மற்றொரு மே 18 ஆம் திகதியை நாம் அடைந்துள்ளோம். 2009 முதல் மே 18 ஆம் நாள் ஒரு முக்கியமான நாளாக இருந்து வருகிறது. இலங்கையில் சுமார் முப்பது வருடங்களாக இடம்பெற்று வந்த ஆயுதப் போராட்டம் மே 18ஆம் திகதி முடிவுக்கு வந்தது. அன்றிலிருந்து ஒவ்வொரு ஆண்டும் மே 18 ஆம் நாள் இலங்கையருக்கு ஓர் கொண்டாட்ட நாளாகவே இருந்து வருகிறது.
இராணுவ வெற்றிக்கு தலைமை தாங்கிய அரசியல் கட்சி ஆட்சியில் இருந்த அனைத்து சந்தர்ப்பங்களிலும், இவ் யுத்த வெற்றியை கோலாகலமாக கொண்டாடியது.
மறுபுறம், இந்த மோதலில் தமது உறவுகளை இழந்த மக்கள் பல்வேறு தடைகளுக்கு மத்தியில் மே 18ஆம் திகதியை தமது இறந்த உறவுகளின் நினைவு தினமாக அனுஷ்டிக்கின்றனர்.
இந்த ஆண்டு யுத்த வெற்றியின் பதின்மூன்றாவது ஆண்டு நிறைவைக் குறிக்கிறது. இம்முறை அதை அரசு எப்படி கொண்டாடும் என்பது இதுவரை தெளிவாகத் தெரியவில்லை. பெரும் நெருக்கடியைச் சந்தித்து அவப்பெயரை சுமந்துள்ள தற்போதைய அரசு, மிகக் கோலாகலமாக இவ் விழாவை நடத்துவதற்கான வாய்ப்பு மிகவும் குறைவு என்றே கருத வேண்டியுள்ளது.
பெருந்தொகையான இலங்கையர்களின் உயிர்களை காவுகொண்டு ஏறத்தாழ 30 வருடங்களாக நடைபெற்ற இந்த ஆயுத மோதல் குறித்த எமது பார்வை எவ்வாறு இருக்க வேண்டும் ? இவ்விடயத்தை உரையாடல் செய்வதே இக்கட்டுரையின் நோக்கமாகும்.
இலங்கையின் இயற்கையான அரசியல் பரிணாம வளர்ச்சி இலங்கையின் காலனித்துவ ஆட்சியின் ஆரம்பத்தோடு முடிவுக்கு வந்தது. இலங்கை அரசுக் கட்டமைப்பு மற்றும் நிர்வாக முறைமை காலனித்துவ ஆட்சியின் தேவைகளுக்கு ஏற்றவாறு மாற்றியமைக்கப்பட்டுள்ளன. இலங்கையின் கல்வித் துறையும் காலனித்துவ தேவைகளுக்கு ஏற்ற அறிஞர்களை உருவாக்குவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது.
காலனித்துவத்திலிருந்து விடுதலை பெற வேண்டுமாயின் அங்கு ‘சுதந்திரப் போராட்டம்’ ஒன்று தோற்றம் பெறுவது அவசியமானதாகும். ஏனெனில் இந்தப் போராட்டத்திற்குள்ளே காலனித்துவத்திலிருந்து விடுதலை பெறுவதற்கு அவசியமான மாற்றங்களை கொண்டு வர தேவையான காலமும், சூழலும் எமக்கு கிடைக்கின்றன என்பதாலாகும். உதாரணமாக, சுதந்திர இலங்கையின் அரச மாதிரி என்னவாக இருக்க வேண்டும், இலங்கை தேசிய இனத்தை கட்டியெழுப்புவது எவ்வாறு, இதனை அடிப்படையாகக் கொண்டு எதிர்கால இலங்கை தேசத்தை கட்டியெழுப்ப எவ்வகையான கல்வி கொடுக்கப்பட வேண்டும் போன்ற மிகவும் முக்கியமான திட்டங்களை வகுக்கவும், மக்களுக்கிடையே பரஸ்பர புரிந்துணர்வையும், மரியாதையையும் கட்டியெழுப்புவதற்கும் இவ்வாறான நீண்ட கால சுதந்திரப் போராட்டங்கள் எமக்கு உதவுகின்றன.
எனினும், இவ்வாறான நீண்ட கால சுதந்திரப் போராட்டமொன்று இதுவரை இலங்கையில் நடைபெறாததால், அவ்வாறான போராட்டத்தினூடாக உருவாகின்ற சமூக வளர்ச்சிகள் எதுவுமே இலங்கையில் முறையாக விருத்தியடைய வில்லை. எனவே சுதந்திரம் பெற்று எழுபத்து நான்கு வருடங்கள் கடந்தும் கூட இலங்கைக்கு பொருத்தமான ஓர் அரச மாதிரியோ, ஆட்சி முறையோ, தேசிய நலன்களுக்கு ஏற்ற கல்வி முறையோ தோற்றம் பெறவில்லை.
இலங்கையில் இடம்பெற்ற 30 ஆண்டுகால மோதல் இந்த பிரச்சினையின் நீட்சியாகும். மோதல் முடிவுக்கு வந்த விதம் மற்றும் மோதலுக்குப் பிறகும் அப் பிரச்சினைகள் தொடர்பாக அரசு பின்பற்றிய கொள்கைகள் போன்ற அனைத்தும் தேசத்தை கட்டியெழுப்புவது பற்றிய எமது வளர்ச்சி பெறாத சிந்தனையையே வெளிக்காட்டுகிறது.
இலங்கை அரசுக் கட்டமைப்பு இவ்விடத்தில் நேர்மையான சிந்தனையோடு செயற்பட்டிருந்தால் ஆயுத மோதலின் முடிவில் எமது ஆட்சியாளர்களின் நடத்தை கலிங்கப் போர் முடிந்த பிறகு அசோக பேரரசனின் நடத்தையை ஒத்ததாக இருந்திருக்க வேண்டும்.
யுத்தத்தால் கொல்லப்பட்ட மக்களைக் கண்டு அவர்கள் மீது மிகுந்த அனுதாபம் கொண்டு அவ்வாறான ஓர் நிலை மீண்டும் நிகழ்ந்து விடாமல் காக்கும் வகையில் ஆட்சியாளர்களின் உறுதிப்பாட்டையும், அர்ப்பணிப்பையும் வெளிக்காட்டும் வகையிலேயே அவர்களின் செயற்பாடுகள் அமைந்திருக்க வேண்டும். அதற்கேற்ப, இடம்பெயர்ந்து வாழும் 350,000 மக்களிடமும் சென்று அவர்களை விரைவில் மீள்குடியேற்றவும், பாதுகாப்புப் படையினரின் கீழ் உள்ள அவர்களின் காணிகளை மீட்டு உடனடியாக அவர்களிடம் கையளிக்கவும், போரினால் ஏற்பட்ட அழிவுகள் குறித்து சிங்கள மக்கள் மத்தியில் விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தவும், யுத்தத்தால் எவருக்குமே வெற்றி கிடைப்பதில்லை என்பதை மக்கள் மனதில் பதியச் செய்வதற்கும் அவர்கள் முயன்றிருக்க வேண்டும். ஆனால், அதற்கு மாறாக போர் வெற்றியை பற்றிய ஓர் கொண்டாட்ட மனோநிலையை மக்களிடம் விதைத்து அம் மக்களை சிங்களவர்கள் கைப்பற்றிய பகுதிகளை கண்டு களிக்க சுற்றுலா அனுப்பியதுதான் இங்கு நடந்தது.
அரசாங்கம் தனது ஆயுத பலத்தை வெளிப்படுத்த ஆண்டுதோறும் மே 18 ஆம் திகதி கவச வாகன அணிவகுப்பு ஊர்வலங்களை நடாத்துகின்றது.
இம் மோதலின் அடுத்த தரப்பினர் அவர்களின் இறந்த அல்லது காணாமல் போன உறவினர்களின் புகைப்படங்களுக்கு மாலை அணிவித்தும், விளக்குகளை ஏற்றி வைத்தும், மோதலின் இறுதி நாட்களில் அவர்கள் உணவாகக் கொண்ட கஞ்சியை சிரட்டைகளில் அருந்தி அச் சோக நிகழ்வை நினைவு கூர்கின்றனர்.
இந்த நிகழ்ச்சிகள் நடாத்தப்படும் நோக்கங்களையும் அவற்றின் சுபாவத்தையும் பொறுத்து, அரசு நடத்தும் நிகழ்ச்சிகளில் தமிழ் மக்கள் பங்கேற்க முடியாத ஓர் நிலை காணப்படுகிறது. அந்த நிகழ்ச்சிகளின் சுபாவத்தைப் பொறுத்து அவை ஒன்றாக இணைக்க முடியாத ஒரு மாதிரியமைப்பையே கொண்டுள்ளன.
அதேபோல் தமிழர்கள் நடத்தும் நினைவேந்தல் நிகழ்ச்சியில் சிங்களவர்கள் பங்கேற்க முடியாதவாறு அது உள்ளது. சிங்கள மக்களின் புரிதலின் படி, தமிழ் மக்கள் நடாத்தும் இந் நினைவேந்தல் மாதிரி அவர்களில் இருந்து வெகு தொலைவில் உள்ளது.
இவ்வாறான நிலையில் மே 18ஆம் திகதி “தேசத்தை ஒருங்கிணைத்த நாளாக” கூறப்பட்டாலும், அது மிக மோசமான வகையில் தேசத்தின் பிரிவினையை உறுதி செய்த நாளாகவே கொள்ளப்பட வேண்டும். இலங்கையில் வருடாந்தம் நடாத்தப்படும் போர் வெற்றியை குறிக்கும் இந் நிகழ்வுகள் எமது தேசத்தின் பிரிவினையை மீண்டும் மீண்டும் வெளிப்படுத்தி அதனை பிரகடனம் செய்யும் ஓர் சந்தர்ப்பமாகவே அமைந்துள்ளது.- Vidivelli