கலாநிதி அமீரலி,
மேர்டொக் பல்கலைக்கழகம்,
மேற்கு அவுஸ்திரேலியா
இக்கட்டுரையில் நீண்ட காலமாக என் மனதில் தேங்கிக்கிடந்த ஒரு விடயத்தை விடிவெள்ளி மூலம் விவாதத்துக்கு உட்படுத்த விரும்புகிறேன். இது பெண்ணினத்தின் விடுதலைப் போராட்டத்தைப்பற்றி என் தந்தை கவிஞர் அப்துல் காதர் லெப்பை அவர்கள் நான் பல்கலைக்கழக மாணவனாக இருந்த காலத்திலிருந்தே என் சிந்தனையில் விதைத்துவிட்ட கருத்துக்கள். ஆயினும் அவை பின்னர் இவ்விடயம் பற்றி நான் எழுத்து வடிவில் சந்தித்த பல நூலாசிரியர்களின் சிந்தனைகளால் வளப்படுத்தப்பட்டு என் சிந்தனைக்கு அவை மேலும் உரமூட்டின. அந்தச் சிந்தனையையே இங்கே வாசகர்கள் முன் சமர்ப்பிக்கின்றேன். வழமைபோன்று எனது கருத்துக்களை எல்லோராலும், அதிலும் பழமையில் ஊறிய பண்டிதர்களாலும் அவர்களின் பாமரச் சீடர்களாலும் ஜீரணிக்க முடியாதென்பதையும் ஞாபகப்படுத்த விரும்புகிறேன். ஆனால் இலங்கை முஸ்லிம் சமூகத்தின் விடிவெள்ளியாக ஆண், பெண் புத்திஜீவிகள் இணைந்த ஒரு இளம் சமுதாயம் இன்று உருவாகியுள்ளதை வெகு தொலைவிலிருந்தே என்னால் பார்க்க முடிகிறது. அந்தச் சமுதாயத்துக்கே இந்தக் கட்டுரை சமர்ப்பணம்.
முதலாவதாக, முஸ்லிம் சனத்தொகையில், ஏன் உலக சனத்தொகையிலேயே பாதிப்பேர் பெண்கள். அதே சமயம் மற்றைய பாதிப்பேரையும் உலகுக்குக் கொண்டு வந்தவர்களும் பெண்களே. இருந்தும், அந்த இனம் ஏன் இதுவரை உலக விவகாரங்களுக்குத் தீர்வு காண்பதில் பாதிப் பங்கினையாவது ஆற்றாதிருக்கின்றனர்? அவர்களைப் படைத்த தெய்வத்தின் அநீதியா அல்லது ஆண் பாதியின் அடங்காத அதிகார ஆசையா? முஸ்லிம்களைப் பொறுத்தவரை அது இறைவனின் நியதியாக இருக்கவே முடியாது. ஏனெனில் அது அல்லாஹ்வின் பண்புக்கு எதிரானதாக முடியும். இதுபற்றி முஸ்லிம் மார்க்க அறிஞர்களால் விளம்பரப்படுத்தப்படாத ஓர் உண்மையை இங்கே உணர்த்த வேண்டியுள்ளது. அல்லாஹ்வின் தொண்ணூற்றொன்பது பண்புப் பெயர்களில் இரண்டு மிகவும் பிரபல்யமானவை. ஒரு நாளைக்கு குறைந்தது பதினேழு முறையாவது முஸ்லிம்கள் தமது ஐவேளைத் தொழுகையில் உச்சரிக்கத் தவறமாட்டார்கள். அல்-றஹ்மான் (அருளாளன்), அல்-றஹீம் (அன்புடையோன்) என்பனவே அவை. இந்த இரு பெயர்களும் றஹ்ம் என்ற மூன்று எழுத்துக்களைக் கொண்ட ஒரு வேற்பெயரின் வழியாக உருவானவை. அதன் பொருள் கர்ப்பப்பை. அந்தக் கர்ப்பப்பை ஆண்களிடமில்லை, பெண்களுக்கே உரிய ஒன்று. இஸ்லாம் சிலை வணக்கத்தை வெறுப்பதை யாவரும் அறிவர். விவாதத்துக்காக அது சிலை வணக்கத்தை ஆதரிப்பதாக ஏற்றுக் கொண்டால் மேற்கூறிய இரண்டு பண்புப் பெயர்களையும் சித்தரிக்கச் செதுக்கப்பட்ட சிலைகள் ஆண் வடிவில் அமைந்திருக்குமா பெண் வடிவில் அமைந்திருக்குமா? எந்த இடத்துக்குப் பெண்ணை இஸ்லாம் உயர்த்தி வைத்துள்ளது என்பதற்கு இதைவிடவும் ஓர் ஆதாரம் வேண்டுமா?
இஸ்லாம் தோன்றுவதற்கு முன் இபுறாஹிம் தன் மனைவி ஹாஜறாவை வனாந்தரத்தில் தவிக்கவிட்டுச் செல்ல, தனது சிசு இஸ்மாயிலுக்காக தன்னந்தனியே நீர் தேடி ஓடோடி அலைந்து அப்பிள்ளையைப் பராமரித்த அந்தப் புனிதவதியின் வரலாற்றை ஆணாதிக்கவாதிகள் எவ்விதம் எடைபோடுவரோ? முற்காலத்தில் இஸ்லாத்தின் தூதர் அவர்கள் தாயின் பாதங்களிலே தனையனின் சொர்க்கம் என்று கூறியதற்கும் அந்தத் தாயின் வரலாறு ஒரு காரணமாக அமைந்திருக்காதா?
இஸ்லாத்தை முதன் முதலில் தழுவிய ஒரு ஜீவன் ஆணல்ல, கதீஜா என்ற பெண் என்பது வரலாறு. ஆனால் அந்த வரலாற்றை நுணுக்கமாக ஆராய்ந்தால் ஒரு முக்கியமான கேள்வி எழுகின்றது. அதாவது, அந்தக் கதீஜா உயிருடன் இருந்திருந்தால் இஸ்லாம் முதலில் மதீனாவில் காலூன்றி இருக்குமா மக்காவில் காலூன்றி இருக்குமா? ஹிஜ்றா என்ற ஒரு நிகழ்வே இஸ்லாமிய வரலாற்றில் ஏற்பட்டிருக்குமா? நடவாத ஒன்றைப்பற்றித் திடமாக எதனையும் கூறமுடியாது. ஆனால் இங்கே ஒரு பெண்ணின் வரலாற்று முக்கியத்துவத்தை உணர இக்கேள்விகள் அவசியமாகின்றன. அவற்றை கேட்பதிலே தவறில்லை. சிசுவிலேயே பெண்களை மண்ணுக்குள் புதைத்த ஒரு சமுதாயத்தில் ஓர் உயர் குலத்தில் பிறந்து, தொழில் அதிபதியாக உயர்ந்து, அநாதை முகம்மதை தனது ஊழியனாக்கி, பின்னர் அந்த அநாதையையே கடிமணஞ் செய்து, அவரது இறைதூதுக்கு இடர் வந்தபோதெல்லாம் ஒரு தூணாக நின்று அவரைப் பாதுகாத்த அந்த மாதரசியின் வாழ்க்கையிலே முஸ்லிம் ஆணினம் கற்கவேண்டிய பாடங்கள் பல உண்டு. நபிகளாரின் தொழில் அதிபதி ஒரு பெண். அவர் இறைவனின் உண்மைத் தூதன் என்பதை உணர்ந்து உலகுக்கு முதலில் உணர்த்தியதும் அந்தப் பெண்ணே. அந்தப் பெண் இல்லாதிருந்திருந்தால் இஸ்லாத்தின் வரலாறே வேறு திசையில் சென்றிருக்கும் என்பது எனது வாதம். எனவே அந்த அற்புதப் பெண்ணினத்தை ஆண்டாண்டு காலமாக அடிமைகளாக மாற்றியது இறையல்ல அதன் பிரகிருதி ஆண்வர்க்கம். அந்த வர்க்கம் பூட்டிய அடிமைத் தளைகளை உடைத்துக்கொண்டு இன்று வெளிவரப் புறப்பட்டுவிட்டது பெண் இனம். அதனைச் சாதனையில் படைத்துக் காட்டுகிறார்கள் பிறநாட்டு முஸ்லிம் பெண்கள். ஆனால் வெறும் போதனையுடன் அமைதி காண்கிறது இலங்கையின் முஸ்லிம் சமுதாயம். இனி அதைப்பற்றிச் சில கூறுவோம்.
இலங்கை முஸ்லிம்களின் வரலாற்றிலே 1970கள் ஒரு திருப்புமுனை. அந்தத் திருப்புமுனைக்குக் காரணம் அப்போது பணிபுரிந்த கல்வி அமைச்சர் பதியுத்தீன் மஹ்மூத் அவர்கள். அவர் பணியாற்றியதோ ஒரு தலைவியின் கீழ். எத்தனையோ ஆண் அமைச்சர்கள் அவரை அப்பதவியிலிருந்து நீக்க முயன்றபோதும் அவருக்குப் பக்கபலமாக நின்ற அந்தப் பெண் பிரதமரை முஸ்லிம் பெண்ணினம் போற்றாவிட்டாலும் மறக்க முடியாது. பல நூற்றாண்டு காலமாக வர்த்தக சமுதாயமெனச் சாயம்பூசப்பட்டிருந்த முஸ்லிம்களை குறைந்தபட்சம் ஓர் ஆசிரிய சமுதாயமாகவேனும் மாற்ற முனைந்த முன்னோடி பதியுத்தீன். இங்கே அவரின் துதிபாடாமல் நடைபெற்ற சில நிஜங்களை முன்வைத்து இக்கட்டுரை தொடரும். ஏனெனில் அவரின் சேவையே இக்கட்டுரைப் பொருளின் தேவையை உணர்த்தி நிற்கிறது.
ஆண்டாண்டு காலமாக முதலில் பெற்றவர் வீட்டுக்குள்ளும் பின்னர் புருஷனின் வீட்டுக்குள்ளுமாகச் சிறகொடிந்த பறவைகளாய் அல்லது விட்டில்களாய் திரிந்து, படுக்கை அறைக்குள் தாசிகளாகவும் குசினிக்குள் சமையற்காரிகளாகவும் வாழ்ந்து அந்த வாழ்வுதான் முஸ்லிம் பெண்ணினத்துக்கு இஸ்லாம் வழங்கிய சிறப்பான வாழ்வென்று பள்ளி வாசல்களிலும் பொது மேடைகளிலும் ஆணினம் விமர்சித்த வேளையில் சொந்தக் காலில் நின்று ஒரு குடும்பத்தையே பொறுப்பேற்று வழி நடத்தக் கூடிய ஒரு வாய்ப்பை கல்வி மூலம் வழங்க நினைத்து பெண்களுக்கு கல்வி வாசலை திறந்துவிட்ட ஒரு தலைவன் பதியுத்தீன். சிரேஷ்ட பாடசாலை கல்வித்தராதரப் பரீட்சையில் தேறுவதற்கு ஆறு பாடங்களில் சித்தியடைய வேண்டுமென்றிருந்த காலத்தில் ஐந்து பாடங்களில் மட்டும் சித்தியடைந்த முஸ்லிம் பெண்களுக்கு ஆசிரியத் தொழில் வழங்கியதைக் கண்டு மனம் புழுங்கி நேரிலேயே அவரிடம்சென்று முறைப்பட்டேன். அதற்கு அவர் அன்று கூறிய காரணம் எந்த அளவுக்கு தூர நோக்குச் சிந்தனையுடன் அவர் செயற்பட்டார் என்பதை எனக்கு வலியுறுத்திற்று. நான் அவளுக்காக அந்தத் தொழிலை வழங்கவில்லை, அவளது பிள்ளைகளுக்காக என்று கூறி உத்தியோகம் பார்க்கும் ஒரு பெண் தன் பிள்ளையை கடைச் சிப்பந்தியாகவோ வயலிலே களைபிடுங்கவோ அனுப்பமாட்டாள். மாறாக கல்வியின் பக்கம் திருப்பி விடுவாள் என்ற தொனிப்பட விளக்கினார். அதனைச் செவிமடுத்த நானோ அவரின்முன் ஊமையானேன். அந்தச் சமூகத் தொண்டன் தொடக்கி வைத்த புரட்சியின் விளைவாக உருவானதே இன்று முஸ்லிம்களிடையே நடமாடும் கல்விமான்களும், பேராசிரியர்களும், நிபுணர்களும், உத்தியோகத்தர்களும். புத்தி ஜீவிகளும். அந்தப் படையிலே கணிசமான அளவு பெண்களும் உள்ளனர். பதியுத்தீன் முஸ்லிம்களின் கல்விக்காக ஆற்றிய சேவைகளையெல்லாம் பட்டியல்போட்டு விபரிப்பது இக்கட்டுரையின் நோக்கமல்ல. ஆனால் அவர் தொடக்கிவிட்ட புரட்சி முஸ்லிம் பெண்களைப் பொறுத்தவரை தொடராமல் நிறுத்தப்பட்டுள்ளதையே இங்கு வலியுறுத்த வேண்டியுள்ளது.
முஸ்லிம் பெண்களின் ஆற்றலையும் அவர்களின் சமூகத்தைப்பற்றிய சிந்தனைகளையும் அவர்களின் எழுத்து வடிவிலான ஆக்கங்கள் துல்லியமாக எடுத்துக்காட்டுகின்றன. அவர்கள் படைக்கின்ற சிறுகதைகள், கவிதைகள், நாவல்கள், கட்டுரைகள் எல்லாமே புதுமை காணத் துடிப்பதை உணர்த்துகின்றன. ஆனால் அத்துடன் அவர்களின் பணி முடிந்துவிட்டதா? இலங்கையின் இன்றைய இக்கட்டான ஒரு சூழலில் முஸ்லிம் சமூகம் எதிர்நோக்கும் சவால்களை விளங்கிக் கொண்டு அதனை பொருத்தமான ஒரு வழியில் நடத்திச் செல்லக்கூடிய தலைமைத்துவம் இல்லாதிருப்பது அவர்களின் சிந்தனைக்குத் தென்படவில்லையா? முஸ்லிம்களுக்கென்றே உருவான தனிப்பட்ட கட்சிகளின் மேடைகளிற் கூட ஒரு பெண்ணைக் காணமுடியாமல் இருக்கிறதே ஏன்? ஆண் தலைமையோ முஸ்லிம்களுக்கு இழைக்கப்படும் அநீதிகளைக்கூட பகிரங்கத்தில் பேசுவதற்குத் தயங்கி நிற்பதுடன் ஆட்சியாளர்களின் ஆசீர்வாதங்களையும் சன்மானங்களையும் தமது மௌனத்துக்குப் பரிசாக எதிர்பார்த்து நிற்கிறது. இந்தக் கேவலமான ஒரு நிலைமையிலேதான் ஏன் பெண்ணினம் அத்தலைமைக்குப் போட்டிபோடக்கூடாது என்ற கேள்வியை இக்கட்டுரை முன்வைக்கிறது? மாவட்ட மட்டத்திலோ மாகாண மட்டத்திலோ அப்போட்டி ஆரம்பமாகி நாடாளுமன்றம்வரை தொடர வேண்டும். அது சாத்தியப்படலாம். ஏனெனில் முஸ்லிம் வாக்காளர் பட்டியலில் அரைவாசி பெண்களே. இருந்தும் இதனை வெறும் பெண்ணினப் போராட்டமாகக் கருதாமல், ஆண்களும் பெண்களும் கலந்த ஓர் இளம் சந்ததியின் கூட்டுப் போராட்டமாகக் கருத வேண்டும். அவ்வாறான ஒரு கலப்புத் தலைமை உருவாகிவிட்டால் அதுவே பதியுத்தீன் ஆரம்பித்த புரட்சியை பூரணமாக்கும். ஒரு சிந்தனைக் கவிஞனின் தாகமும் சாந்தி காணும். முஸ்லிம் பெண்கள் அரசியல் களமிறங்குவது காலத்தின் கட்டாயம்.- Vidivelli