வாழ்க்கையில் தான் அனுபவித்த வலிகளுக்கு மட்டுமல்ல, பிறரது வலிகளுக்கும் மருந்து போடப் போகிறார் இந்த இளம்பெண் பாத்திமா அஸ்லா.
அஸ்லாவின் வாழ்வில் இரண்டு முக்கிய தருணங்கள் சமீபத்தில் நடந்தேறியிருக்கின்றன. ஒன்று அவர் ஹோமியோ மருத்துவ பரீட்சையில் சித்தியடைந்திருப்பது. அடுத்தது தன்னை நேசிக்கும் ஒருவரைக் கரம் பற்றியிருப்பது.
இந்தியாவின் கேரளாவைப் பிறப்பிடமாகக் கொண்ட பாத்திமா அஸ்லாவிற்கு இலத்திரனியல் சக்கர நாற்காலியையே மஹராக கொடுத்து தனது வாழ்க்கை துணையாக ஆக்கிக்கொண்டுள்ளார் லட்சத்தீவை சேர்ந்த ஃபிரோஸ்.
எனது வாழ்க்கையின் முக்கியமான ஒரு பாகமாக இருக்கும் “சக்கர நாற்காலியை ” மஹராக தந்து என்னை நிக்காஹ் செய்வார் என நான் எதிர்பார்க்கவில்லை, ஆனால் எனக்கு இப்படி நடக்குமா என ஏங்கியதுண்டு என்கிறார் பாத்திமா அஸ்லா.
தனக்கு ஏற்பட்ட அபூர்வமான நோய்களால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தாலும் அதையெல்லாம் கண்டு மனம் தளராமல் ஹோமியோ டாக்டராகவும் ஒரு எழுத்தாளராகவும் உயர்ந்து நிற்கிறார் அஸ்லா, அவருக்கு மிகவும் மன தைரியத்தை ஏற்படுத்தி கொடுத்துள்ளார்கள் அஸ்லாவின் பெற்றோர்களான அப்துல்நாசரும் ஆமினாவும்.
சக்கர நாற்காலியை மஹராக கொடுத்து நிக்காஹ் செய்தவர் உலகிலேயே ஃபிரோஸாக ஒருவேளை இருக்கலாம் . ஆனால் அதனை விட ஒரு நல்ல மாற்றத்திற்கு நாங்கள் முதல் ஆரம்பமாக இருப்போம் என்பதிலேயே எங்கள் இருவருக்கும் அதிக சந்தோசமுள்ளது என்கிறார்கள் இந்த இளம் தம்பதிகள்.
அஸ்லாவின் கதை
கேரளா, தாமரைசேரி அருகே தேக்குத்தோட்டம் பகுதியைச் சேர்ந்த அப்துல் நாசர் – ஆமினா தம்பதியின் மகள்தான் இந்தப் பாத்திமா அஸ்லா. சின்னப்பாத்து என்பது அவளது செல்லப் பெயர்.
பிறந்து விழுந்ததே, எலும்பு ஒடிதல் என்னும் அபூர்வ நோயுடன். பிறந்த மூன்றாவது நாளில் தொடை எலும்பு முறிந்தபோதுதான் பெற்றோர்கள் இதை அறிந்து அதிர்ந்து போயினர்.
பச்சைக் குழந்தையை என்ன செய்ய முடியும்? தொட்டால் உடையுமோ என்கிற பயத்திலேயே அந்தப் பிஞ்சு உடலைப் பார்த்துப் பரிதவித்த பெற்றோர்கள், வரும் வரை வரட்டும் என வைராக்கியத்தோடு அவளை வளர்க்கத் துவங்கினர்.
ஐந்து வயது வரையிலும் சம வயதுக் குழந்தைகளோடு ஓடியாடி விளையாட வேண்டியவள், அது இயலாத நிலையில், வீட்டுத் திண்ணையில் எங்கோ வெறித்தபடி பார்த்து உட்கார்ந்திருக்கும் சின்னப் பாத்துவை பார்த்து அழுவதைத் தவிர அவளது பெற்றோருக்கு வேறு வழியும் தெரியவில்லை.
அதிலிருந்து விடுபடவே அவளை இரண்டு கி.மீ தூரத்தில் உள்ள பள்ளியில் சேர்த்து விட்டனர். இரண்டு வேளையும் குழந்தையை பள்ளிக்கும் வீட்டுக்கும் சுமந்தே நடந்தாள் அவளது தாய்.
இதற்கிடையில், பல முறை விழுவதும் கை கால் எலும்பு உடைவதும் கட்டுப் போடுவதுமாக வலிகளையும் நாட்களையும் கடத்தினாள் அஸ்லா. குழந்தை ஓரளவு வளர்ந்த நிலையில், தாயின் சிரமத்தைக் கண்ட தன்னார்வ அமைப்பு ஒன்று அவளுக்கு சக்கர நாற்காலி வாங்கிக்கொடுத்து உதவியது. ஏழாவது படித்தபோது ஒரு முறை விழுந்து கால் ஒடிய, கோழிக்கோடு மருத்துவ கல்லூரியில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தாள் அஸ்லா.
தனக்கு சிகிச்சையளித்த டாக்டர் ராஜூ, `நீயும் என்னை மாதிரி டாக்டர் ஆகணும். பல பேருக்கு வைத்தியம் பாக்கணும், சரியா..?’ எனச் சொன்ன ஆசை வார்த்தைகளை மனதில் பத்திரப்படுத்தினாள் அஸ்லா. அதன் பிறகும் பல முறை விழ, எலும்பு உடைய … வலியும் நரகமுமாக அவளது வாழ்க்கை நகர்ந்தது.
அலோபதி வைத்தியமும் மாவுக்கட்டும் சலித்தபோது உடைந்த ஒரு கையில் கட்டுப் போட ஆயுர்வேதத்தை நாடினர் பெற்றோர்கள். அப்போது கடுமையான வலியால் மறுகையால் தடுக்க, அந்தக் கையே உடைந்து போனது. இப்படியாக எத்தனை முறை உடைந்தது என்பது கூட அவளுக்கு இப்போது ஞாபகமில்லை. வலியிலும் கூட விதி தொடர்ந்து விளையாட்டு காட்டி வந்தது. உயர் தரத்தில் உயர்ந்த மதிப்பெண் பெற்ற அஸ்லா, தனது மருத்துவக் கனவை தூசு தட்டி எடுத்து அதற்கான முயற்சியில் இறங்கினாள். சக்கர நாற்காலியில் இருந்து இறங்கி சம்பந்தப்பட்டவர்களிடம் சென்றபோது அதைப் பார்த்து, `பெரிய படிப்பு படிக்கும் உடல் நிலையெல்லாம் உனக்கில்லை. டாக்டர் கனவை உதறிவிட்டு வேறு ஏதாவது முயற்சி செய்’ என உதாசீனப்படுத்தி அனுப்பினர் அவர்கள்.
ஆனால், தளர்ந்து விடவில்லை அஸ்லா. தாமரைசேரியில் இருந்து கோழிக்கோடு வந்த அவள், மருத்துவ நுழைவுத் தேர்வு பயிற்சி மையத்தில் சேர்ந்து படிக்கத் துவங்கினாள். வீண் முயற்சி என்று கிண்டலடித்தனர் பலர். அதைப் பொருட்படுத்தாமல் பயிற்சியைத் தொடர்ந்தார். இதற்கிடையில், இவளது நிலைமை அறிந்த தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனம் ஒன்று, தொடர்ந்து படிப்பதற்கு அனுசரணை வழங்க முன் வந்தார்கள்.
இதற்கிடையில், சக்கர நாற்காலியை விட்டு விட்டு மெதுவாக வாக்கரை பயன்படுத்தி நடக்கத் துவங்கியிருந்தாள் அஸ்லா. தொடர்ந்து 2015 இல் கோட்டயத்தில் உள்ள மருத்துவக் கல்லூரி ஒன்றில் அனுமதி கிடைத்தது. இந்த நிலையில், முதுகுத் தண்டுவட அறுவை சிகிச்சையும் நடந்து முடிந்தது. அந்த வலி அனுபவம் அதற்கு முன் அனுபவித்ததன் ஆயிரம் மடங்கு. அதை வெறும் வார்த்தைகளால் சொல்லி விட முடியாது என்கிறார் அஸ்லா. தனது மருத்துவ பயிற்சி அனுபவங்கள் குறித்து அஸ்லா பேசுகையில்,
“மருத்துவமனையில் பிசியோதெரப்பிக்கு வரும் குழந்தைகளைப் பார்க்கிறபோது எனது சிறு வயதுதான் ஞாபகம் வருகிறது. வலிக்குமா எனப் பயந்தபடி அவர்கள் அழுகிறபோது, அருகே வரும் ஒவ்வொரு காலடி ஓசையும் டாக்டருடையதாக இருக்குமோ என நினைத்துக் கதறி அழுத சின்னப் பாத்துவின் முகம் வந்து போகிறது. அவர்கள் நடக்கிற போதும் விரல்களை அசைக்கிற போதும் வலியால் துடிதுடித்த பழைய ஞாபகங்களால் என்னையும் அறியாமல் எனது கால்களுக்குப் பார்வை சென்று விடுகிறது. கைகளை ஊன்றியபடி அவர்கள் செல்கிறபோது அந்தக் கைகள் உடைந்து விடுமா எனப் பதறுகிறேன்.
அவர்களது பெற்றோர்களின் முகத்தைப் பார்க்கிறபோது எனது பெற்றோர்களின் முகம் தோன்றி மறையும். அந்தக் குழந்தைகளின் எதிர்காலம் எப்படி இருக்கும் என வினவும் அவர்களது கேள்விகளுக்கு எனது வாழ்க்கைதான் பதிலாக அமையும். வலியால் அழும் ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும் எனது அனுபவங்களைத்தான் சொல்லிக் கொடுக்கிறேன். வாழ்க்கையே பாடமாக அமைவதை விடப் பெரிய புண்ணியம் எதுவுமில்லையே” என்கிறார் தனது வாழ்க்கையைப் பிறருக்குப் பாடமாகவும் உந்து சக்தியாகவும் மாற்றிக் காட்டிய சின்னப் பாத்து என்கிற பாத்திமா அஸ்லா.-Vidivelli