சபீர் மொஹமட்
2019 உயிர்த்த ஞாயிறு தின தாக்குதல் நடைபெற்று இந்த ஆண்டுடன் 5 வருடங்கள் பூர்த்தியாகின்றன. இதனை முன்னிட்டு கடந்த 20 ஆம் திகதி மாலை கொழும்பு கொச்சிக்கடை புனித அந்தோனியார் ஆலயத்திலிருந்து நீர்கொழும்பு கட்டுவாப்பிட்டிய புனித செபஸ்தியார் ஆலயம் வரை மக்கள் நீதி கேட்டு பேரணியாக சென்றனர். எல்லா வருடங்களும் போல் இவ்வருடமும் குண்டுவெடிப்பில் உயிர் துறந்தவர்களின் குடும்பத்தினர் உட்பட நூற்றுக்கணக்கான பொதுமக்கள் குறித்த பேரணியில் கலந்து கொண்டிருந்தனர். அதேபோல் நாடளாவிய ரீதியில் குறிப்பாக கொழும்பு, மட்டக்களப்பு மற்றும் கண்டி ஆகிய பிரதேசங்களில் உயிர்த்த ஞாயிறு தாக்குதலுக்கு நீதி கேட்டு மக்கள் வெவ்வேறு விதமாக தமது எதிர்ப்பை வெளிக்காட்டி இருந்தனர்.
இந்த தாக்குதல் நிகழ்ந்து ஐந்து வருடங்கள் ஆன நிலையில் பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் அவர்களுடைய குடும்பத்தினர் மற்றும் பொதுமக்கள் எவ்வாறான ஒரு மனநிலையில் உள்ளார்கள் என்பதை அறிந்து கொள்வதற்காக நானும் குறித்த பேரணியில் கலந்து கொண்டேன். கொழும்பிலிருந்து நீர்கொழும்பு வரை இன மொழி வேறுபாடுகளையும் கடந்த மனிதநேயம் மிக்க நூற்றுக்கணக்கான மக்கள் இதில் பங்கு கொண்டிருந்தனர்.
கம்பளையில் இருந்து கொழும்புக்கு கூலி வேலை செய்வதற்காக வந்திருந்த சமன் பிரியன்க ஜயவிக்ரமவினால் நடை பேரணியில் செல்கின்ற ஏனையவர்களின் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் மெதுவான வேகத்தில் நடந்து கொண்டே என்னோடு கதைத்தார். ஏனென்றால் 1997 ஆம் ஆண்டில் நிகழ்ந்த ஒரு வாகன விபத்தில் சமன் தனது இடது பாதத்தை இழந்துள்ளார். ஆனாலும் தான் நீர்கொழும்பு வரை இறந்த அந்த மக்களுக்காக நடந்தே செல்வேன் என்ற மன தைரியம் சமனுக்கு இருந்தது. களனி நதிக்கு மேலால் உள்ள பாலத்தில் நாங்கள் நடந்து செல்லும்போது சமன் என்னிடம் “ஊடகங்கள் வாயிலாக நான் கேட்ட வாசித்த தகவல்களின்படி கடந்த அரசாங்கமே இந்த தாக்குதலை நடத்தி இருக்கின்றார்கள். நான் கடந்த அரசாங்கத்திற்கு எதிராக காலி முகத்திடலிலும் போராடி உள்ளேன். இப்போது இந்த மக்களுக்காகவும் இங்கே போராடுகின்றேன்” என்றார்.
ஒவ்வொரு கிறிஸ்தவ தேவாலயத்தையும் தாண்டி நாங்கள் செல்லும் போது அங்கே மணியோசை எங்கள் காதுகளை துளைத்தது. ஒவ்வொரு தேவாலயங்களுக்கும் முன்பாக வீற்றிருந்த மக்களின் கைகளில் இருந்த மெழுகுவர்த்தியின் மெழுகும் கண்களில் இருந்து கண்ணீரும் ஒரே ஜாடையில் ஒழுகுவதை நாங்கள் கண்டோம்.
கடவத்த பிரதேசத்தில் இருந்து பேரணியில் பங்கு பெறுவதற்காக வந்திருந்த 72 வயதுடைய எச்.ஏ. போன்சேகா வத்தளை நகரை தாண்டி செல்லும் வரை அவரது வாழ்க்கை பயணத்தில் அவர் கண்ட வன்முறைகள் போராட்டங்கள் பற்றியும் அவற்றுக்கு கிடைத்த நீதிநியாயங்கள் குறித்தும் என்னோடு கதைத்தார். அப்போது ஓரிடத்தில், “முன்னாள் ஜனாதிபதி கோட்டாபய ராஜபக்சவிற்கு இந்த தாக்குதலுடன் சம்பந்தம் இருப்பதாக நான் நினைக்கின்றேன். அதனாலேயே இந்த தாக்குதல் குறித்த உண்மைகளை அவர் மூடி மறைக்க முயற்சித்தார்” எனக் கூறினார்.
மட்டக்குளி மோதர மற்றும் மாபோல ஆகிய பிரதேசங்களில் நாங்கள் முஸ்லிம் ஜும்ஆ பள்ளிவாசல்களை கடந்து மெதுவாக நடந்து சென்றோம். அங்கே பள்ளிவாசல்களுக்கு முன்பாக திரண்டிருந்த முஸ்லிம் மக்களின் கண்களில் ஏதோ ஒரு தாழ்வு மனப்பான்மையையும் மௌனத்தில் ஒரு குற்ற உணர்ச்சியையும் உணரக்கூடியதாக இருந்தது. ஒரு சில தீவிரவாதிகள் செய்த குற்றத்தினால் ஒட்டுமொத்த சமூகமும் தீவிரவாதிகளாக முத்திரை குத்தப்பட்ட அந்த வரலாறு சிலவேளை அவர்களுக்கு அந்த சந்தர்ப்பத்தில் ஞாபகம் வந்திருக்கலாம்.
மாபோலை நகருக்கு அருகாமையில் என்னை சந்தித்த திலீபா மாணவடு, தனது கணவர் மற்றும் குழந்தையுடன் பேரணியில் கலந்து கொண்டிருந்தார். மக்கள் கேட்கின்ற நியாயம் என்றால் என்ன என்பது பற்றி திலீபா கூறுகையில், “உயிரிழந்த மக்களுக்கான நியாயம் என்பதை ஆட்சியாளர்கள் ஆட்சிக்கு வந்த பின் மறந்து விடுகின்றார்கள். எனவே இன்று ஆட்சி செய்ய வேண்டும் என்ற ஆசை இல்லாதவர்கள் தான் நியாயம் கேட்டு போராட வேண்டி உள்ளது” என்றார். மேலும் எதற்காக இன்றைய தினம் நீங்கள் இந்த யாத்திரையில் குடும்பத்தோடு பங்கு கொண்டீர்கள் என்ற கேள்விக்கு, இந்த தாக்குதல் நடைபெற்ற தினத்திலேயே இதன் பின்னால் ஏதோ ஒரு அரசியல் உள்ளது என்பதை தான் உணர்ந்ததாகவும் யுத்தங்களின் போது மக்களை மனித சங்கிலிகளாக பயன்படுத்துவதைப் போல் ஆட்சிக்கு வருவதற்காக ஒரு சிலர் மக்களை மனித சங்கிலிகளாக பயன்படுத்தி உள்ளமையை தனது குடும்பம் உணர்ந்ததாலேயே இந்த நடை பயணத்தில் கலந்து கொண்டதாக தெரிவித்தார்.
தனது அடையாளத்தை வெளிப்படுத்த விரும்பாத ஒரு கிறிஸ்தவ மத போதகர் தனது ஆலயத்திற்கு போதனைக்காக வருகின்ற உயிர்த்த ஞாயிறு தாக்குதலால் குடும்ப உறவுகளை இழந்த பக்தர்களின் மனநிலை பற்றி இவ்வாறு கூறினார். வேண்டுமென்றே திட்டமிட்ட முறையில் ஒரு சிலர் வாகன விபத்தொன்றை செய்துவிட்டு தப்பித்து சென்றுள்ளார்கள். குறித்த விபத்தில் உயிர் தப்பியவர்களின் கண் முன்னே அவர்களின் குடும்ப உறவுகள் துடிதுடித்து இறந்துள்ளார்கள். ஆனால் இன்னும் அவர்களுக்கு நியாயம் கிடைக்கவில்லை. குற்றவாளிகள் கண் முன்னே சுற்றித் திரிந்து கொண்டும் இருக்கின்றார்கள். இப்போது உயிர் தப்பியவர்களுடைய மனநிலை எவ்வாறு இருக்கும்!
நாங்கள் கந்தான நகரை அண்டிய போது நள்ளிரவு 12 மணியை தாண்டியிருந்தது. ஆனாலும் அங்கே பெருந்திரளான மக்கள் கையிலே மெழுகுவர்த்தியும் கண்களில் இனம் புரியாத ஏதோ ஒரு எதிர்பார்ப்புடனும் காத்திருந்தார்கள். அப்போது அங்கே சர்வதேச மனித உரிமை செயற்பாட்டாளர் ருக்கி பெர்னாண்டோவை நாம் சந்தித்தோம். பின்னர் ஜா-எல நகரம் வரை ருக்கியுடன் இலங்கையில் நடந்த இந்த தாக்குதல் போல் சர்வதேசத்தில் நிகழ்ந்த சம்பவங்கள் குறித்தும் இலங்கையில் நிகழ்ந்த இந்த சம்பவத்திற்கு நியாயம் வேண்டும் என்றால் எவ்வாறான ஒரு பொறிமுறை இந்த நாட்டில் தேவை என்பது குறித்தும் நாங்கள் உரையாடினோம். அப்போது ருக்கி நாங்கள் கேட்கின்ற நீதி நியாயம் என்பதை பெற்றுக் கொள்வதில் காணப்படுகின்ற சிக்கலை இவ்வாறு தெளிவுபடுத்தினார்.
பொதுவாக ஒரு குற்றவியல் நீதியை நிலை நாட்டுவதற்கு சுயாதீனமான மற்றும் திறமையான ஒரு விசாரணை வேண்டும். சட்டமா அதிபர் வழக்கு தொடர்வதற்கும் நீதிபதிகள் சாட்சிகளை ஆராய்ந்து ஒரு தீர்ப்பை வழங்குவதற்கும் இந்த விசாரணை மிக முக்கியமானது. இலங்கையில் தற்போது காணப்படுகின்ற சட்ட வரையறைகளின் அடிப்படையில் விசாரணைகளை மேற்கொள்ள வேண்டியது பொலிஸார் ஆகும். பொலிஸாரின் கீழ் CID, CTID போன்ற பல பிரிவுகள் உள்ளன. அதனடிப்படையில் இவை அனைத்தும் உள்ளடங்கப்படுவது பொலிஸ்மா அதிபர் தேசபந்து தென்னகோனின் கீழ் ஆகும். உயிர்த்த ஞாயிறு தாக்குதல் தொடர்பில் மேற்கொள்ளப்பட்ட ஜனாதிபதி அறிக்கைகளில் தெளிவாக பொலிஸ்மா அதிபர் தேசபந்துவும் ஒரு சில விடயங்களுக்கு பொறுப்பு கூற வேண்டும் என்ற விடயம் நிரூபணமாகியுள்ளதுடன் அதனை அவர் ஏற்றுக் கொண்டும் உள்ளார். அதேபோல் உச்ச நீதிமன்றம் தேசபந்து தென்னகோனை சித்திரவதை வழக்கு ஒன்றின் குற்றவாளியாக தீர்ப்பு வழங்கியுள்ளதுடன் அதற்கான நஷ்டஈட்டையும் வழங்குமாறு பணித்துள்ளது. ஆகவே இவ்வாறான ஒரு பொலிஸ்மா அதிபரின் கீழ் நீதியான மற்றும் ஒரு நியாயமான விசாரணையை இந்த அரசு மேற்கொள்ளும் என்பதை எவ்வாறு நாங்கள் நம்புவது?
மேலும் ருக்கி கூறுகையில், நியாயம் என்பது பற்றி நாங்கள் இன்னும் ஆழமாக சிந்திக்க வேண்டும். அதாவது குற்றத்திற்கான தண்டனையை வழங்குவது மாத்திரம் நியாயம் அல்ல. உதாரணமாக இந்த தாக்குதலின் பின்னர் நான் பாதிக்கப்பட்ட பலரையும் சந்தித்துள்ளேன். அவர்களில் பலருக்கு இன்னும் நஷ்டஈடுகள் சரியாக சென்றடையவில்லை. தாக்குதலினால் ஏற்பட்ட காயங்கள் காரணமாக அங்கவீனமான பலரும் உள்ளனர். மேலும் பலர் உள ரீதியில் பாதிக்கப்பட்டவர்களாக வீடுகளில் முடங்கியுள்ளார்கள். அத்துடன் மட்டக்களப்பு சீயோன் தேவாலயத்தில் நிகழ்ந்த குண்டுவெடிப்பில் பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் சிவில் யுத்தம், சுனாமி போன்ற பல இன்னல்களுக்கும் முகம் கொடுத்த மக்களாக உள்ளார்கள். ஆகவே இவர்கள் அனைவருக்குமான ஒரு நியாயம் கட்டாயம் வழங்கப்பட வேண்டும், என கூறினார்.
20ஆம் திகதி மாலை கொழும்பில் ஆரம்பித்த பாதயாத்திரை 21ஆம் திகதி அதிகாலை நீர் கொழும்பை சென்றடைந்தது. பின்னர் 21ஆம் திகதி மாலை மூன்று மணி அளவில் ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்னர் தேவாலயத்திற்கு சென்று இன்று வரை வீடு திரும்பாத அப்பாவி மக்கள் மற்றும் ஹோட்டல்களில் நிகழ்ந்த குண்டு வெடிப்புகளின் போது உயிர் துறந்தவர்கள் என இறந்த 269 பேருடைய புகைப்படங்களை கையில் ஏந்தியவாறு நீர் கொழும்பு மரிஸ்டெலா கல்லூரியில் இருந்து கட்டுவாப்பிட்டிய தேவாலயம் வரை மக்கள் பாதயாத்திரையாக சென்றார்கள். குறித்த நிகழ்வுக்கு பேராயர் மல்கம் ரஞ்சித் உட்பட நாடு பூராகவும் இருந்து ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் கலந்து கொண்டிருந்தனர்.
இறுதியாக இந்த அத்தனை பயணங்களில் பின்னரும் ஒரு அழகான சம்பவம் என்னை ஆழ்ந்து சிந்திக்க வைத்தது. நாங்கள் மட்டக்குளி முகத்துவாரம் ஜும்ஆ பள்ளிவாசலுக்கும் முகத்துவாரம் சென்.ஜேம்ஸ் ஆலயத்திற்கும் இடையே நடந்து சென்று கொண்டிருக்கும்போது பாதையில் சத்தம் கேட்டு ஒரு வயதான முஸ்லிம் மூதாட்டி கையில் தஸ்பீஹை ஏந்திய வண்ணம் தனது சிறிய வீட்டிலிருந்து பாதையை எட்டி நோக்குகின்றாள். தள்ளாடும் வயதிலும் குறித்த மூதாட்டி சிரித்த முகத்துடன் தன்னைக்கடந்து செல்லும் ஒவ்வொருவரையும் பார்த்து கை அசைக்கிறாள். அப்போது அவருக்கு எதிரே சிலுவையுடன் கூடிய ஜெபமாலையை அணிந்த ஒரு கன்னியாஸ்திரி அவளைப் பார்த்து அன்புடன் சிரிக்கின்றாள். அப்போது அந்த வயதான முஸ்லிம் பாட்டியும் அன்புடன் சிரித்துவிட்டு ஒரு கையில் தஸ்பீஹை ஏந்தியவாறு மற்ற கையை அசைக்கின்றாள்.
அந்த வயதான முஸ்லிம் பாட்டிக்கு தெருவில் என்ன நடக்கிறது என்று கூட தெரியாது. ஆனால் அவள் பாதையில் செல்கின்ற அனைவருக்கும் தன்னால் இயன்ற அன்பை வெளிப்படுத்துகின்றாள். சிலவேளை அந்த கன்னியாஸ்திரியின் குடும்ப உறவினர்கள் அல்லது நண்பர்கள் யாராவது உயிர்த்த ஞாயிறு தாக்குதலில் இறந்திருக்கலாம். அல்லது அந்த முஸ்லிம் பாட்டியின் உறவினர்கள் யாரையாவது இந்த சமூகம் உயிர்த்த ஞாயிறு தாக்குதலின் பின்னர் தீவிரவாதி என முத்திரை குத்தி இருக்கலாம். அல்லது இரண்டுமே நடந்திருக்கலாம்.
2019 ஏப்ரல் 21ஆம் திகதி தேவாலயத்திற்குச் சென்ற கன்னியாஸ்திரியின் நண்பர்களுக்கு தாங்கள் எதற்காக உயிரைத் தியாகம் செய்தோம் என்பது பற்றி இன்னும் தெரியாது. அவர்களின் குடும்பத்தினர் இன்னும் தெருவிலே நீதி தேடுகின்றார்கள். அந்த முஸ்லிம் பாட்டிக்கு ஐந்தாண்டுகளுக்கு முன்னர் யாரின் தூண்டுதலால் முஸ்லிம் பெயர்களை உடைய பயங்கரவாதிகள் கத்தோலிக்க தேவாலயத்தில் குண்டு வீசினார்கள் என்பது பற்றி இன்னும் தெரியாது. ஏதோ ஒரு அடிப்படையில் அவர்கள் இருவரும் இந்த தாக்குதலால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள். இரண்டு நாட்களாக நான் சந்தித்த பலருடனும் நான் கதைத்தேன். அவர்கள் அனைவரும் சந்தேகிக்கின்ற இந்தத் தாக்குதலின் பிரதான சூத்திரதாரி திட்டமிட்டது போல் சிறிது காலம் ஆட்சியில் இருந்துள்ளார்கள். ஆனால் மொழியே இல்லாத இந்த இரு முஸ்லிம் கத்தோலிக்க வயோதிப பெண்களுடைய அன்பையும் அந்த கள்ளங்கபடமற்ற புன்னகையையும் எந்தவொரு பிரதான சூத்திரதாரியாலும் இன்னும் அழிக்க முடியாமல் போயுள்ளது என்பதே இங்கு நிதர்சனம்.- Vidivelli