வரக்காமுறையூர் ராசிக்
எந்தவொரு நாட்டில் இனவாதம், மதவாதம், மொழிவாதம் இல்லாமல் ஆக்கப்படுகிறதோ அந்த நாடுதான் அபிவிருத்தி என்ற இலக்கை விரைவாக அடைந்துகொள்கிறது. நியூசிலாந்து, கனடா, ஐக்கிய இராச்சியம் போன்ற நாடுகள் இதற்கு சிறந்த எடுத்துக் காட்டுகளாகும். இதற்கு மாற்றமாக எங்கெல்லாம் இனவாதமும், பிரதேசவாதமும் விதைக்கப்படுகிறதோ அந்த நாடுகள் கல்வி ரீதியாவும், கலாச்சார ரீதியாகவும், பொருளாதார ரீதியாகவும் பின்னடைவையே சந்திக்கும் என்பதற்கு இலங்கை போன்ற நாடுகளை ஆதாரமாக காட்டலாம்.
எமது நாட்டைப் பொறுத்த வரையில் சுதந்திரத்திற்கு முற்பட்ட காலப்பகுதியில் காணப்பட்ட இனங்களுக்கிடையிலான புரிந்துணர்வு சுதந்திரத்திற்கு பின்னர் படிப்படியாக சரிவடையத் தொடங்கியது. நல்லிணக்கத்துடனும், சகோதர வாஞ்சையுடனும் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த பல்லினச் சமூகம் பல்வேறு அரசியல், சமூக, கலாசார காரணிகளால் துண்டாடப்பட்டது. இதன் விளைவாக அபிவிருத்தி என்ற இலக்கை நெருங்கிக்கொண்டிருந்த இலங்கை மெது மெதுவாக பின்னடையத் தொடங்கியது. ஒரு காலத்தில் ஈழத்திரு நாட்டை முன்னுதாரணமாகக் கொண்டு செயற்பட்ட பல நாடுகள் இன்று கல்வி, கலை, கலாச்சார, பொருளாதார ரீதியாகவும் மற்றும் கைத்தொழில் துறையிலும் கொடிகட்டிப் பறக்கின்ற நிலையில் நமது நாடு பிற நாடுகளிடம் பிச்சை கேட்கின்ற நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டிருக்கிறது. இதற்கு அடிப்படைக் காரணம் இங்கு புரையோடிப் போயுள்ள இனவாதம்தான் என்பதை இன்னும் பெரும் பாலானோர் புரிந்துகொள்ளவில்லை என்பதுதான் வேதனைக்குரியது. இருந்தாலும் இதனை உணர்ந்து கொண்ட சிலர் நாட்டுக்குள் நல்லிணக்கத்தையும், சகவாழ்வையும் கட்டியெழுப்ப அதீத முயற்சிகளை மேற்கொண்டு வருகின்றனர். எனினும் இனங்களுகிடையிலான நட்புறவை பாதிக்கின்ற சிற்சில விடயங்கள் அவ்வப்போது இடம்பெற்று, இளைய சந்ததியினருக்கு மத்தியில் தவறான புரிதலை ஏற்படுத்தி விடுகிறது. இதற்கு புத்திஜீவிகளும் துணை போகிறார்கள் என்பதுதான் கவலைக்குரியதாகும்.
அந்த வகையில் அண்மையில் திருகோணமலை சண்முகா மகளிர் கல்லூரியில் ஏற்பட்ட விடயம் இன்று பேசுபொருளாக ஆக்கப்பட்டிருக்கிறது. மொழியால் ஒன்றுபட்ட இரு சமூகங்கள் விடயத்தை சரியாக கையாளாமல் அதை பூதாகரமாக்கி, சமூக ஒருங்கிணைப்பை குழிதோண்டிப் புதைப்பதை யாராலும் அங்கீகரிக்க முடியாது. முப்பது வருட யுத்தத்தாலும், அரசியல் காரணங்களாலும் வெகுவாக பாதிக்கப்பட்டு, உறவில் விரிசல் கண்ட தமிழ், முஸ்லிம் உறவுகள் ஒருவரை ஒருவர் புரிந்து கொண்டு பயணிக்க எத்தனிக்கின்ற சூழ்நிலையில் இவ்வாறானதொரு துரதிஷ்டமான சம்பவம் இடம் பெற்றது பலரையும் துயரத்தில் ஆழ்த்தியிருக்கிறது. இதற்குப் பின்னால் எங்களுக்கிடையே இது மாதிரியான பிரச்சினைகள் தோற்றுவிக்கப்படல் கூடாது. எங்கள் இளம் சந்ததியினரிடையே விரோதமும், குரோதமும் விதைக்கப்படல் ஆகாது. உறவுகளாக நோக்குகின்ற விழுமியங்கள் போதிக்கப்பட வேண்டுமே அல்லாது விரோதிகளாக பார்க்கின்ற வஞ்சகங்களை விதைக்கக் கூடாது. அந்த வகையில் இந்த சண்முகா சம்பவத்தினை ஆழமாக ஆராய்கின்ற பொழுது பெரியவர்களின் அல்லது அறிவாளிகளின் அசமந்த போக்குகளால் ஒரு எதிர்கால சமூகத்தின் மனங்களிலே நச்சு விதை தூவப்பட்டிருக்கிறது என்பதுதான் கவலைக்குரிய யதார்த்தம்.
இந்த உண்மையை புரிந்து கொண்டு இந்த சம்பவத்தை நடுநிலையாக பார்க்கின்ற ஒரு மனப்பக்குவத்தை இரு சமூகங்களும் வளர்த்துக்கொள்ள வேண்டும் என்பது காலத்தின் தேவையாகும். என்னைப்பொறுத்த வரையில் திருகோணமலை நகரம் என்பது இலங்கையின் ஏனைய நகர்ப்புற மக்களின் செயற்பாடுகளில் இருந்து சற்று வித்தியாசமானது. இது மூவின மக்களும் இன,மத,மொழி கலாசாரங்களுக்கு அப்பால் ஒற்றுமையாக வாழும் ஒரு பிரதேசம். அடுத்தவர் கலாசாரங்களையும், மத உரிமைகளையும் மதிக்கின்ற பிரதேசம். திருகோணமலையில் எந்தவொரு அரச நிறுவனத்தை எடுத்துக்கொண்டாலும் மூன்று இனத்தவரும் வேறுபாடுகள் இல்லாமல் அடுத்தவர் கலாசாரத்திற்கு மதிப்பளித்து செயற்படுகின்ற ஒரு ஆரோக்கியமான நிலையை அவதானிக்கலாம்.
நான் கிழக்கு மாகாண கல்வித் திணைக்களத்திலே கடமையாற்றிய போது இதைப் பார்த்து அனுபவித்து இருக்கிறேன். எமது திணைக்களத்தில் அதிகமான தமிழ் சகோதரர்களும் ஒரு சில முஸ்லிம்களும், விரல்விட்டு எண்ணக்கூடிய சிங்கள சகோதரர்களும் கடமை புரிந்தனர். அப்போது எமது காரியாலயத்தில் காலத்திற்கு காலம் பல்வேறு பூஜைகள் நடக்கும். அக்காலங்களில் சாமிக்கு அல்லது கடவுளுக்கு படைத்த எந்த உணவையும் தமிழ் சகோதரர்கள் எங்களுக்கு தர மாட்டார்கள். சாமிக்கு படைத்த உணவை முஸ்லிம்கள் சாப்பிட மாட்டார்கள் என்பதை அவர்கள் தெரிந்தும் புரிந்தும் வைத்திருந்தார்கள். அதே போன்று வருடா வருடம் வாணி விழா நடக்கும், ஒளிவிழா நடக்கும் அப்போதெல்லாம் அவற்றை நாங்களும் இணைந்தே நடாத்துவோம். அதே போன்று ஒவ்வொரு வருடமும் சுமார் ஆயிரம் பேர் கலந்து கொள்கின்ற நோன்பு துறக்கும் இப்தார் வைபவம் நடக்கும். அதை தமிழ் சகோதரர்கள் தான் முன்னின்று நடாத்துவார்கள். கல்வித் திணைக்களத்தில் மாத்திரமன்றி திருகோணமலையில் செயற்படுகின்ற எல்லா அரச நிறுவனங்களிலும் இந்நிகழ்வுகள் நடைபெறுவதுண்டு. இவற்றை அங்கு கடமை புரியும் மூவின சகோதரர்களும் இணைந்து நடாத்தி நல்லிணக்கத்திற்கு அத்திவாரமிடுவர். இப்படிப்பட்ட புனிதமான பூமியில் இவ்வாறானதொரு நிலை ஏற்படுவதை சகவாழ்வை விரும்பும் எவரும் அனுமதிக்கமாட்டார்கள்.
அதனடிப்படையில் நோக்குகின்ற போது சண்முகா கல்லூரி என்பது ஒரு புகழ் பூத்த பாடசாலையாகும். ஆயிரமாயிரம் பெண் புத்திஜீவிகளை நாட்டுக்கு வழங்கிய ஒரு பாடசாலை. இந்த பாடசாலையிலிருந்து நாட்டுக்குத் தேவையான முன்மாதிரிகள் உருவாக்கப்படல் வேண்டும். முன்மாதிரிகள் என்பது வெறும் படித்தவர்களை சமூகத்திற்கு அளிப்பதல்ல. மாறாக பண்பாடான, ஓழுக்கமுள்ள, அடுத்தவர் உரிமைகளை மதிக்கின்ற, நல்லிணக்கத்தோடு வாழ்கின்ற, பக்குவமுடைய நற்பிரஜைகளை நாட்டுக்கு வழங்க வேண்டும். ஆனால் இந்த சம்பவத்தோடு தொடர்புபட்ட அதிபர், ஆசிரியர்கள், பெற்றார்கள், பழைய மாணவிகள், தற்போது கல்வி கற்கும் மாணவர்கள் ஆகியோரின் செயற்பாடுகள், கருத்துக்கள் என்பவற்றை அவதானிக்கின்ற போது நல்ல தலைவிகளின் உருவாக்கம் என்பது கேள்வி குறியாக்கப்பட்டிருக்கிறது.
அதிபரை ஆசிரியர் தாக்கியதாகவும், ஆசிரியர் அநாகரிகமாக நடந்து கொண்டதாகவும் அங்கலாய்க்கின்ற சமூகங்கள் அங்கு கல்வி கற்கும் மாணவர்களின் மனப்பாங்கு தொடர்பாக கவனம் செலுத்தவில்லை. இரு மரங்கள் மோதிக் கொண்டமைக்காக ஒரு மலர்க்கூட்டம் கசக்கி எறியப்பட்டிருக்கிறது என்பதை யாரும் புரிந்துகொள்ளவில்லை. இன்று அதிகமாக பேசப்படுகின்ற சமூகங்களுக்கிடையிலான நல்லிணக்கம் பாடசாலைகளிலிருந்துதான் கட்டியெழுப்பப்பட வேண்டும். ஆனால் அந்த நல்லபிமானம், மற்றவர்களின் உரிமைகளை மதிக்கின்ற மனோபாவம் அனைத்தும் இங்கு குழி தோண்டிப் புதைக்கப்பட்டிருக்கிறது. பெரியவர்களின் பிரச்சினைகளுக்காக சிறுவர்களை தெருவில் இறக்கி வரலாற்றுத் தவறைச் செய்தவர்கள் தமது செயற்பாடுகளை மறு பரிசீலனை செய்துகொள்ள வேண்டும். குறித்த அதிபரும், ஆசிரியரும் நான்கு சுவர்களுக்குள் அடித்துக் கொண்டாலும் பரவாயில்லை. சட்டத்தின் முன்னே அதற்கு தீர்வை பெற்றிருக்க முடியும். ஆனால் அதை மாணவர்களுக்கும், சமூகத்திற்கும் பரப்பி ஆயிரமாயிரம் மனங்களில் கசப்புணர்வை விதைத்ததை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது. நாம் கனவு காணும் எதிர்கால தமிழ், முஸ்லிம் உறவை இது வெகுவாக பாதிக்கும் என்பதை சம்பந்தப்பட்டவர்கள் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.
இன்று இந்த சம்பவத்தோடு தொடர்புபட்டவர்கள் ஊடகங்களுக்கு முன்னால் தோன்றி முன்னுக்குப் பின் முரணான கருத்துக்களை பகிர்ந்து வருகின்றனர். ஒரு பொய்யை சொல்லிவிட்டால் அதை மூடி மறைப்பத ற்கு ஆயிரம் பொய்களை சொல்லியாக வேண்டும் என்ற நிர்பந்தத்திற்கு இவர்கள் ஆளாக்கப்பட்டிருக் கிறார்கள் என்பதை பொது மக்கள் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். ஊடகங்களும் எதிர்காலம் பற்றிய எந்த கவலையும் இல்லாமல் செய்திகளை தவறாக சித்தரித்துக்கொண்டிருக்கின்றன. இந்த இக்கட்டான சூழலில் சண்முகா கல்லூரிச் சமூகமும், ஏனைய தமிழ், முஸ்லிம் சகோதரர்களும் நிலைமைகளை மிகவும் நிதான மாகவும், சாதுர்யமாகவும் கையாள வேண்டும். குறிப்பாக ஆசிரியச் சமூகம் விவேகத்துடன் செயற்பட்டு இப் பிரச்சினைக்கு தீர்வுகாண விளைய வேண்டும்.
இப்பிரச்சினையின் வடிவத்தை ஒப்பு நோக்குகின்ற போது பொறுப்புடன் நடக்க வேண்டிய அதிபரும், ஒரு ஆசிரியரும் அவசரப்பட்டதன் விளைவு இரு சமூகங்களை பாதித்திருக்கிறது. பொதுவாக குறித்த முஸ்லிம் ஆசிரியை கல்வி அமைச்சால் வழங்கப்பட்ட கடிதத்தின்படி கடமையை பொறுப்பேற்கச் செல்வதற்கு முன்னால் இரு தரப்பும் இந்த விடயத்தை எவ்வாறு கையாள்வது என மூடிய அறைக்குள் பேசி இருக்கலாம். கல்வித் திணைக்களம் இதற்கான ஏற்பாட்டைச் செய்திருக்கலாம். அதே போன்று அதிபர் அரச சுற்று நிருபங்களுக்கு மதிப்பளித்து குறித்த ஆசிரியருக்கு கடமையைப் பொறுப்பேற்க இடமளித்திருக்கலாம். அந்த ஆசிரியருக்கு கடமையை செய்ய இடமளித்து விட்டு, கல்வி அமைச்சோடு தொடர்பு கொண்டு அந்த ஆசிரியருக்கு வேறொரு பாடசாலைக்கு இடமாற்றம் பெற்றுக்கொடுக்க முயற்சித்திருக்கலாம். ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட மாணவிகள் கல்வி பயிலுகின்ற, சுமார் நூறு ஆசிரியர்கள் கற்பிக்கின்ற ஒரு பாடசாலையில் ஆசிரியர் ஒருவரின் ஆடை கலாச்சாரத்திற்கு எதிராக அணிதிரண்டமை ஏற்புடையதல்ல. அதிலும் மாணவிகளை தூண்டி விட்டமை என்பது அநாகரிகமான செயலாகவே பார்க்கப்படுகிறது.
மேலும் குறித்த முஸ்லிம் ஆசிரியை மட்டும் ஏன் இந்த கல்லூரிக்கு வர வேண்டும் இடமாற்றம் பெற்றுக் கொண்டு வேறு பாடசாலைக்கு சென்றால் பிரச்சினை முடிந்து விடுமே என்று சிலர் கருத்துக்களை வெளி யிட்டு வருகின்றனர். அந்த ஆசிரியர் வேறு பாடசாலைக்கு சென்றால் சண்முகாவின் பிரச்சினை தீர்ந்து விடும். ஆனால் நாட்டின் ஏனைய பகுதிகளில் தமிழ் பாடசாலைகளில் முஸ்லிம் ஆசிரியைகளும், முஸ்லிம் பாடசாலைகளில் தமிழ் ஆசிரியைகளும் கடமையாற்றுகிறார்கள். ஒவ்வொரு தமிழ் பாடசாலை நிர்வாகமும் முஸ்லிம் ஆசிரியைகள் ஹபாயா அணிந்து வரக் கூடாது என்றும், ஒவ்வொரு முஸ்லிம் பாடசாலை நிர்வாகமும் தமிழ் ஆசிரியைகள் பொட்டு வைத்து வரக் கூடாது என்றும் போராட்டம் நடாத்தினால் என்ன செய்வது..? நாம் எடுக்கின்ற ஒரு சிறு தவறான தீர்மானம் இரு சமூகங்களினதும் கல்விக் கண்களை குருடாக்கி விடும் என்பதை இரு தரப்பினரும் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.
இன்று மலையகப் பிரதேசங்களை எடுத்துக்கொண்டால் எந்த விதமான வேறுபாடுகளும் இல்லாமல் தமிழ் ஆசிரியர்கள் முஸ்லிம் மாணவர்களின் அறிவுக் கண்களையும்,முஸ்லிம் ஆசிரியர்கள் தமிழ் மாணவர்களின் அறிவுக் கண்களையும் திறந்து கொண்டிருக்கின்றனர். இது மாத்திரமன்றி போக்குவரத்து வசதிகள் அற்ற, அதிக கஷ்ட பிரதேசமான தோட்டப்புற தமிழ் பாடசாலைகளில் இன, மத வேறுபாடின்றி மொழியால் ஒன்றுபட்ட சமூகம் என்ற வகையில் முஸ்லிம் ஆசிரியைகள் பணியாற்றி வருகின்றனர். அதே போன்று தொண்டு தொட்டு யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து வருகைத் தந்து நிறைய முஸ்லிம் பாடசாலைகளில் தமிழ் ஆசிரியர்கள் திறம்பட கற்பித்தல் நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருக்கிறார்கள். இந்நிலையில் ஒரு பாடசாலையின் தேவைக்காய் இரு சமூகங்களின் எதிர்காலத்தை கேள்விக் குறியாக்கும் எந்த செயற்பாடுகளையும் அனுமதிக்கக் கூடாது.
தற்போது தமிழ், முஸ்லிம் சமூகங்கள் மிகவும் இக்கட்டான சூழலில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றன. நாங்கள் போராடித்தான் உரிமைகளைப் பாதுகாக்க வேண்டியுள்ளது. தமிழ் இனத்தின் உரிமைகள் மறுக்கப்பட்டதன் விளைவுதான் முப்பது வருட யுத்தம். இந்தக் கொடிய யுத்தத்திலிருந்தாவது நாம் பாடம் படிக்கவில்லையா?
எங்களைச் சுற்றி நிறைய சவால்கள் இருக்கின்றன. இவற்றை வெற்றி கொள்வதற்கு இணைந்து செயற்பட வேண்டியதன் அவசியம் உணரப்பட்டிருக்கிறது. வடக்கு, கிழக்கு இணைப்பு தொடர்பாக பேசப்படுகிறது. இவையெல்லாம் சாத்தியமாக வேண்டுமானால் ஒருவரையொருவர் நம்ப வேண்டும். அதற்கிசைவான செயற்பாடுகளை முன்னெடுக்க வேண்டும். குறிப்பாக எங்கள் பாடசாலைகளினூடாக நல்ல விழுமியங்கள் கட்டியெழுப்பப்படல் வேண்டும். சகவாழ்வு, நல்லிணக்கம் தொடர்பாக மாணவர்களுக்கு தெளிவூட்டப்படல் வேண்டும். சிறுபான்மையான நாங்கள் ஒருவருக்குள்ள உரிமைகளை மற்றவர் மதிக்காவிட்டால் பேரினச் சமூகம் எம்மை மிதித்துவிடும் என்பதை உணர்ந்துகொள்ள வேண்டும்.
நாட்டின் எந்த பிரதேசத்திலாவது சண்முகா சம்பவம் போன்றதொரு சம்பவம் ஏற்பட்டால் தயவு செய்து நிதானமாக செயற்படுங்கள். மாணவச் செல்வங்களைத் தூண்டி, அவர்களின் மனங்களில் இனவாதத்தை விதைத்து எதிர்காலத்தை இருள் மயமாக்கும் வரலாற்றுத் தவறைச் செய்து விடாதீர்கள். தற்போது நாட்டில் மாணவர்களின் எத்தனையோ உரிமைகள் சூறையாடப்பட்டிருக்கிறது. அவர்களின் கல்வி கற்கும் உரிமை பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. எத்தனையோ பெண் பிள்ளைகள் பாலியல் ரீதியாக துன்புறுத்தப்பட்டிருக்கிறார்கள். பெண் பிள்ளைகளின் கருத்துச் சுதந்திரம் கட்டுப்படுத்தப்படுகிறது. இதனால் தங்களுக்கு இழைக்கப்படும் வன்கொடுமைகளை வெளியில் சொல்ல முடியாமல் அவர்கள் தவித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். எத்தனையெத்தனையோ பெண் மாணவிகள் கசக்கி எறியப்பட்டிருக்கிறார்கள். போதை வியாபாரிகள் பாடசாலை வாயிலில் காத்திருந்து மாணவர்களின் இரத்தம் குடிக்கிறார்கள். இவற்றுக்கெதிராக அணி திரளுங்கள். போராட்டம் நடாத்துங்கள். மாணவச் செல்வங்களை பாதுகாருங்கள். இதற்கு மாற்றமாக இனங்களுக்கு எதிரான வன்முறைகளை விதைக்க மாணவர்களை பயன்படுத்தாதீர்கள்.
எனவே இப்படியொரு பிரச்சினை இனி எந்தவொரு பிரதேசத்திலும் ஏற்படக் கூடாது. எங்களையும் மீறி அவ்வாறான நிலைமைகள் ஏற்பட்டால் வேலியே பயிரை மேய்வது போல் நடந்து கொள்ளாமல் நன்றாக சிந்தித்து செயற்பட்டு சமூகங்களை பாதுகாத்துகொள்ள வேண்டும். பல்லின கலாச்சாரத்தை பின்பற்றுகின்ற மக்கள் வாழுகின்ற இந்நாட்டில் தமக்குரிய தனித்துவமான கலாச்சாரங்களை பின்பற்றுகின்ற அதே வேளை அடுத்தவர்களின் கலாச்சார உரிமைகளை மதிக்கின்ற விழுமியங்களோடு வாழ்ந்து நல்லதொரு இலங்கையை கட்டியெழுப்ப அனைவரும் ஒன்றுபடுவோம்.-Vidivelli