ஏ.எஸ்.எம் ஜாவித்
1990 ஆம் ஆண்டு ஒக்டோபர் மாத இறுதியில் வடக்கிலிருந்து விடுதலைப் புலிகளால் பலவந்தமாக ஆயுதமுனையில் வெளியேற்றப்பட்ட முஸ்லிம்கள், 34 வருடங்கள் கடந்தும் முழுமையான மீள் குடியேற்றம் செய்யப்படாது கண்டுகொள்ளப்படாத சமூகமாக உள்ளனர்.
வடக்கில் தமிழ் மக்களுடன் முஸ்லிம்கள் ஒன்றோடொன்றாக பின்னிப்பிணைந்து வாழ்ந்து வந்த வடமாகாண முஸ்லிம்களுக்கு வாழ்நாளில் மறக்க முடியாத ஒரு கரி நாளாக 1990 ஆம் ஆண்டு ஒக்டோபர் மாத இறுதிப் பகுதிகளைக் குறிப்பிடலாம். விடுதலைப் புலிகளால் வடக்கை விட்டு ஒட்டுமொத்த முஸ்லிம்கள் வெளியேற வேண்டும் என்ற சடுதியான அறிவித்தல் ஒவ்வொரு வடமாகாண முஸ்லிம்களையும் தட்டுத்தடுமாறி நிலை குலைய வைத்த சம்பவம் மறக்க முடியாத வடுக்களாகவே இன்றும் இருந்து வருகின்றது.
சொந்த பூர்வீகத்தை விட்டு வெளியேறுவது என்பது எவராலும் ஜீரணிக்க முடியாத ஒரு சம்பவமாகும். அது மட்டுமல்லாது வாழ்வா? சாவா? என்ற இரண்டுக்கும் மத்தியில் தமது சொத்துக்கள், வீடுகள், தொழில் துறைகள், காணி, பூமிகள் என அனைத்தையும் விட்டு விட்டு வெளியேறுவது என்பது யாராலும் ஏற்றுக் கொள்ளவோ அல்லது ஜீரணித்துக் கொள்ளவோ முடியாத ஒரு கசப்பான சம்பவம் எனலாம். அந்தளவிற்கு முழு முஸ்லிம் சமுகத்தினதும் மனங்கள் சுக்கு நூறாக்கப்பட்ட இந்த மரண அச்சுறுத்தல் நிலைமைகளை சொல்ல முடியாத ஒரு மாபெரும் துன்பகரமான நாட்களாக அந்த 90ஆம் ஆண்டின் ஒக்டோபர் மாத இறுதி நாட்களைக் குறிப்பிடலாம்.
தமது போராட்ட வெற்றிக்காக விடுதலைப் புலிகள் இயக்கம் வடகிழக்கினை தாமே ஆள வேண்டும் என்ற நோக்கில் வடமாகாணத்திலிருந்த ஒட்டுமொத்த முஸ்லிம்களையும் வெளியேற்றி விட்டனர். அவர்கள் எடுத்த தவறான முடிவுகள் வடகிழக்கில் வாழ்ந்த தமிழ், முஸ்லிம் உறவுகளின் ஒற்றுமைக்கும் பாரிய குந்தகத்தை ஏற்படுத்தி சமாதானத்துடனும், ஒற்றுமையாகவும் வாழ்ந்த அந்த இரு சமுகங்களையும் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்க்க முடியாத ஒரு துர்ப்பாக்கிய நிலைக்குள் தள்ளுவதற்கு ஆளாக்கிவிட்டனர்.
இந்தச் செயற்பாடு வடக்கில் வாழ்ந்த முஸ்லிம்களை கண் கலங்க வைத்ததுடன் சகோதர தமிழ் உறவுகளையும்கூட வாய்விட்டு அழுவதற்கும், கவலை கொள்வதற்கும் வழி சமைத்து விட்டது. ஆயுதத்தின் விளிம்பில் மேற்கொள்ளப்பட்ட இந்தத் தவறான தீர்மானத்தை தமிழ் அரசியல் தலைமைகளோ அல்லது புத்தி ஜீவிகளோ அல்லது சமயத் தலைவர்களோ அதனை நிறுத்துவதற்கு முன்சென்று கேட்பதற்கு முடியாத ஒரு ஆபத்தான கட்டத்தில் இருந்தமையும் கவலையானதொரு விடயமே.
இவ்வாறு விடுதலைப் புலிகள் வடமாகாண முஸ்லிம்களை ஒட்டுமொத்தமாக வெளியேற்றியமை முஸ்லிம்களால் என்றும் மறக்க முடியாத ஒரு துன்பகரமான பதிவினை ஏற்படுத்திய சம்பவமாகும். வடமாகாண முஸ்லிம்கள் எந்தவொரு கட்டத்திலும் தனிநாடு கோரியதோ அல்லது இடத்தை பறித்துக் கேட்டதோ இல்லை. இவ்வாறானதொரு நிலையில் முஸ்லிம்கள் துரத்தப்பட்டமை மிகவும் வேதனையானதொரு சம்பவமாகவே பதிவாகியுள்ளது. காரிருள் சூழ்ந்த அந்தக் காலத்து துன்பியல் சம்பவங்கள் நாட்களாக, வாரங்களாக, மாதங்களாக, வருடங்களாக, தசாப்தங்களாக, கடந்து இவ்வருட (2024) இந்த ஒக்டோபர் மாதத்துடன் 34 வருடங்களைத் தாண்டி 35வது வருடத்தில் காலடி பதிக்கின்றமை கவலையோடு குறிப்பிட வேண்டியதொரு விடயமாகும்.
இவ்வாறு 34 வருடங்கள் தாண்டிய இம்மக்களின் அவல நிலை தொடர்ந்தும் அகதி வாழ்வாகவே அமைந்து கொண்டு செல்கின்றது. யுத்தம் நிறைவடைந்து 15 ஆண்டுகள் கடந்தும் வட மாகாண முஸ்லிம்கள் ஆட்சியமைத்த அரசாங்கங்களினால் கண்டு கொள்ளப்படாத ஒரு சமூகமாக ஒதுக்கப்பட்டுள்ளனர் எனலாம். ஒவ்வொரு கணப்பொழுதிலும் தமது அகதி வாழ்விற்கு விடிவு கிடைக்காதா? தம்மை தமது சொந்த மண்ணில் மீள்குடியேற்றமாட்டார்களா? என்ற கனவுகளுடனேயே தமது துன்பியல் நாட்களை நகர்த்திக் கொண்டிருக்கின்றனர். இன்று வரை வடமாகாண முஸ்லிம்களின் திட்டமிடப்பட்ட பரிபூரண மீள் குடியமர்வு என்பது கானல் நீராகவே அந்த மக்களுக்கு இருந்து வருகின்றது.
2009 ஆம் ஆண்டு யுத்தத்தை முடிவிற்கு கொண்டு வந்த மஹிந்த அரசும்சரி அதற்குப் பின்னர் ஆட்சிக்கு வந்த அரசுகளும் சரி இடம் பெயர்ந்து நாட்டின் பல பாகங்களிலும் துன்பப்பட்டுக் கொண்டு அல்லலுறும் முஸ்லிம்களின் மீள் குடியேற்ற விடயத்தில் மாற்றாந்தாய் மனப்பான்மையிலேயே இருந்தனர். அந்த மக்களுக்காக ஆற்ற வேண்டிய கருமங்களை கவனத்திற் கொள்ளாது தட்டிக்கழித்து வந்து கொண்டிருக்கும் செயற்பாடுகளே இடம் பெற்று வருகின்றன.
அதன் பின் வந்த அரசாங்கங்களால் மேற்கொள்ளப்பட்ட ஒருசில முன்னெடுப்புக்கள் கூட வடக்கு முஸ்லிம்களைப் பொறுத்தவரை கானல் நீரான கதையாகவே மாறிவிட்டது. கடந்த காலங்களில் பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்கு என்று அரசாங்கம் ஒதுக்கிய பல கோடி ரூபாய்களைக்கூட வடமாகாண சபையும் முடக்கி வைத்ததையும் சுட்டிக்காட்டலாம்.
ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேனவின் நல்லாட்சி அரசும் நீண்டகாலப் பிரச்சினையாக புரையோடி இருந்த முஸ்லிம் சமுகத்தின் அகதிவாழ்வு விடயத்தில் அக்கறை காட்டப்படவில்லை.
புதிய அரசு தோற்றம் பெற்றபோது நூறுநாள் வேலைத் திட்டத்தில் அப்போது ஆட்சியில் இருந்த பிரதமர் ரணில் விக்ரமசிங்க முஸ்லிம் மக்களின் மீள் குடியேற்ற விடயங்கள் தொடர்பாக மீள்குடியேற்ற அமைச்சரிடம் அறிக்கை சமர்ப்பிக்குமாறு கூறியிருந்தமையும் யாவரும் அறிந்த விடயமாகும். எனினும், அப்படியொரு அறிக்கை தயாரிக்கப்பட்டதா? அதற்கு என்ன நடந்தது என்பது இன்னும் புரியாத புதிராக உள்ளது.
மன்னார், யாழ்ப்பாணம், முல்லைத்தீவு, வவுனியா, கிளிநொச்சி ஆகிய மாவட்டங்களில் இருந்து 1990 ஆம் ஆண்டு வெளியேற்றப்பட்டபோது பல ஆயிரம்களாக காணப்பட்ட வடபுல முஸ்லிம்களின் சனக்தொகை இன்று இலட்சத்தை கடந்துள்ளது.
வடமாகாண முஸ்லிம்களுக்கு சொந்த இடத்தில் வாழ சரியான வசதிகள் செய்து கொடுக்கப்படாத நிலையில் அவர்கள் கண்ணீருடனும், கவலையுடனும் இன்று வரை வடக்கிற்கு வெளியே பல மாவட்டங்களில் ஏக்கத்துடனேயே வாழ்ந்து வருகின்றனர்.
முஸ்லிம் மக்களின் வெளியேற்றம் சர்வதேசம் வரை தெரிந்தும் பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் விடயத்தில் கண்டுகொள்ளாத் தன்மையுடன் மனதாபிமானமற்ற முறையில் இருந்து வருவதும் சர்வதேசம்கூட குறைந்த பட்சம் இலங்கை அரசுக்கு அழுத்தங்களையாவது கொடுக்கலாம் அல்லவா ஆனால் இந்த விடயத்திலும் சர்வதேசமும் தொடர்ந்தும் பிழைகளையே செய்து வருகின்றது.
இந்த நாட்டுக் குடிமகன் என்ற அடையாளங்களும் ஆதாரங்களும் இருந்தும் வடக்கு முஸ்லிம்களின் நிலை மிகவும் மோசமான கவலைக்கிடமான முறையில் இருந்து வருவதுடன் அரசு முன்வந்து செய்து கொடுக்காத நிலைமைகள்கூட அவர்களின் மீள் குடியேற்ற விடயத்தில் தொடராக காணப்பட்டு வரும் தடங்கல்களாகவே இருக்கின்றன.
குறிப்பாக முல்லைத்தீவில் முஸ்லிம் சமூகத்தின் காணிகள் முற்றாகவே சூறையாடப்பட்டுள்ளதுடன் அரச காணிகளைக்கூட பெற்றுக் கொள்வதற்கு வடமாகாண சபையும் அங்குள்ள அரசியல்வாதிகளும் தடைகளைப் போட்டு முஸ்லிம் சமூகத்திற்கு எதிராக பொய்களைக்கூறி ஆர்ப்பாட்டங்களைக்கூட மேற்கொண்டனர்.
மன்னாரில் சிலாவத்துறைப் பகுதியில் கடற்படையினர் முஸ்லிம்களின் கிராமங்களை முற்றாகவே கையகப்படுத்தி வைத்துக் கொண்டு விடாதிருப்பதும் முஸ்லிம் மக்களை விரக்தியடையச் செய்துள்ளது.
இதேபோல் யாழ்ப்பாணத்திலும் தமது சொந்த வீடுகளைக்கூட பாதுகாத்துக் கொள்ள முடியாதளவு இருப்பதுடன் சட்ட ரீதியான ஆவணங்களைக்கூட காட்ட வேண்டிய நிலைமைகள் இருந்தன.
இவ்வாறு யுத்தத்தால் முஸ்லிம் மக்கள் இன்று வரை பல்வேறுபட்ட இன்னல்களுக்கு முகம்கொடுக்கும் நிலையிலேயே இருந்து வருகின்றனர். பலவந்தமாக இவ்வாறு விரட்டப்பட்டு இனச்சுத்திகரிப்புச் செய்யப்பட்ட வடக்கு முஸ்லிம்கள் எதிர்பார்ப்பது 1990ஆம் ஆண்டுக்குமுன் தமிழ் மக்களுடன் ஒற்றுமையாக வாழ்ந்ததுபோல் மீண்டும் ஒற்றுமையாக வாழ வேண்டும் என்ற ஆவலுடனேயே இருக்கின்றனர்.
தேர்தல் காலங்களில் மட்டும் அரசும், அரசியல்வாதிகளும் தமது வாக்கு வேட்டைக்காக அந்த மக்களின் முன்வந்து உங்களை நாம் ஆட்சிக்கு வந்தால் மீள் குடியேற்றுவோம், அது செய்து தருவோம், இது செய்து தருவோம் என்று மண்டியிடுவதும், மூட்டை மூட்டையாக பொய் வாக்குறுதிகளை வழங்குவதும் நடந்தேறிய சம்பவங்களாகும்.
பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் இன்று கல்வி, சுகாதாரம், தொழில் உள்ளிட்ட பல தேவைப்பாடுகளுடன் காணப்படுவதுடன் இவ்விடயங்களில் முஸ்லிம்கள் பின்னோக்கிய நிலையில் இருப்பதும் கடந்த காலங்களில் கிடைக்கப்பெற்ற புள்ளி விபரங்களில் இருந்து அறிய முடிகின்றது. இந்த வகையில் இந்த மக்கள் பூரணமான மீள் குடியேற்றத்தையே விரும்புகின்றனர்.
எனவே பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் என்ற வகையில் அவர்களின் பிரச்சினைகளை தீர்க்க வேண்டிய பொறுப்பும் கடப்பாடும் அரசாங்கத்திற்கே உள்ளது. இந்த விடயத்தை அரசு சரியான முறையில் முன்னெடுத்து துரத்தப்பட்ட அந்த மக்களை அவர்களது பூர்வீகத்தில் நிம்மதியாக வாழ வழிசமைக்க வேண்டும் என்பது வடமாகாண முஸ்லிம்களின் ஏக்கமாகும்.- Vidivelli