கலாநிதி அமீரலி,
மேர்டொக் பல்கலைக்கழகம்,
மேற்கு அவுஸ்திரேலியா
ஜனாதிபதி நந்தசேன கோத்தாபய ராஜபக்சவின் பாதுகாப்பு அமைச்சிலிருந்து சுங்கத் திணைக்களத்தினூடாக வெளியாகிய ஓர் அறிவிப்பின்படி இலங்கைக்குள் நுழையும் இஸ்லாம் சம்பந்தமான நூல்கள், வெளியீடுகள் யாவும் இனிமேல் பாதுகாப்பு அமைச்சினால் அங்கீகரிக்கப்பட வேண்டுமென்று கூறப்பட்டுள்ளது. இந்த அறிவிப்பின் பிரகாரம் இஸ்லாத்தைப்பற்றி முஸ்லிம் வாசகர்களும் மாணவர்களும், பொதுவாக யாவரும், எவ்வாறான புத்தகங்களையும் கட்டுரைகளையும் படிக்கவேண்டும் என்பதையும், அதற்கும் மேலாக எவ்வாறு அவர்கள் இஸ்லாத்தைப்பற்றிச் சிந்திக்க வேண்டும் என்பதையும் ஜனாதிபதியின் பாதுகாப்பு அமைச்சே இனிமேல் தீர்மானிக்கும். எதை ஒருவர் வாசிக்க வேண்டும் என்பதை அரசாங்கமே தீர்மானிப்பது என்றால் எப்படிச் சிந்திக்க வேண்டும் என்பதையும் எப்படி எழுத வேண்டும் என்பதையும் அரசாங்கமே தீர்மானிப்பதாகாதா? எனவேதான் ஜனாதிபதியின் இஸ்லாமிய நூல்கள் பற்றிய இந்த முடிவை இலங்கை முஸ்லிம்களின் மூளைச்சலவையின் ஆரம்பம் எனக் கருதலாம்.
இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதத்தை ஒழிப்பதற்கு முஸ்லிம்களை மூளைச்சலவை செய்யவேண்டும் என்ற கோரிக்கை நந்தசேன கோத்தாபய ஜனாதிபதியாகத் தெரிவு செய்யப்படுவதற்கு முன்னரே சில பௌத்த துறவிகளால் நல்லாட்சிக்காலத்தின் இறுதி நாட்களிலே அரசாங்கத்திடம் முன்வைக்கப்பட்டது. அந்தத் துறவிகளுட் சிலர் இன்று ஜனாதிபதியின் செவிகளுக்கு அருகே குந்திக்கொண்டு மந்திராலோசனை கூறுகின்றனர். அந்த ஆலோசனைகளின் வெளிப்பாடுகளுள் ஒன்றே இஸ்லாமிய புத்தகங்களுக்கான கட்டுப்பாடு. இதற்கு உடனடிக் காரணமாக அமைந்துள்ளது உயிர்த்த ஞாயிறு குண்டுவெடிப்புச் சம்பவம் பற்றிய ஜனாதிபதி ஆணைக் குழுவின் அறிக்கை.
அதிலே வஹாபித்துவம், சலபித்துவம், மத அடிப்படைவாதம் போன்ற கொள்கைகளைக் கட்டுப்படுத்த வேண்டுமெனப் பொதுவாக சிபார்சு செய்யப்பட்டுள்ளது. ஆனால் அவற்றைப்பற்றிய ஆழமான விளக்கங்கள் அந்த அறிக்கையில் இல்லை. எனவே அவற்றைப்பற்றிய ஆராய்ச்சிகளையெல்லாம் ஒதுக்கிவிட்டு ஒட்டுமொத்தமாக இஸ்லாமிய நூல்களின் வருகையைக் கட்டுப்படுத்தினால் அவையெல்லாம் தீர்ந்து விடும் என்ற எண்ணத்திலேயே அரசாங்கத்தின் மேற்கூறிய அறிவிப்பு அமைந்துள்ளது. அதன் அடுத்த கட்டமாக உள்நாட்டிலிருந்து வெளியாகும் இஸ்லாமிய நூல்களும்கூட பாதுகாப்பு அமைச்சின் அனுமதியுடனேயே வெளியிடப்பட வேண்டுமெனக் கட்டளை பிறந்தாலும் ஆச்சரியமில்லை.
இதைவிடவும் முக்கியமான இன்னொரு உடனடிக் காரணமும் உண்டு. இந்த அறிவிப்பு, ஜனாஸாக்களை அடக்குதல் பற்றிய போராட்டத்தில் முஸ்லிம்கள் வெற்றி கண்டுள்ள சூழலில் இஸ்லாமிய புத்தகக் கட்டுப்பாடு ஒரு புதிய பிரச்சினையாகத் தோற்றம் எடுத்துள்ளது.
கொரோனாவால் மரணித்த முஸ்லிம் உடல்களை ஒரே நாடு ஒரே சட்டம் என்ற போர்வையில் எரிக்கவே வேண்டுமென விடாப்பிடியாக நின்றவர்கள் ஜனாதிபதிக்குப் பக்கபலமாக உள்ள பௌத்த பேரினவாதிகள். அவர்களது முக்கிய நோக்கமே முஸ்லிம் சமூகத்தை எப்படியாவது நசுக்கித் தமது இனத்துக்குக் குற்றேவல் புரியும் ஓர் இனமாக மாற்றுவதே. இதற்காகப் பல இடைஞ்சல்களை முஸ்லிம்களுக்கு ஏற்படுத்த அவர்கள் தயங்கமாட்டார்கள். அந்த இடைஞ்சல்களுள் ஒன்றுதான் ஜனாஸா அடக்குதல் பற்றிய பிரச்சினை. அதிலே அவர்கள் தோல்வி கண்டுவிட்டாலும் அடுக்கடுக்காக முஸ்லிம்களைத் துன்புறுத்தக்கூடிய பல இடைஞ்சல்கள் அவர்களின் பாசறைக்குள் உண்டு. அந்த வகையில் வெளியானதே இஸ்லாமிய புத்தகங்களுக்கான கட்டுப்பாடு. இதைப்பற்றிச் சற்று விரிவான விளக்கம் தேவை.
உலகத்தின் நூல் வெளியீட்டுச் சந்தையில் இஸ்லாத்தைப்பற்றிய நூல்கள் நாள்தோறும் பல மொழிகளில் வெளிவந்து கொண்டிருக்கின்றன. அந்த நூல்கள் மதம், அரசியல், பொருளாதாரம், தத்துவம், இலக்கியம், மருத்துவம், விஞ்ஞானம், கட்டிடக்கலை, இசை என்றவாறு பல துறைகளைச் சார்ந்தவை. அந்த நூல்களுள் மரபு வழியிலான இஸ்லாமிய கருத்துக்களும், தர்க்க ரீதியான கருத்துக்களும், யதார்த்தபூர்வமான கருத்துக்களும், புரட்சிகரமான கருத்துக்களும் அடங்கும். இவ்வாறான நூல்கள் இலங்கைக்குள் நுழையும்போது அவற்றை வாசித்து விளங்கி எதை நுழைய விடலாம், எதைத் தவிர்க்கலாம் என்று தீர்மானிக்க அந்தத் துறைகளில் பாண்டித்தியம் பெற்ற ஒரு குழு தேவையல்லவா? அப்படிப்பட்ட ஒரு குழு பாதுகாப்பு அமைச்சில் உண்டா? அப்படி இல்லாமல் இஸ்லாம் என்ற தலைப்பை மட்டும் நூல் அட்டையில் பார்த்துவிட்டுத் தீர்மானிப்பது எப்படி நியாயமாக இருக்க முடியும்?
ஒவ்வோர் அறிவுத்துறையிலும் பல்வேறு விடயங்களைப்பற்றிய பல்வேறு கருத்துக்கள் நிலவுவது சகஜம். மதங்களும் அதற்கு விதிவிலக்கல்ல. அவற்றுள் எது சரியானது எது தவறானது என்பதை அறிவதற்கு பல தரப்பட்ட கருத்துக்களை முதலில் படிக்க வேண்டும். கருத்துக்கள் மோதுவதன்மூலமே அறிவு விசாலமடையும். சமூகமும் அறிவுடைய சமூகமாக வளரும். ஒருவர் ஒரு புதிய கருத்தை அறிமுகப்படுத்தும்போது அவருக்கு பழைய கருத்துக்களைப்பற்றிய விளக்கம் தெரிந்திருக்க வேண்டும். அது இல்லாமல் எவ்வாறு அவர் தனது கருத்தைப் புதிதென்று வாதாட முடியும்? உதாரணமாக, வஹாபியத்தை நிராகரிக்கும் ஒருவர் வஹாபிய நூல்களை வாசித்து விளங்காமல் எப்படி அதனை நிராகரிக்க முடியும்? ஆகவே வஹாபிய நூல்களுக்குத் தடைவிதித்தால் அது வஹாபியத்தை நிராகரிக்கும் நூல்களையும் வெளிவராது தடுப்பதற்குச் சமன். எனவே ஒரு ஜனநாயக சமூகத்துக்குக் கருத்துச் சுதந்திரம் அவசியம். கருத்துச் சுதந்திரம் நிலவ வாசிப்புச் சுதந்திரம் இன்றியமையாதது. நூல்களுக்கு அரசு தணிக்கை விதித்தால் அது கருத்துச் சுதந்திரத்தையே தடை செய்வதாகும்.
1970 களிலும் 1980 களிலும் இடம்பெற்ற மக்கள் விடுதலை முன்னணியின் கிளர்ச்சிகள் மாக்சிய கருத்துக்களால் உந்தப்பட்டவை. அதனால் அப்போதிருந்த அரசுகள் மக்சிய கம்யூனிச நூல்கள் நாட்டுக்குள் நுழைவதைத் தடை செய்யவில்லை. இப்போது, ஒரு சில முஸ்லிம் தீவிரவாதிகள் இஸ்லாத்தின் பெயரில் நூற்றுக்கணக்கான அப்பாவி கிறிஸ்தவப் பக்தர்களை கொன்று குவித்தனர் என்பதற்காக இஸ்லாமிய நூல்களையே தணிக்கை செய்வது எவ்வாறு பொருந்தும்?
இஸ்லாம் தீவிரவாதத்தை வளர்க்கின்றது என்று சொல்லித்தானே சீன அரசு அங்குள்ள உய்கர் முஸ்லிம்களை முகாம்களுக்குள் சிறைப்படுத்தி மூளைச் சலவை செய்கின்றது. அதன் நோக்கமே உய்கர் முஸ்லிம்களின் மூளையிலே இஸ்லாத்தைப்பற்றிய எந்தச் சிந்தனையும் இருக்கக்கூடாது என்பதே. அவ்வாறான ஒரு நோக்கத்தின் ஆரம்பத்தைத்தான் பௌத்த பேரினவாதத்தை ஆதரிக்கும் நந்தசேனவின் பாதுகாப்பு அமைச்சின் இஸ்லாமிய நூல்களுக்கான தடையிலும் காண்கிறோம். இதை எதிர்த்து முஸ்லிம் தலைமைத்துவம் போராடாவிட்டால் அது படிப்படியாக வளர்ந்து வாரந்தோறும் நடைபெறும் வெள்ளிக்கிழமை குத்பா பிரசங்கங்களையும் பாதிக்கலாம்.
இந்தப் பிரச்சினைக்கு அரசாங்கத்தை மட்டும் குறைகூற முடியாது. முஸ்லிம் தலைமைத்துவத்துக்கும் இதிலே பங்குண்டு. கடந்த நாற்பது வருடங்களாக முஸ்லிம் சமூகத்தில் ஏற்பட்டுவந்த சமய, கலாசார ரீதியான மாற்றங்களைச் சீர்தூக்கிப்பார்த்து, அவை இலங்கையின் பல்லின மக்களின் சௌஜன்ய உறவுக்குச் சாதகமானவையா பாதகமானவையா என்பதை ஆராய்ந்து, சாதகமானவற்றை வளர்த்து பாதகமானவற்றை அகற்றி ஒருவித சமூக சீர்திருத்தத்தை எந்த முஸ்லிம் தலைவனுமே மேற்கொண்டதற்கு ஆதாரமில்லை. அவ்வாறான ஒரு சீர்திருத்தம் அவசியம் தேவை என்பதை வலியுறுத்தியவர்களையும் பகிரங்கமாகவே கண்டித்த தலைவர்களும் உண்டு. அதே நேரம் அப்போது ஏற்பட்டுவந்த மாற்றங்களை அரசியல் லாபம் கருதி அணைத்தவர்களே முஸ்லிம் தலைவர்கள்.
அல்லாஹ்வையும், நபிகளாரையும், குர்ஆனையும், ஹதீதையும், அரசியல் மேடைகளுக்கு இழுத்துத் தேர்தல் வாக்கு வேட்டையாடியவர்களே இத்தலைவர்கள். அன்று அவர்கள் சமூகத்தைக்கொண்டு சுமுகமாகச் செய்திருக்க வேண்டிய சீர்திருத்தங்களை மற்றவர்கள் இன்று வெளியே இருந்து அவர்கள் விரும்பியவாறு திணிக்கச் செய்துள்ளார்கள். அவ்வாறான ஒரு திணிப்பைத்தான் இஸ்லாமிய நூல்களின் நுழைவிலே காண்கிறோம். இந்தத் திணிப்புகளை முளையிலேயே கிள்ளி எறிய வேண்டும். இல்லாவிட்டால் அவை ஒவ்வொன்றாகத் தொடரும். எவ்வாறு இதை எதிர்ப்பது?
சுதந்திரமாக நூல்களை வாசிப்பதற்கும் சிந்தனைகளை எழுத்திலும் படத்திலும் வண்ணத்திலும் வெளிப்படுத்துவதற்கும் ஓர் அரசாங்கம் தடைகளை விதிக்குமானால் அதன் இரகசியம் அரசாங்கம் விரும்பும் கருத்துக்களையும் சிந்தனையையும் மட்டுமே மக்கள் வளர்க்க வேண்டும் என அது விரும்புவதானேலேயே. இது ஜனநாயகத்தை ஒழித்து ஏதேச்சதிகாரத்தையே உருவாக்கும். அந்தப் பாதையிலேயே இன்றைய அரசு செல்கின்றது. இதனை ஜனநாயக சுதந்திரத்தை விரும்பும் எந்த ஒரு பிரஜையும் ஏற்கமாட்டான்.
எனவே முஸ்லிம்கள் இஸ்லாமிய நூல்களின் நுழைவுக்கு விதிக்கப்பட்டுள்ள தடையை ஜனநாயகத்துக்கு விதிக்கப்பட்ட தடையாகக் கொண்டு ஜனநாயகத்துக்காகக் குரல் எழுப்பும் ஏனைய பிரஜைகளுடன் இணைந்தே போராட வேண்டும். அது ஜனநாயகத்தின் விடுதலைப் போராட்டமாக, தேசியப் போராட்டமாக உருவெடுக்க வேண்டும். முஸ்லிம் என்ற அடையாளத்தை முன்னெடுக்காமல் ஜனநாயக உரிமைகளுக்காகப் போராடும் பிரஜைகள் என்ற கோதாவில் அந்தப் போராட்டம் தொடரவேண்டும்.
அதுமட்டுமல்ல, இஸ்லாமிய நூல்களை மட்டும் தடைசெய்வது அரசியல் சட்டத்துக்கு முரணானது. இதற்கெதிராக அரசாங்கத்தின்மேல் வழக்குத் தொடரலாம். இன்று நிலவும் ஐ. நா. மனித உரிமைகள் சபையின் அழுத்தங்களுக்கு மத்தியில் இந்த வழக்கு அரசுக்கு மேலும் பல தலையிடிகளைக் கொடுக்கலாம். முஸ்லிம் சட்டவல்லுனர்கள் இது பற்றிச் சிந்திப்பார்களா? இந்தத் தடைபற்றி முஸ்லிம் நீதி அமைச்சரின் நிலைப்பாடு என்ன? வெளிப்படுத்துவாரா?- Vidivelli