூகம் பல பாடங்களை கற்றுக் கொண்டுள்ளதாகவும் தமிழ் மக்களும் முஸ்லிம்களுடைய பிரச்சினைகள் பற்றி ஓரளவு தெளிவு பெற்றுள்ளதாக தான் உணர்வதாகவும்” வீரசிங்கம் கூறினார்.
மலைய எழுச்சிப் பயணமானது அம்மக்களின் எதிர்காலம் பற்றியதாகும். மேலும் மலையக மக்கள் இலங்கையின் சுதந்திரமான சமமான பிரஜைகளாக அங்கீகரிக்கப்பட வேண்டும் எனும் கோரிக்கையை பற்றியதாகும். தமது வருகையின் 200 வது வருட பூர்த்தியை மிகப்பெரிய ஒரு போராட்டத்துக்கு மத்தியில் நினைவு கூறும் மலையக தமிழ் சமுதாயத்தினர் முழுமையான மற்றும் சமமான பிரஜைகளாக இலங்கை வாழ்வில் முழுமையாகவும் அர்த்த பூர்வமாக பங்கேற்பதற்காக 11 கோரிக்கைகளை முன் வைத்துள்ளார்கள்.
- எமது வரலாறு போராட்டம் மற்றும் பங்களிப்பினை ஏற்று அவற்றை அங்கீகரித்தல்
- ஏனைய பிரதான சமூகங்களுக்கு இணையான ஒரு தனித்துவமான அடையாளத்தை கொண்ட, சுதந்திரத்திற்கு பின்னரான இலங்கையின் ஒரு பகுதி மக்களாக அங்கீகரித்தல்
- தேசிய சராசரிகளுடன் சமநிலையை எட்டுவதற்காக விசேடமாக இச் சமூகத்தை இலக்கு வைத்து விசேட செயற்பாடுகளை நடைமுறைப்படுத்தி கல்வி சுகாதார மற்றும் சமூக பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகள் மீதான உறுதியான நடவடிக்கை
- வாழ்விற்கான ஓர் ஊதியம், கண்ணியமான வேலை, தொழிலாளர்களுக்கு சட்டப் பாதுகாப்பு மற்றும் ஆண் மற்றும் பெண் தொழிலாளர்களுக்கு சமமான ஊதியம்.
- வீடமைப்பு மற்றும் வாழ்வாதாரங்களுக்கான பாதுகாப்பான உரிமைக்காலத்துடனான காணி உரிமை
- தமிழ் மொழிக்கு சமமான பயன்பாடு மற்றும் சம அந்தஸ்து
அரசாங்க வேலைகளை சமமாக அணுகுவதற்கான வாய்ப்பு
பெருந்தோட்டங்களில் உள்ள மனிதக் குடியேற்றங்களை புதிய கிராமங்களாக நிர்ணயம் செய்தல் - வீட்டுப் பணியாளர்களின் முழுமையான பாதுகாப்பு
மலையக கலாச்சாரத்தை பேணுதல் மற்றும் மேம்படுத்தல்
அரசாங்கத்தின் அனைத்து மட்டங்களிலும் ஆளுகையில் ஓர் அர்த்தமுள்ள வகிபங்கை வழங்கும் ஒப்புரவான மற்றும் உள்ளடங்கலான தேர்தல் முறை மற்றும் அதிகாரப் பகிர்வு
இந்தக் கோரிக்கைகள் எதுவும் புதிய அதிகாரங்களை கேட்ட கோரிக்கைகள் அல்ல. மாறாக இலங்கை வாழ் அனைத்து இன மக்களும் அனுபவிக்கின்ற சமமான அந்தஸ்தை கோருகின்ற ஒரு நியாயமான கோரிக்கையே.
பேராதனைப் பல்கலைக்கழகத்தின் ஓய்வு பெற்ற தமிழ் துறை பேராசிரியர் எம் ஏ நுஹ்மான் இது பற்றி குறிப்பிடுகையில், இலங்கை வாழ் சகல இன மக்களுக்கும் ஏதோ ஒரு அடிப்படையில் பல பிரச்சினைகள் இருக்கின்றன. அதிலே மிகவும் மோசமாக பாதிக்கப்பட்டவர்கள் இந்த மலையக மக்கள்.
அவர்களில் பெரும்பாலானோர் இன்னும் தோட்டங்களுக்குள்ளேயேதான் வாழ்ந்து வருகின்றார்கள். மேலும் கணிசமான அளவு முஸ்லிம்களும் மலையகத்தில் வாழ்ந்து வருவதோடு அவர்கள் மலையக மக்கள் என அழைக்கப்படுவதில்லை. தோட்டங்களிலே வேலை செய்கின்ற இந்திய வம்சாவளி தமிழ் மக்களே மலையக மக்கள் என அழைக்கப்படுகின்றனர். மழைநாட்டிலே வாழ்ந்து வருகின்ற சகல மக்களுக்கும் அவர்களுடைய அடிப்படை உரிமைகளை பெற்றுக் கொடுப்பதில் இலங்கை வாழ் சகல முஸ்லிம்களுக்கும் மிகப்பெரிய ஒரு பொறுப்பும் கடமையும் இருக்கின்றது. மலையக தொழிற்சங்க இயக்கத்தின் வரலாற்றை எடுத்து நோக்கினால் “அஸீஸ்” போன்ற முஸ்லிம் தலைவர்கள் அம்மக்களின் உரிமைகளுக்காக குரல் கொடுத்துள்ளார்கள். இலங்கை முஸ்லிம்களிடம் காணப்படுகின்ற மிகப்பெரிய ஒரு பின்தங்கிய நிலைமை தான், முஸ்லிம் சமூகம் சார்ந்த பிரச்சினைகளுக்கு மாத்திரம் குரல் கொடுப்பது. சர்வதேச ரீதியிலும் கூட முஸ்லிம் நாடுகளில் ஏதேனும் பிரச்சினைகள் என்றால் மாத்திரமே இலங்கை வாழ் முஸ்லிம்கள் அவற்றுக்கு எதிராக கொதித்தெழுவார்கள். ஏனைய சமூக மக்களுக்கு ஏதேனும் பிரச்சினைகள் ஏற்பட்டால் ஒன்றுமே தெரியாதவர்கள் போல் இருப்பார்கள். இது மிகவும் வேதனை அளிக்கக்கூடிய யதார்த்தம் எனக்கூறினார். மேலும் அவர் கருத்து தெரிவிக்கையில், 30 வருட உள்நாட்டு சிவில் யுத்தத்தின் போது கூட அதனால் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு இலங்கை வாழ் முஸ்லிம்கள் பெரிதாக குரல் கொடுக்கவில்லை. மாறாக முஸ்லிம்களுக்கு எதிராக அநீதிகள் இழைக்கப்பட்ட சந்தர்ப்பத்தில் மாத்திரமே அவர்கள் குரல் கொடுத்தார்கள். நாம் எதிர்பார்க்கின்ற புதிய அரசியல் கலாச்சார மறுமலர்ச்சி இந்நாட்டிலே ஏற்பட வேண்டுமானால் இந்த நிலைமை முஸ்லிம் மக்களிடம் இருந்து மாற வேண்டும் என்பதை பேராசிரியர் வலியுறுத்தினார்.
இன்றளவில் பெருந்தோட்ட குடியிருப்புகளில் கிட்டத்தட்ட 5 லட்சத்துக்கும் அதிகமான மக்கள் வாழ்ந்து வருகின்றார்கள். மேலும் அந்த சமுதாயத்தின் பெரும் பகுதியினர் இன்று வரை மிக மோசமான அடிப்படை சுகாதார வசதிகள் கூட இல்லாத நிலையில் லயன்களிலேயே தமது ஜீவியத்தை கழிக்கிறார்கள். சிசு இறப்பு, பிறப்பு, நிறை மற்றும் வளர்ச்சியின்மை உள்ளிட்ட பெரும்பாலான சுகாதார மற்றும் போசாக்கு குறிகாட்டிகள் தேசிய சராசரிகளுடன் ஒப்பிடும்போது பாரிய பின்னடைவை எடுத்துக்காட்டுகின்றன. பெருந்தோட்டங்களில் உள்ள சிறுவர்கள் பல தசாப்தங்களாக தேசிய கல்வி முறைக்கு வெளியே காணப்பட்டதுடன் தற்போது வரை முழுமையாக இந்நிலை மாற்றப்படாத ஒன்றாகவே உள்ளது. தோட்ட மக்களுக்கு சேவை வழங்கும் சுகாதார வசதிகள் தற்போது வரை தேசிய சுகாதார சேவைக்குள் கொண்டு வரப்படவில்லை. இம் மக்கள் பலருக்கும் இன்றுவரை முகவரி கூட இல்லை. இச்சமுதாயத்தின் உறுப்பினர்கள் இடையேயான வறுமை விகிதம் தேசிய சராசரியை விட கணிசமான அளவிற்கு அதிகமாக உள்ளது. இவர்கள் அனர்த்தங்களினால் மிகவும் பாதிக்கக்கூடிய நிலையில் உள்ளவர்களாக காணப்படுகின்ற போதும் அரசாங்கத்தின் அனர்த்த தயார் நிலை மற்றும் அனர்த்த கணிப்பு நடவடிக்கைகளில் குறைந்த அளவிலேயே ஒருங்கிணைக்கப்படுகின்றார்கள்.
தன்னிச்சையாக திருப்பி அனுப்பப்பட்டமை, திணிக்கப்பட்ட நாடற்ற நிலை, பிரஜா உரிமை பற்றிய நிச்சயமற்ற தன்மை மற்றும் வாக்குரிமை இல்லாமல் ஆக்கப்பட்டமை ஆகியன அம்மக்களுடைய கசப்பான வரலாறாக உள்ளது.
நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் இந்நாட்டின் சிறுபான்மை மக்களாகிய நாமும் அம்மக்களின் அந்த அடிப்படை உரிமை மீறல்களுக்கு துணை நின்றுள்ளோம். மலையக தமிழ் மக்களின் இன்றைய இந்த பின் தங்கிய வாழ்க்கை முறையானது வரலாற்றில் நம் நாட்டு தலைவர்கள் அவர்களுக்கு இழைத்த அநீதியின் நேரடி வெளிப்பாடே ஆகும். எமது கடந்தகால தலைவர்களும் முன்னோர்களும் விட்ட இந்த வரலாற்று தவறை நம் தலைமுறை சரி செய்ய வேண்டும். எந்தவொரு இன மத பேதமும் இன்றி நாம் அனைவருக்கும் இந்த சமூகப் பொறுப்பு காணப்படுகின்றது.- Vidivelli