கலாநிதி அமீரலி,
மேர்டொக் பல்கலைக்கழகம்,
மேற்கு அவுஸ்திரேலியா
கடந்த மாத இறுதியில் ஜெனிவாவில் நடைபெற்ற ஐ. நா. மனித உரிமைகள் சபையின் இலங்கை மீதான தீர்மானம் 22 நாடுகளின் ஆதரவுடனும் 11 நாடுகளின் எதிர்ப்புடனும் 14 நாடுகளின் நடுநிலைமையுடனும் நிறைவேறியது. இருபத்தைந்து நாடுகள் அந்தத் தீர்மானத்துக்குச் சார்பாக வாக்களிக்காததனால் அது இலங்கைக்குக் கிடைத்த வெற்றியென வெளிநாட்டு அமைச்சர் தினேஷ் குணவர்த்தன ஒரு வினோதமான கணக்குப் போட்டுள்ளார். அந்தக் கணக்கின்படி பார்த்தால் கடந்த ஜனாதிபதித் தேர்தலில் வெற்றிபெற்றவர் கோத்தாபய ராஜபக்ச அல்ல சஜித் பிரேமதாச என்பதையும் அவர் ஏற்றுக்கொள்வாரா? எனினும், குணவர்த்தனவைத் தொடர்ந்து கல்வி அமைச்சர் பீரிஸ் அந்தத் தீர்மானம் சட்டத்துக்கு முரணானது என்றும், அதே பாணியில் ஜனாதிபதி கோத்தாபய அந்தத் தீர்மானத்துக்குச் சுதந்திர நாடான இலங்கை மசியத் தேவையில்லை என்றும் வீராப்புப் பேசினார். இவையெல்லாம் பௌத்த சிங்கள வாக்கு வங்கியைக் குறிவைத்துக் கொட்டிய வார்த்தைகள் என்பதை விஷயமறிந்த வட்டாரங்கள் நன்குணரும். எனவேதான் சர்வதேச அரசியல் விவகாரங்களில் ஈடுபட்ட அனுபவசாலிகளும் அந்தத்துறையில் தேர்ச்சி பெற்ற அரசறிவியலாளர்களும் அந்தத் தீர்மானத்தை உதாசீனம் செய்வது நாட்டுக்கு ஆபத்தானது என்று எச்சரித்துள்ளனர்.
இந்தத் தீர்மானத்தின் மொத்தம் பதினாறு சரத்துகளில் ஆறாவது சரத்து இலங்கையின் போர்க்கால மனித உரிமை மீறல்களுக்கான பொறுப்புக்கூறல், அவைபற்றிய தகவல்களை ஐ.நா. மனித உரிமைகள் கண்காணிப்புச் சபை திரட்டுதல், அவ்வாறு மீறியவர்களை நீதியின்முன் கொண்டுவருதல் ஆகிய முக்கிய அம்சங்கள் அடங்கும். போர் முடிவடைந்து பன்னிரண்டு வருடங்களாகியும் இந்தப் பொறுப்புக்களை இலங்கை அரசு தட்டிக்கழித்துக்கொண்டே வந்துள்ளது. அதுமட்டுமல்ல, மனித உரிமை மீறல்கள் தொடர்ந்தும் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கின்றன. ஜனநாயக உரிமைகள் படிப்படியாகப் பறிக்கப்பட்டு, நீதித்துறையும் அரசியல் மயமாக்கப்பட்டு, இராணுவம் சார்ந்த எதேச்சதிகார ஆட்சியே உருவாகும் தோரணையில் நாடு நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. இதனால் சிறுபான்மை இனங்கள் நசுக்கப்பட்டுக் கொண்டே வருகின்றன. ஆகையினால், மனித உரிமைகள் சபையின் தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றப்படும்பட்சத்தில் இனநல்லிணக்கம் ஏற்பட்டுப் பொருளாதார நெருக்கடிக்குள் சிக்கித் தவிக்கும் இலங்கைக்கு சுயமாகவே மீட்சிபெறக்கூடிய ஒரு வாய்ப்பும், அதற்கான மேற்கின் ஆதரவும், மீண்டும் ஜனநாயகம் மலரக்கூடிய ஒரு சூழலும் உருவாகும் என்று பலராலும் நம்பப்படுகிறது.
இருந்தும், அந்தத் தீர்மானத்தை உதாசீனம் செய்தால் என்ன நடக்கும் என்பதையும் உணரவேண்டும். இந்தத் தீர்மானத்தை நிறைவேற்றுவதற்குத் தலைமை தாங்கிய நாடுகள் அமெரிக்காவும், பிரித்தானியாவும், கனடாவும், ஐரோப்பிய ஒன்றியமுமே. அதேபோன்று எதிர்ப்பைத் தெரிவித்த நாடுகளுள் ரஷ்யாவும் சீனாவும் முக்கியமானவை. ராஜபக்சாக்களின் ஆட்சியில் இலங்கை சீனாவின் செல்லப் பிள்ளையாக வளர்ந்ததை மேற்கினால் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. அதுமட்டுமல்லாமல் மேற்கு நாடுகள் இலங்கைக்குக் கொடுக்கும் அழுத்தங்களுக்குப் பின்னால் அதே நாடுகளின் அரசுகளுக்குப் புலம்பெயர்ந்த தமிழர் கொடுக்கும் அழுத்தங்களையும் மறந்துவிடலாகாது. புலிகளின் ஆதரவாளர்கள் இதனை நாடு கடந்த தமிழீழம் என அழைக்கின்றனர். புலம்பெயர்ந்த தமிழர்களின் சர்வதேச ரீதியிலான செல்வாக்கை இலங்கை அரசு குறைவாக மதிப்பிடுமானால் அது அறிவீனம். எவ்வாறு இரண்டாவது உலகப்போருக்குமுன் யூதர்கள் மேற்கு நாட்டு அரசுகளில் செல்வாக்குப் பெற்றிருந்தார்களோ அதே செல்வாக்கை இப்போது புலம்பெயர்ந்த தமிழர்கள் அடையத் தொடங்கியுள்ளனர். 1983 ஜூலை கலவரத்தின் எதிர்பாராத விளைவுகளுள் இதுவும் ஒன்று. இதைப்பற்றி விரிவாக வேறோர் சந்தர்ப்பத்தில் விளக்குவோம்.
இதற்கு மத்தியில் இன்னுமொரு உண்மையையும் சுட்டிக்காட்ட வேண்டியுள்ளது. மனித உரிமை மீறலுக்காக இலங்கைமீது குற்றஞ் சுமத்தும் அமெரிக்கா, பிரித்தானியா, பிரான்ஸ் ஆகிய நாடுகள் ஆப்கானிஸ்தானிலும், ஈராக்கிலும், அல்ஜீரியாவிலும், வியட்னாமிலும், கம்போடியாவிலும், ருவண்டாவிலும் மீறிய மனித உரிமைகளை உலகு மறக்குமா? அதேபோன்று இலங்கைக்குச் சார்பாக வாக்களித்த ரஷ்யா, செச்னிய முஸ்லிம்களின் மனித உரிமைகளை மீறியமையையும், சீனா இப்போது உய்குர் முஸ்லிம்களின் மனித உரிமைகளைப் பறிப்பதையும் மறக்கத்தான் முடியுமா? உய்குர் விடயத்தில் அமெரிக்கா இப்போது சீனாவைக் குற்றஞ்சாட்டுகிறது. ஆனால் கடந்த இரண்டு வருடங்களுக்கும் மேலாக நடைபெற்றுவரும் சீனாவின் மீறல்கள் இப்போதுதானா அமெரிக்காவின் கண்களில் பட்டது? இதுவெல்லாம் வல்லரசுகளின் எடுபிடி நாடகம். இதனை ஒரு புதிய பனிப்போர் என்றுகூடக் கருதலாம். என்றாலும் இன்றைய சர்வதேச ஆதிக்கம் மேற்கின் பிடிக்குள்ளேயே இருக்கிறது என்பதுதான் யதார்த்தம். அந்த ஆதிக்கத்தைப் பிடுங்குவதற்குப் பல வழிகளிலும் முயற்சிக்கிறது சீனா. அந்த முயற்சிக்கு சீனாவுக்கு ஆதரவாகச் செயற்படுகிறது இலங்கை. எனவேதான் இலங்கைமீது மேற்கின் இந்தச் சீறல் என்பதை மறுக்க முடியாது.
இந்த நிலையில், வல்லரசுகளின் எடுபிடிக்குள் மாட்டிக் கொள்ளாமல் சர்வதேச அமைப்புகளிலிருந்தும் விலகாமல் இலங்கை போன்ற சிறிய நாடுகள் நன்மையடைய வேண்டுமாயின் அவற்றுக்குள்ள ஒரேயொரு ஆயுதம் சிறந்த ராஜதந்திரம் மட்டுமே. இந்தத் திறமை ஜெனிவாவுக்கு இலங்கை அரசு அனுப்பிய அனுபவமற்ற ராஜதந்திரிகளுக்கு இருக்கவில்லை என்பது அவர்கள் இழைத்த தவறுகளால் நிரூபிக்கப்பட்டுவிட்டன. அத்துடன் இலங்கை அரசு கடந்த இரண்டு மாதங்களுக்குள் உள்நாட்டில் எடுத்த விவேகமற்ற சில முடிவுகளும் ஜெனிவாவில் தோல்வியடைவதை உறுதியாக்கிற்று. ஆனால், அரசாங்கமோ விழுந்தாலும் மீசையில் மண் ஒட்டவில்லை என்பதுபோல் வீராப்புப் பேசுகிறது.
எனவே ஐ.நா.வின் தீர்மானத்தை உதாசீனம் செய்தால் மேலே சுட்டிக்காட்டப்பட்ட அழுத்தங்கள் இலங்கையின் மீது வர்த்தக, முதலீட்டுத் தடைகளையும் குறிப்பிட்ட சில இலங்கை முக்கியஸ்தர்களின் மீது போக்குவரத்துத் தடைகளையும் அவர்களது வெளிநாட்டுச் சொத்துக்களால் பயன்பெற முடியாதவாறான கட்டுப்பாடுகளையும் மேற்கு நாடுகள் ஏற்படுத்தலாம். மேற்கின் செல்வாக்கினுக்குட்பட்ட அரபு நாடுகள் ஒன்றிரண்டும் சில ஏற்றுமதி இறக்குமதித் தடைகளைக் கொண்டுவரலாம். இலங்கையின் ஏற்றுமதியில் ஏறத்தாழ 30 சதவீதம் ஐரோப்பிய ஒன்றியத்துக்குச் செல்கின்றது. ஐரோப்பிய ஒன்றியம் இலங்கையின் ஏற்றுமதிக்கு வழங்கியுள்ள சில வரிச்சலுகைகள் இந்த ஏற்றுமதிகளை வசீகரிக்கும் ஒரு காந்தசக்தி. அந்தச் சலுகைகள் நீக்கப்படுமானால் ஏற்படும் வருமான நஷ்டத்தை இலங்கையினால் தாங்க முடியுமா? அதே போன்று வெளிநாட்டு முதலீடுகளை நம்பி இருக்கும் இலங்கைப் பொருளாதாரம் மீட்சிபெற முடியுமா? இவையெல்லாம் சேர்ந்து இலங்கையின் ரூபாவின் பெறுமதியைக் குறைக்கும்போது அதனாலேற்படும் இறக்குமதிகளின் விலைவாசி ஏற்றத்தை எவ்வாறு சமாளிப்பது? மக்களின் பொருளாதாரக் கஷ்டங்கள் எல்லைமீறிச் செல்லாதா? இவையெல்லாம் ஆட்சியாளர்களுக்குத் தெரியாமல் இல்லை. அப்படியானால் ஏன் இந்த வீராப்பும் வெட்டிப் பேச்சும்?
இதற்கு ஒரே காரணம் சீனாவின் தயவு உள்ளவரை வரப்போகும் நெருக்கடிகளைத் தாக்குப் பிடிக்கலாம் என்று ராஜபக்சாக்கள் நம்பி இருப்பதே. சில தினங்களுக்கு முன் ஜனாதிபதி கோத்தாபய ராஜபக்ச அவரின் சீனச்சகா சீ ஜின்பிங்குடன் தொலைபேசிமூலம் தொடர்பு கொண்டு ஜெனிவாவில் இலங்கைக்குச் சார்பாக வாக்களித்தமைக்கு நன்றிகூற, அதற்குப் பதிலாக சீனத் தலைவர் தொடர்ந்தும் சீனா இலங்கைக்குப் பொருளாதார ரீதியிலும் வெளிநாட்டு ராஜதந்திர உறவுகளிலும் தொழில்நுட்ப ரீதியிலும் ஏனைய வழிகளிலும் உதவி செய்யும் என்று உறுதி அளித்தமை அவரின் தயவை மேலும் உறுதிப்படுத்திற்று. ஆனால் சோழியன் குடும்பி சும்மா ஆடாது என்பதுபோல இதன் அந்தரங்கத்தையும் அதிலுள்ள ஆபத்தையும் விளங்கிக் கொள்வது அவசியம்.
சீனாவின் தலையாய நோக்கம் இலங்கை செழிக்க வேண்டும் என்பதல்ல, உள்நாட்டுப் போருக்குப்பின் கடன் சுமையால் தன் பிடிக்குள் சிக்கிய இலங்கையை மீண்டும் நழுவவிடாமல் பாதுகாப்பதே அதன் ராஜதந்திர நோக்கம். உலக வல்லரசாக மாறத்துடிக்கும் சீனாவுக்கு இந்து சமுத்திரத்தில் வலுவான ஓர் இடத்தைப் பிடிப்பது முக்கியம். அன்றைய பட்டுப்பாதைக்குப் பதிலாக இந்து சமுத்திரத்தினூடாக வகுக்கப்படும் இன்றைய ஒரே பட்டுப் பாதையில் இலங்கை ஒரு கேந்திர ஸ்தானத்தை வகிக்கிறதை உலகே அறியும். இது இந்தியாவின் பாதுகாப்புக்கு ஏற்பட்ட ஒரு பேரிடி. அது ஒருபுறமிருக்க, ஏற்கனவே அம்பாந்தோட்டைத் துறைமுகத்தை 99 வருட குத்தகைக்குப் பெற்றுக்கொண்ட சீனா இப்போது கொழும்புத் துறைமுக நகரையும் பாரிய முதலீட்டுடன் கட்டியெழுப்ப முன்வந்துள்ளது. அம்பாந்தோட்டையில் தொழில்நுட்ப பல்கலைக்கழகம் ஒன்றையும் அது அமைத்துக்கொடுக்கவும் இணங்கியுள்ளது. இவற்றைவிட இன்னும் பல துறைகளிலும் சீனாவின் முதலீடுகள் இலங்கையில் பெருகிக்கொண்டே வருகின்றன.
அமெரிக்காவைப்போன்று படைகளையும் கடற்படைத் தளங்களையும் மையமாக வைத்து சீனா மற்ற நாடுகளுக்குள் ஊடுருவுவதில்லை. மாறாக அதன் ஊடுருவல் மென்மையானது. பணச்சலுகைகளையும், பொருளாதார உதவிகளையும், முதலீடுகளையும், தொழில்நுட்ப வசதிகளையும் கொண்டே அது ஊடுருவுகின்றது. அதைத்தான் இலங்கையிலும் காண்கிறோம். அண்மையில் 1.5 பில்லியன் டொலர் பெறுமதியான நாணயப்பரிமாற்றம் சீனாவின் மக்கள் வங்கிக்கும் இலங்கையின் மத்திய வங்கிக்கும் இடையே இடம்பெற்றது. இதனை ஒரு குறுங்காலக் கடனாகக் கருதலாம். ஆனால் அதனை ஒரு மத்தியகாலக் கடனாக மாற்றும்படி இலங்கை கேட்டால் அதை வழங்குவதற்கும் சீனா தயங்காது. ஏனெனில் இலங்கையின் கடன் சுமை ஏற ஏற சீனாவின் பிடியும் இறுகும் என்பது சீனாவுக்குத் தெரியும். இவ்வாறான ஊடுருவல் தொடருமானால் ஈற்றில் இலங்கை சீனாவின் ஒரு குடியேற்ற நாடு என்ற நிலைக்குத் தள்ளப்படாதா? வருங்காலச் சந்ததிகளுக்கு இவ்வாறான ஒரு நாட்டையா இந்த அரசாங்கம் விட்டுச்செல்லப் போகிறது? இந்த ஆபத்தை மேற்கு நாடுகள் நன்குணரும்.
எனவேதான் ஜெனிவாவின் தீர்மானம் இலங்கைக்கு ஒரு விஷப் பரீட்சை. இன்று நாடு இருக்கும் சிக்கலில் ஆட்சியாளர்கள் முடிவுசெய்ய வேண்டிய பிரச்சினை இதுதான். ஜெனிவாவின் தீர்மானத்தை ஏற்றுக்கொண்டு இனநல்லிணக்கத்தை ஏற்படுத்தி மேற்கின் ஆதரவுடன் நாட்டைக் கட்டியெழுப்புவது. அல்லது இனங்களை மோதவிட்டு சீன உதவிக்காக நாட்டையே ஈடுவைத்தல். அரசியல் பிழைத்தோர்க்கு அறம் கூற்றாகும்.- Vidivelli